Żegnamy Macieja Kuczyńskiego

– pisa­rza i dzien­ni­ka­rza, powstań­ca war­szaw­skie­go, ale przede wszyst­kim wybit­ne­go podróż­ni­ka, alpi­ni­sty i spe­le­olo­ga, a tak­że wie­lo­let­nie­go współ­pra­cow­ni­ka NIEZNANEGO ŚWIATA.

Orga­ni­zu­jąc wypra­wy nauko­we w odle­głe rejo­ny świa­ta, zawsze przy­glą­dał się On wie­dzy i tra­dy­cjom rdzen­nych miesz­kań­ców wni­kli­wym okiem, mając umysł otwar­ty na Nie­zna­ne. Spod jego ręki wyszło 30 ksią­żek sprze­da­nych w nakła­dzie 1,6 mln egzem­pla­rzy. W 2015 r. został lau­re­atem Nagro­dy Hono­ro­wej NŚ, m.in. za wie­lo­wąt­ko­wy doro­bek, któ­ry przy­bli­ża nas do zro­zu­mie­nia rze­czy­wi­sto­ści, w jakiej żyjemy.

Ostat­nia u nas publi­ka­cja Macie­ja Kuczyń­skie­go – Ku Górze (NŚ 9/2019) – była pod­su­mo­wa­niem jego życio­wej pasji i miło­ści, a jed­no­cze­śnie pró­bą wytłu­ma­cze­nia magii i magne­ty­zmu gór tym, któ­rzy tego nie czują.

Zro­zu­mia­łem sym­bo­li­kę góry – pisał, odno­sząc się naj­praw­do­po­dob­niej do cze­goś wię­cej, niż tyl­ko ska­li­ste­go szczytu.

To kolej­ne poże­gna­nie z Czy­tel­ni­ka­mi w tak krót­kim cza­sie – kolej­ny przy­pa­dek meta­fi­zycz­ny, jak powie­dział­by śp. Marek Rymusz­ko. Żegnaj dro­gi Panie Macie­ju. Do zoba­cze­nia na Górze.