Zobacz chorobę we śnie

Sny posiadają wartość diagnostyczną, zapowiadając choroby, te lżejsze jak i poważniejsze. Ich odpowiednia interpretacja może wskazać źródło dolegliwości, a nawet drogi prowadzące do uzdrowienia. Nie zawsze jest to jednak zadanie łatwe

Dla­cze­go cho­ru­je­my? Co spra­wia, że dopa­da nas taka, a nie inna przy­pa­dłość, w danym cza­sie i z okre­ślo­ną siłą? Sys­te­my medy­cy­ny kon­wen­cjo­nal­nej nadal poszu­ku­ją odpo­wie­dzi na te pyta­nia, podob­nie medy­cy­na alter­na­tyw­na i tra­dy­cyj­na. Holi­stycz­ne postrze­ga­nie czło­wie­ka, widzą­ce w nim połą­cze­nie cia­ła i duszy wraz z zapi­sa­ny­mi w nich emo­cja­mi, myśla­mi czy wspo­mnie­nia­mi, pozwa­la szu­kać źró­deł cho­rób w tym, jak i czym żyje­my oraz czym się żywi­my, w wymia­rze fizycz­nym i ducho­wym. Co myśli­my na swój temat? W co wie­rzy­my? Jakie afir­ma­cje powta­rza­my dzień w dzień? Co w sobie hamu­je­my, blo­ku­je­my – nie pozwa­la­my się wydo­być? A może ist­nie­ją tre­ści, z któ­ry­mi nie potra­fi­my się pogo­dzić, ludzie, któ­rych sło­wa lub czy­ny wciąż roz­pa­mię­tu­je­my? Wszyst­ko, czym się kar­mi­my, ale i to, cze­go nie potra­fi­my prze­tra­wić lub wyra­zić – wypro­wa­dzić albo urze­czy­wist­nić – może wywo­łać stan chorobowy.

Śniące ciało

Psy­cho­log jun­gow­ski Arnold Min­dell opra­co­wał w latach 80. ub. wie­ku ory­gi­nal­ną meto­dę pra­cy z obja­wa­mi cie­le­sny­mi i sna­mi. Pozna­jąc sen pacjen­ta, roz­po­zna­wał toczą­cy się w nim pro­ces. Uwa­żał, że śnią­ce cia­ło (dusza) wyra­ża przez cho­ro­bę praw­dę o wewnętrz­nych zakłóceniach.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Świat subtelnych energii

Powrót po latach: 22 lat temu podjął walkę z AIDS. Ma się znakomicie!

Roz­po­zna­jąc wysy­ła­ny przez nie komu­ni­kat, moż­na doznać spon­ta­nicz­ne­go uzdro­wie­nia lub stop­nio­we­go powro­tu do zdro­wia. Chy­ba naj­bar­dziej zna­nym przy­kła­dem jest przy­pa­dek męż­czy­zny umie­ra­ją­ce­go w szpi­ta­lu na raka żołąd­ka. Nie­co wcze­śniej śni­ło mu się, że cier­pi na nie­ule­czal­ną cho­ro­bę i jedy­nym lekar­stwem może być coś, co przy­po­mi­na tyka­ją­cą bom­bę.

Pra­cu­jąc z pacjen­tem za pomo­cą sys­te­mu pole­ga­ją­ce­go na ampli­fi­ka­cji wra­żeń pły­ną­cych z cia­ła (w tym wypad­ku wzmac­nia­niu nie­przy­jem­nych doznań), Min­dell odkrył u nie­go ogrom­ne pro­ble­my z auto­ek­spre­sją. W pew­nym momen­cie ćwi­czeń męż­czy­zna wykrzyk­nął: – Ja chcę po pro­stu wybuch­nąć! Nigdy nie byłem w sta­nie rze­czy­wi­ście wybuch­nąć! Pacjent kil­ka dni póź­niej wyszedł ze szpi­ta­la. Pod opie­ką Min­del­la, wyra­ża­jąc się przez krzyk, szloch, robie­nie wokół sie­bie hała­su, prze­dłu­żył swo­je życie o kil­ka lat.