Wielki Fenomen

Jesien­ne chwi­le z wcze­śnie zapa­da­ją­cym zmro­kiem, desz­czem, cza­sem pró­szą­cym śnie­giem, mgła­mi, kobier­cem spa­da­ją­cych liści, sprzy­ja­ją zadu­mie, nostal­gii, reflek­sji nad prze­mi­ja­niem, ludz­kim losem. Domi­nu­je smu­tek. Te dozna­nia mogą stać się destruk­cyj­ne, nisz­czą­ce lub być tram­po­li­ną do nowe­go odbi­cia, wzlo­tu. Natu­ra zasy­pia­ją­ca jesie­nią budzi się, odra­dza po zimo­wym letar­gu. A jak jest z ludz­ką duszą? Mimo iż jeste­śmy, przy­naj­mniej dekla­ra­tyw­nie, spo­łe­czeń­stwem chrze­ści­jań­skim, o duszy nie­wie­le się myśli i mówi.

A przecież jest naszą Istotą, rdzeniem ludzkiego bytu, łączy nas ze Stwórcą, Boskością.

Jak­że jed­nak czę­sto nasze ego sta­je na dro­dze jej łącz­no­ści z Duchem, ze Źró­dłem. Albo też cier­pi pod dyk­ta­tem rozu­mu, czy­ste­go inte­lek­tu, zamiast two­rzyć z nim spój­ny tan­dem i mu przewodzić.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Duchy i głosy: „Czerwona księga” Carla G. Junga i „Obłęd” Jerzego Krzysztonia (cz. I)

Nowy Świat na tle starego

Jako ludz­kość dosta­je­my coraz wię­cej dowo­dów, zda­ją­cych się potwier­dzać jej nie­śmier­tel­ność, funk­cjo­no­wa­nie tak­że nie­lo­kal­nej świa­do­mo­ści poza cia­łem. Ozna­cza­ło­by to ist­nie­nie innych form bytu – bar­dziej ducho­we­go, ener­ge­tycz­ne­go, jak­by rzad­szej mate­rii.