Życie na śmieciach

Wiel­ka Pacy­ficz­na Pla­ma Śmie­ci to ogrom­ne dry­fu­ją­ce sku­pi­sko pla­sti­ko­wych odpa­dów, zlo­ka­li­zo­wa­ne pomię­dzy Kali­for­nią a Hawa­ja­mi, utwo­rzo­ne przez prą­dy oce­anicz­ne w pół­noc­nej czę­ści Oce­anu Spo­koj­ne­go. Grud­ki pla­sti­ko­wych czą­stek na pierw­szy rzut oka przy­po­mi­na­ją zoo­plank­ton i czę­sto są mylo­ne z pokar­mem przez medu­zy czy ryby. Duże ilo­ści pla­sti­ku (nakręt­ki i pier­ście­nie od bute­lek, jed­no­ra­zo­we zapal­nicz­ki) tra­fia­ją rów­nież do żołąd­ków pta­ków i zwie­rząt, szcze­gól­nie mor­skich żół­wi. Według bada­czy z Gre­en­pe­ace, śmie­ci zagra­ża­ją 267 gatun­kom fau­ny z całe­go świata.

Jednak najnowsze ustalenia wskazują, że najprawdopodobniej nie doceniliśmy sił Natury.

Pla­sti­ko­we odpa­dy, cze­go nikt się nie spo­dzie­wał, dały bowiem moż­li­wość posze­rze­nia sie­dlisk wie­lu gatun­kom, na co dzień egzy­stu­ją­cym na nabrze­żu. Np. takie rośli­ny, jak ukwia­ły, wodo­ro­sty i obu­no­gi, nie tyl­ko prze­trwa­ły w nie­sprzy­ja­ją­cych warun­kach, ale wręcz roz­kwi­tły na tok­sycz­nych odpa­dach z pla­sti­ku (sic!).

PRZECZYTAJ TAKŻE

Nieznane oblicze wody. Czwarty stan skupienia

O czarnych i białych krukach

Infor­mu­je o tym Lin­sey Haram, głów­na autor­ka arty­ku­łu na temat zmian w mor­skiej bio­ge­ogra­fii, a wcze­śniej pra­cow­nik nauko­wy w Smi­th­so­nian Envi­ron­men­tal Rese­arch Cen­ter (SERC). Publi­ka­cja, o jakiej mowa, uka­za­ła się w grud­niu w spe­cja­li­stycz­nym cza­so­pi­śmie „Natu­re Communications”.

Oka­zu­je się, że pla­stik, dry­fu­jąc przez morza i oce­any, w przy­pad­ku nie­któ­rych roślin i zwie­rząt zaczął peł­nić rolę tra­twy, czy też arki, i umoż­li­wia im zasie­dle­nie nowych obsza­rów set­ki mil od brze­gu. Naukow­ców zaj­mu­ją­cych się bada­niem mórz i oce­anów fakt ten szo­ku­je i coraz czę­ściej mówią o zmia­nie para­dyg­ma­tu w obsza­rze usta­leń zwią­za­nych z tym zagadnieniem.

Dotąd zakła­da­no, że otwar­ty oce­an nie nada­je się do zamiesz­ka­nia przez orga­ni­zmy przy­brzeż­ne, a to z powo­du bra­ku odpo­wied­nich sie­dlisk, a to dla­te­go, że sta­no­wi pusty­nię pokar­mo­wą. Rze­czy­wi­stość oba te poglą­dy zwe­ry­fi­ko­wa­ła nega­tyw­nie i teraz nale­ży po pro­stu uznać, że dzie­je się to, co się dzieje.

W komu­ni­ka­cie pra­so­wym wyja­śnio­no, że póki co nie wia­do­mo, jak powszech­ne są te nowe, migra­cyj­ne spo­łecz­no­ści, i czy mogą utrzy­mać się poza Pół­noc­nym Pacy­fi­kiem (Wiel­ką Pacy­ficz­ną Pla­mą Śmieci).

Mor­scy bada­cze sądzą jed­nak, że nie da się wyklu­czyć, iż opi­sa­ny przez nich efekt ubocz­ny zanie­czysz­czeń two­rzy­wa­mi sztucz­ny­mi – czy­li nowe sie­dli­ska roślin i zwie­rząt na otwar­tym oce­anie – już wkrót­ce zmie­ni życie zarów­no na lądzie, jak i w morzu.

/woch/