WOW! Jesteś WWO?

Nadwrażliwiec, jak podaje słownik PWN, to osoba wyjątkowo, naprawdę bardzo, ale to bardzo wrażliwa. I tyle. Życie ma trochę więcej do powiedzenia na ten temat 

Nad­wraż­liw­cy (WWO – Wyso­ko Wraż­li­wa Oso­ba, z ang. HSP – high­ly sen­si­ti­ve people), to tacy ludzie, któ­rzy chcą dla każ­de­go dobrze i umi­ło­wa­li cały ten świat oraz wszyst­ko, co na nim żyje, marząc o tym, żeby nie czy­nić niko­mu krzyw­dy. Jeśli zaś uczy­nią coś takie­go nie­chcą­cy – dłu­go nie mogą dojść do sie­bie, zasta­na­wia­jąc się, jak tę krzyw­dę wyna­gro­dzić. Pra­gną uszczę­śli­wić innych swo­ją nie­wy­czer­pal­ną ener­gią, oddać ostat­ni kęs, przy­kryć kocy­kiem, otu­lić ramio­na­mi, czę­sto wbrew ocze­ki­wa­niom i chę­ciom obda­ro­wy­wa­ne­go. Zro­bić coś dobre­go, naj­le­piej wszyst­kim na świe­cie, nie­rzad­ko kosz­tem wła­snych potrzeb. Krzyw­dę innych odbie­ra­ją odcho­ro­wu­jąc ją przez naj­bliż­sze dni i tygo­dnie, póki pamię­ci star­czy. Cały czas żyją w napię­ciu, czy aby wszyst­ko jest OK i czy cza­sa­mi ktoś nie ma do nich jakichś, nawet drob­nych, pre­ten­sji. Jeśli docho­dzą do takie­go wnio­sku, nie­do­sy­pia­jąc po nocach, natych­miast po prze­bu­dze­niu dzwo­nią do tego kogoś, z góry prze­pra­sza­jąc i nie rozu­mie­jąc, dla­cze­go inter­lo­ku­tor pyta: – Ale o co ci cho­dzi? Wszyst­ko jest w porządku…

Albo, gdy nie doj­dzie do umó­wio­ne­go z kimś spo­tka­nia, a ten ktoś się nie poja­wi, zadrę­cza­ją się, że to na pew­no ich wina i gwał­tow­nie szu­ka­ją powo­du, w któ­rym na ten brak zain­te­re­so­wa­nia sobie zasłu­ży­li.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Duch Taty

Waszyngton – Miasto Tajemnic

Nad­wraż­liw­cy nie dep­czą traw­ni­ków, kocha­ją wszyst­kie zwie­rzę­ta, któ­re nie zawsze są przy­chyl­nie nasta­wio­ne do gła­ska­nia przez oso­by tak roze­dr­ga­ne wewnętrz­nie, wyczu­wa­jąc w nich nie­po­ko­ją­cą niestabilność.

Na szczę­ście nie cho­dzą jesz­cze z mio­teł­ka­mi po uli­cach, jak pew­na hin­du­ska sek­ta, żeby nie zdep­tać żad­ne­go robacz­ka, prze­mie­rza­ją­ce­go aku­rat chod­ni­ki w Cen­trum. Za to cho­wa­ją ptasz­ka-samo­bój­cę, któ­ry roz­bił się o szy­bę, przej­mu­ją losem mor­do­wa­nych wie­lo­ry­bów, trze­bio­nych bra­zy­lij­skich dżun­gli i współ­czu­ją nie­do­li psz­cze­lich robot­nic, w pocie czo­ła robią­cych miód. I oczy­wi­ście pod­pi­su­ją wszel­kie inter­ne­to­we pety­cje doty­czą­ce eko­lo­gicz­nych pro­te­stów oraz prze­ciw­ko wszel­kim krzyw­dom zwierząt.

Dla żebra­ków na uli­cy mają zawsze drob­ne w kie­sze­ni, niczym milio­ne­rzy dla hote­lo­wych boyów.

Pła­czą, gdy usły­szą pierw­sze tak­ty muzy­ki Ennio Mor­ri­co­ne, wzru­sza­ją się wier­szem Szym­bor­skiej o pozo­sta­wio­nym kocie i litu­ją nad każ­dym bez­dom­nym psem.

Nie­na­wi­dzą myśli­wych, węd­ka­rzy, łow­ców sło­ni, mor­der­ców fok, del­fi­nów i łapa­czy motyli.

Potrafią ronić łzy nad zepsutym misiem

lal­ką z dzie­ciń­stwa i uła­ma­nym uchem ulu­bio­ne­go kubka.