Wzgórze tajemnic w Parku Pałacowym w Białowieży

Białowieża. Schyłek lata 1988 r. Grupa pracowników Zakładu Chirurgia Drzew z Prudnika, pod kierownictwem Andrzeja Skupa, przeprowadza prace pielęgnacyjno-konserwatorskie na grupie szesnastu starych dębów rosnących na wzgórzu w miejscowym Parku Pałacowym. Na pewno do głowy im wtedy nie przyszło, że przygotowują warunki do zaistnienia… cudu!

Miejsce z cudem

Kie­dy on się stał, dokład­nie nie wia­do­mo. Nie­ży­ją­cy już miesz­kań­cy tej tury­stycz­nej miej­sco­wo­ści – zdun Jan Kozak (1915−1999) i dzia­łacz tury­stycz­ny Wła­dy­sław Laprus (1919−2004) twier­dzi­li, że nie­co­dzien­ne zja­wi­sko zauwa­ży­li w 1990 r., ale niko­mu o nim nie roz­po­wia­da­li. Cho­dzi­ło o wize­ru­nek ludz­kiej posta­ci, któ­ry poja­wił się samo­ist­nie na bliź­nie po odcię­tym kona­rze na jed­nym z dębów. Pano­wie potrak­to­wa­li to jako dość wyjąt­ko­wy układ bie­li, twar­dzie­li i zagrzy­bie­nia drze­wa, któ­ry mogły pod­re­tu­szo­wać opa­dy i zmie­nia­ją­ce się w cią­gu roku warun­ki atmos­fe­rycz­ne. W sumie nic szcze­gól­ne­go, o czym więc opowiadać!?

Pra­co­wa­łem wów­czas w Muzeum Przy­rod­ni­czo-Leśnym Bia­ło­wie­skie­go Par­ku Naro­do­we­go, a więc po sąsiedz­ku z tą gru­pą sta­rych drzew. Mia­łem zatem spo­sob­ność obser­wo­wa­nia zja­wi­ska od same­go począt­ku. Wpa­dło mi ono w oczy mniej wię­cej w tym samym cza­sie, co wspo­mnia­nym już panom. Ja, z wykształ­ce­nia leśnik, rów­nież przy­chy­la­łem się do ich inter­pre­ta­cji. Dodał­bym tyl­ko, że swo­ją rolę na pew­no ode­gra­ło też posma­ro­wa­nie bli­zny sub­stan­cją konserwującą.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Uświęcone stópki, czyli o czym mówią kamienie

Tajemnice snów (cz. 1)

O nie­co­dzien­nym zja­wi­sku sta­ło się gło­śno na począt­ku czerw­ca 1991 r. Przy­czy­nił się do tego głów­nie pra­cow­nik Bia­ło­wie­skie­go Par­ku Naro­do­we­go – Sta­ni­sław Banach, któ­ry wize­ru­nek gło­wy na kona­rze zauwa­żył pod­czas jed­ne­go z obcho­dów tere­nu. Zaczął opo­wia­dać o nim swo­im zna­jo­mym, poka­zy­wać tury­stom. Ludzie infor­ma­cję o bia­ło­wie­skim cudzie prze­ka­zy­wa­li dalej. Wyda­wa­na w Bia­łym­sto­ku Gaze­ta Współ­cze­sna opu­bli­ko­wa­ła w nr 120 z 25 czerw­ca tegoż roku list w tej spra­wie, napi­sa­ny przez bia­ło­wie­skie­go prze­wod­ni­ka Miko­ła­ja Pate­ju­ka (1923−2007). Kore­spon­den­cję opa­trzo­no tytu­łem Cud w Białowieży?

No i zawrza­ło! O ile do tego cza­su tury­ści dopy­ty­wa­li się, gdzie moż­na zoba­czyć żubry, teraz pyta­li o miej­sce z cudem. Tak było przez dwa kolej­ne sezo­ny tury­stycz­ne. Żubr zszedł na dru­gi plan. I to zde­cy­do­wa­nie! Wize­run­kiem posta­ci z dębu zafa­scy­no­wa­li się nawet arty­ści pla­sty­cy, bio­rą­cy udział w mię­dzy­na­ro­do­wym ple­ne­rze malar­skim w Bia­ło­wie­ży we wrze­śniu 1991 r. Nie­któ­rzy umie­ści­li go na swych płót­nach. Szko­da tyl­ko, że każ­dy z tych obra­zów obar­czo­ny jest pięt­nem arty­stycz­nej trans­for­ma­cji, czy­li każ­dy z arty­stów widział postać nie­co inaczej.

Nie­co­dzien­ne­mu zja­wi­sku zaczą­łem poświę­cać wię­cej uwa­gi głów­nie pod wpły­wem zna­jo­mych – leka­rza dr. Ser­giu­sza Tara­sie­wi­cza, któ­ry zde­cy­do­wa­nie odrzu­cał moją inter­pre­ta­cję, oraz pasjo­nu­ją­ce­go się astro­fi­zy­ką płk. inż. Bory­sa Rus­sko z War­sza­wy, odwie­dza­ją­ce­go w lecie swą rodzin­ną miej­sco­wość. Nie­jed­no­krot­nie przy­cho­dzi­ło mi udzie­lać infor­ma­cji o nim oso­bom zaj­mu­ją­cym się zja­wi­ska­mi para­nor­mal­ny­mi, radie­ste­zją etc., któ­re przy­je­cha­ły do Bia­ło­wie­ży w celu obej­rze­nia cudu wła­sny­mi oczami.

Pew­nych wąt­pli­wo­ści co do słusz­no­ści mojej inter­pre­ta­cji zja­wi­ska nabra­łem w momen­cie, gdy oka­za­ło się, że dąb wydzie­la jakąś ener­gię. Było to pew­nej let­niej nocy. Ze snu wytrą­ci­ło mnie nie­cier­pli­we puka­nie do drzwi. Oka­za­ło się, że to dr Tara­sie­wicz w towa­rzy­stwie mło­de­go męż­czy­zny, chłop­ca i pani w śred­nim wie­ku. Jak się póź­niej wyja­śni­ło, męż­czy­zna był spe­cja­li­stą od zja­wisk bio­ener­ge­tycz­nych, pani zaś spe­cja­li­zo­wa­ła się w astro­lo­gii. Dok­tor spo­tkał ich w oko­li­cy dębów, opo­wie­dział o cudzie, no i nie­ja­ko spro­wo­ko­wał ich do prze­pro­wa­dze­nia eks­pe­ry­men­tu. To wła­śnie oni wyczu­li tę energię.