Zdysocjonowany Umysł

Istnieje tylko Kosmiczna Świadomość. My, podobnie jak wszystkie inne żywe organizmy, jesteśmy oddzielonymi alter-osobowościami Boskiego Umysłu. Przy czym nieożywiony świat, który widzimy wokół nas, stanowi objawienie myśli Stwórcy

Tak w skró­cie moż­na by ująć ideę Ber­nar­do Kastru­pa – filo­zo­fa i inży­nie­ra kom­pu­te­ro­we­go, któ­ry, jak się wyda­je, przed­sta­wił w ostat­nich latach naj­bar­dziej spój­ną alter­na­ty­wę dla jedy­ne­go słusz­ne­go poglą­du w scjen­ty­stycz­nym obra­zie świa­ta, za jaki od dwóch wie­ków ucho­dzi mate­ria­lizm. Wyda­wa­ło się, że jego domi­nu­ją­cej pozy­cji nic nie może zagro­zić, od kie­dy filo­zo­fię upra­wia się w duchu świec­kim i nauko­wym. Teraz jed­nak poja­wi­ła się pro­po­zy­cja, odwo­łu­ją­ca się do ide­ali­zmu pla­toń­skie­go, któ­ra ma szan­sę zawal­czyć o pierw­sze miej­sce na podium. Inspi­ra­cją dla niej, co cie­ka­we, jest cho­ro­ba psy­chicz­na, nazy­wa­na dyso­cja­cyj­nym zabu­rze­niem toż­sa­mo­ści (Dis­so­cia­ti­ve iden­ti­ty disor­der – DID), w któ­rej umysł pacjen­ta zosta­je podzie­lo­ny na wie­le sub­o­so­bo­wo­ści, pro­wa­dzą­cych odręb­ne egzy­sten­cje – loka­to­rów, któ­rzy czę­sto nawet nie wie­dzą o sobie nawza­jem. W począt­kach roz­wo­ju psy­chia­trii, bada­nia uła­twia­ją­ce zro­zu­mie­nie tej dziw­nej przy­pa­dło­ści prze­pro­wa­dzi­li m.in.: Zyg­munt Freud, Carl G. Jung oraz Wil­liam James, nato­miast w lite­ra­tu­rze medycz­nej opi­sa­li ją leka­rze: Mor­ton Prin­ce, Wal­ter F. Prin­ce i Cor­ne­lia Wil­bur. Histo­rie ludzi posia­da­ją­cych nie dwie, a 10, 20, nawet 100 oso­bo­wo­ści (sic!), zosta­ły zapre­zen­to­wa­ne sze­ro­kiej publicz­no­ści w książ­ko­wych best­sel­le­rach i w hitach fil­mo­wych, a ich pro­ta­go­ni­ści sta­li się boha­te­ra­mi maso­wej, popkul­tu­ro­wej wyobraźni.

Opie­ra­jąc się na kon­kret­nych bada­niach osób z syn­dro­mem DID, Kastrup wysu­nął wnio­sek natu­ry ogól­nej, odno­szą­cy się do isto­ty zja­wi­ska świa­do­mo­ści. Swe roz­wa­ża­nia pod­su­mo­wał zaś tak: – Dyso­cja­cja dostar­cza bar­dzo dobrej ana­lo­gii czy też meta­fo­ry dla pro­ce­sów, któ­re mogą zacho­dzić na pozio­mie pod­sta­wo­wym.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Rozbłyśnięcie światła w duszy

Nieziemska pogoda

Czy więc wszy­scy jeste­śmy wie­lo­ra­ki­mi osobowościami 

Uniwersalnej Świadomości?

Kastrup cytu­je przy­kła­do­wo bada­nie z 2014 r., pod­czas któ­re­go prze­pro­wa­dzo­no ska­no­wa­nie fMRI na pacjen­tach z DID oraz gru­pie akto­rów odtwa­rza­ją­cych obja­wy oso­bo­wo­ści mno­giej. Aktyw­ność mózgu w obu wymie­nio­nych przy­pad­kach nie wyglą­da­ła tak samo; oka­zu­je się, że dyso­cja­cję łatwo roz­po­znać, ponie­waż cha­rak­te­ry­zu­ją ją ści­śle okre­ślo­ne czyn­ni­ki. Jak napi­sa­ła we wnio­skach koń­co­wych głów­na autor­ka tego bada­nia, Yolan­da R. Schlumpf z Uni­wer­sy­te­tu w Zury­chu, udo­wod­nio­no, że DID nie jest spo­wo­do­wa­ne ani suge­stią, ani skłon­no­ścią do fan­ta­zjo­wa­nia czy odgry­wa­nia ról. Jest fak­tem medycz­nym, choć trud­nym do wyjaśnienia.

Szcze­gól­nie wymow­ny przy­kład dyso­cja­cyj­ne­go zabu­rze­nia toż­sa­mo­ści to casus pew­nej Niem­ki, bada­ny przez leka­rzy w 2015 r., któ­rej jed­na sub­o­so­bo­wość pozo­sta­wa­ła nie­wi­do­ma, pod­czas gdy inne nie cier­pia­ły na tę przypadłość.