Z wewnętrznej potrzeby

Trudno wyobrazić sobie numer Nieznanego Świata bez rubryki Widzę także niebo z tekstami Andrzeja Szmilichowskiego.

Te sło­wa o nie­bie mówi Marek Rymusz­ko, zaka­mu­flo­wa­ny pod posta­cią jed­ne­go z boha­te­rów opo­wia­da­nia Andrze­ja Nasio­na przy­jaź­ni, umiesz­czo­ne­go w zbio­rze Win­dziarz Pana Boga. Jest to opo­wia­da­nie o obec­no­ści tajem­ni­cy w świe­cie, któ­ry wyda­je nam się cał­ko­wi­cie racjo­nal­ny. O nie­uchron­no­ści zde­rzeń z meta­fi­zy­ką i twór­czej sile takich kolizji.

***

Podejdź bli­żej.
Marek sta­nął w niszy okien­nej. Dziew­czy­na otwo­rzy­ła okno na oścież […].
– Co widzisz? – zapy­ta­ła. Spoj­rzał zdezorientowany.
– Widzę okno – powie­dział nie­pew­nie. […] Widzę tak­że nie­bo – dodał Marek z wahaniem.

***

W poło­wie lat 90. ubie­głe­go wie­ku Naczel­ny Nie­zna­ne­go Świa­ta zapro­sił Andrze­ja Szmi­li­chow­skie­go do pisa­nia co mie­siąc tek­stów o tej nie­uchwyt­nej stre­fie widzia­nej w mate­rial­nych ramach okna (z począt­ku pod nagłów­kiem Z zapi­sków jasno­wi­dza). Spo­tka­nie obu panów było z tych, któ­re sta­ran­nie urzą­dza Los. Andrzej miał po latach stwier­dzić, że ta pro­po­zy­cja sta­ła się bodź­cem do roz­wi­nię­cia się nowej dzie­dzi­ny jego pisarstwa.

PRZECZYTAJ TAKŻE

WOLNOŚĆ – Wielka Medytacja NŚ 2024

Zapytałam Stwórcę: – Dlaczego zapominamy?

Wcze­śniej były opo­wia­da­nia, a przede wszyst­kim wier­sze. Pierw­szy opu­bli­ko­wa­ny utwór powstał, gdy Autor miał 16 lat. Do dziś wyszło osiem tomi­ków poezji, poka­zu­ją­cych ewo­lu­cję języ­ka w poszu­ki­wa­niu pre­cy­zji i czy­ste­go brzmie­nia tonu. Szcze­gól­ny patro­nat nad wier­sza­mi i pro­zą ducho­wą roz­to­czy­ły zasłu­żo­ne w tych dzie­dzi­nach wydaw­nic­twa: tCHu i Miniatura.

Zarówno wiersze, jak teksty refleksyjne i opowiadania łączy kilka cech wspólnych.

Po pierw­sze, wymóg (w sto­sun­ku do sie­bie i czy­tel­ni­ka) oso­bi­ste­go zaan­ga­żo­wa­nia się w swo­je życie. Wszyst­ko co robię, oprócz ruty­no­wych codzien­nych zajęć, jest po raz pierw­szy – pisze w auto­bio­gra­ficz­nej książ­ce Wyspy pole­co­ne. I dalej radzi: Nie nale­ży wie­rzyć mete­oro­lo­gom, lecz patrzeć same­mu w niebo.