Zagadka śmierci Stefana Ossowieckiego

O tym słyn­nym medium napi­sa­no mnó­stwo arty­ku­łów, powsta­ło też kil­ka ksią­żek. A jed­nak co jakiś czas poja­wia­ją się nie­zna­ne wcze­śniej rela­cje. Publi­ko­wa­ne we wspo­mnie­niach, pamięt­ni­kach, a nawet zezna­niach świad­ków hitle­row­skich zbrod­ni, pozwa­la­ją jesz­cze bli­żej poznać jego feno­men, a tak­że wyja­śnić kil­ka zaga­dek: począw­szy od celo­wo nie­tra­fio­nej wizji, iż II woj­ny nie będzie, po zło­wiesz­cze sło­wa Ste­fa­na Osso­wiec­kie­go (1877−1944), że on sam zgi­nie, a jego cia­ła nikt nie znajdzie.

Dolary i zerwana przyjaźń

Mój powi­no­wa­ty, ks. dr Hen­ryk Hil­chen (1881−1956) opi­sał we wspo­mnie­niach, jak to kie­dyś, chcąc pomóc zna­jo­mym w roz­wią­za­niu kon­flik­tu, zwró­cił się wła­śnie do Osso­wiec­kie­go. Nie widział w tym nicze­go nie­sto­sow­ne­go, choć był wyso­kim urzęd­ni­kiem kościel­nym oraz papie­skim szam­be­la­nem. Pano­wie dobrze się zna­li i wie­lo­krot­nie widywali.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Szpital martwych dusz

Nawiedzone szpitale na świecie

Spra­wa, któ­ra mia­ła miej­sce ok. 1940 r., wyglą­da­ła nastę­pu­ją­co: dwie rodzi­ny – leka­rzy (pań­stwa K.) i prze­my­słow­ców (pań­stwa P.) – zaprzy­jaź­ni­ły się tak bar­dzo, że trak­to­wa­ły jak jed­na fami­lia. Pew­ne­go dnia żona dok­to­ra, Zofia, dała panu P. na wymia­nę zawi­nię­te w bibuł­kę dola­ry. On jed­nak wyparł się tego. Ponie­waż był czło­wie­kiem majęt­nym i uczci­wym, kobie­ta nie podej­rze­wa­ła go oczy­wi­ście o kra­dzież, ale raczej lukę w pamię­ci. Nie­ste­ty, prze­my­słow­cy uzna­li leka­rzy za szan­ta­ży­stów, a zna­jo­mość zawi­sła na wło­sku. Dok­to­ro­stwo posta­no­wi­li więc zwró­cić się o roz­są­dze­nie i media­cję do dwóch księ­ży – w tym Hen­ry­ka Hil­che­na – oraz jed­ne­go z leka­rzy. Spo­tka­nie zwo­ła­no na środę.

Stefan Ossowiecki (1877−1944) – urodzony w Moskwie albo okolicach Mohylewa, w rodzinie szlachcica Jana

– wła­ści­cie­la zakła­dów che­micz­nych, asy­sten­ta Dmi­tri­ja Men­de­le­je­wa oraz Bony z Newlin-Nowohońskich.

O życiu naj­słyn­niej­sze­go pol­skie­go jasno­wi­dza okre­su mię­dzy­wo­jen­ne­go para­dok­sal­nie wia­do­mo bar­dzo mało.

Po ukoń­cze­niu stu­diów w Peters­bur­gu, odbył prak­ty­kę zagra­nicz­ną, zaś w 1915 r. objął po śmier­ci swe­go ojca kie­row­nic­two w zakła­dach che­micz­nych w Moskwie. Po wybu­chu rewo­lu­cji luto­wej, wybra­ny został pre­ze­sem Związ­ku Woj­sko­wych Pola­ków, a po rewo­lu­cji paź­dzier­ni­ko­wej aresz­to­wa­ny i uwię­zio­ny. Odzy­skaw­szy wol­ność, wró­cił do Pol­ski i zamiesz­kał w War­sza­wie, gdzie pra­co­wał jako inżynier

Zofia K. przy­szła z tą wła­śnie spra­wą do Hen­ry­ka, on zaś popro­sił ją o poży­cze­nie wiecz­ne­go pió­ra. Kie­dy wyszła, umie­ścił je w koper­cie, trzy­ma­jąc ostroż­nie przez papier. Następ­nie zadzwo­nił do prze­my­słow­ca, któ­ry parał się tak­że poezją, z proś­bą o dostar­cze­nie mu przez posłań­ca wier­szy, uło­żo­nych swe­go cza­su na cześć kró­la Rumu­nii. Tej koper­ty nawet nie otwo­rzył. Z wcze­śniej­szych kon­tak­tów z Osso­wiec­kim wie­dział bowiem, że przed­mio­ty nasą­czo­ne ludz­ką ener­gią naj­le­piej pobu­dza­ją jego wizje. Na koniec zate­le­fo­no­wał do jasno­wi­dza, a jako że daw­no się nie widzie­li, zapy­tał, czy może zło­żyć mu wizy­tę. Ten zapro­sił go na kawę w poniedziałek.