Ważny znak nadziei

Kluczowa faza przemian, jakiej zaczynamy doświadczać, u wielu wywołuje przygnębienie – i odczucie to niewątpliwie będzie się nasilać. Wiele zacznie się walić, odchodzić w przeszłość nieodwracalnie, niejedna bańka iluzji pęknie

Wybit­na psy­cho­log jun­gow­ska, któ­ra dobrze rozu­mie co się dzie­je z czło­wie­kiem w obec­nym cza­sie, Marie-Louise von Franz, inter­pre­tu­je na przy­kład wybór Trum­pa w USA jako odzwier­cie­dle­nie wiel­kie­go zagu­bie­nia ludzi, chwy­ta­ją­cych się nie­re­al­nych obiet­nic, myśle­nia magicznego.

Świad­czy to o tym, że roz­my­wa się, niczym mgła o poran­ku, ulot­ne poczu­cie bez­pie­czeń­stwa. Gdy ludzie widzą zmia­ny, pierw­szą, odru­cho­wą i zupeł­nie nie­świa­do­mą reak­cją jest utra­ta fun­da­men­tu nie­zmien­no­ści, na któ­rym sta­li. Dzia­ła to na ludzi sil­nie, zwłasz­cza gdy nie potra­fią oni wyobra­zić sobie alter­na­ty­wy. Nie wyj­dą z ramek wzor­ców kul­tu­ro­wych i nie spoj­rzą na nie z zewnątrz. Nie zoba­czą więc innej dro­gi i szan­sy, jaka mogła­by się poja­wić. Cze­pia­ją się moc­no tego, co było, nawet jeśli jest dys­funk­cją i patologią.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Zastanawiające zbieżności w zapowiedziach dotyczących odnowy człowieka

Duch Baj – odwieczny towarzysz człowieka

Sta­no­wi to w isto­cie sil­ną blo­ka­dę nie tyl­ko ela­stycz­no­ści życio­wej, ale przede wszyst­kim roz­wo­ju w jakim­kol­wiek sen­sie. Jed­nak nie zawsze i nie w przy­pad­ku wszyst­kich tak jest, o czym prze­ko­na­łem się pro­wa­dząc roz­mo­wy ukie­run­ko­wa­ne na myśle­nie kry­tycz­ne z dzieć­mi. Nie mia­ły one żad­nych widocz­nych blo­kad – w tym sen­sie, że były goto­we zakwe­stio­no­wać ist­nie­ją­cą rze­czy­wi­stość, jeśli zoba­czy­ły, że je ogra­ni­cza. W ten spo­sób ujaw­niał się ich nie­wy­obra­żal­ny dla wie­lu doro­słych, ogrom­ny poten­cjał roz­wo­jo­wy. Dzia­ło się to jed­nak pod jed­nym warun­kiem, że zro­zu­mia­ły sytu­ację, w jakiej funk­cjo­nu­ją – towa­rzy­szą­ce jej blo­ka­dy i ograniczenia.

Jeśli porów­nu­ję to do roz­mów z doro­sły­mi, widzę prze­paść. Uwzględ­nia­jąc więc fakt, że prze­bu­do­wa świa­ta w isto­cie ma słu­żyć głów­nie mło­de­mu poko­le­niu (sta­re­mu trud­no będzie się psy­cho­lo­gicz­nie prze­bu­do­wać), zaczą­łem myśleć o ukie­run­ko­wa­niu mojej pra­cy rów­nież na dzie­ci, bo takie dzia­ła­nie spo­wo­du­je naj­szyb­szą popra­wę. Nie jest to zresz­tą mój pomysł, bo parę lat temu kil­ka nie­zna­ją­cych się osób (czy­tel­ni­ków) na to wła­śnie mnie nama­wia­ło, w następ­stwie cze­go przy­go­to­wa­łem książ­kę z pod­tek­stem roz­wo­jo­wym, adre­so­wa­ną głów­nie do mło­dych ludzi, Podróż na Jowi­sza, któ­ra zresz­tą wła­śnie się ukazała.

Mimo że do tego cza­su nie wie­dzia­łem jak może zostać przy­ję­ta, to prze­ko­na­nie o tym, że war­to przy­go­to­wy­wać jakieś prze­wod­ni­ki dla dzie­ci, było sil­ne, dzię­ki moim doświad­cze­niom w ucze­niu. Cho­ciaż sam, subiek­tyw­nie, uwa­żam tę książ­kę za uda­ną, posta­no­wi­łem pójść dalej i przy­go­to­wać coś lep­sze­go, bar­dziej nowa­tor­skie­go i o wie­le bar­dziej atrakcyjnego.

Pierw­szym pomy­słem było stwo­rze­nie komik­su wyja­śnia­ją­ce­go dzie­ciom pod­sta­wo­we zagad­nie­nia roz­wo­ju czło­wie­ka. Jed­nak – nie pamię­tam już dla­cze­go – chcia­łem zro­bić to nie w kon­wen­cji rysun­ko­wej, lecz ambit­niej­szej, bo foto­gra­ficz­nej. W ten spo­sób powstał naj­pierw komiks pod takim samym tytu­łem jak powyż­sza książ­ka – Podróż na Jowi­sza, a ponie­waż po jego ukoń­cze­niu nie dawa­ła mi spo­ko­ju myśl, że moż­na to zro­bić jesz­cze lepiej, dosko­na­lej, i z głęb­szą tre­ścią – stwo­rzy­łem dru­gi. Otrzy­mał tytuł Podróż do Sokra­te­sa i oczy­wi­ście jest poświę­co­ny roz­wo­jo­wi świa­do­mo­ści dzie­ci poprzez myśle­nie samo­dziel­ne, bo to wła­śnie tytu­ło­wy boha­ter tej publi­ka­cji wpro­wa­dził zja­wi­sko, o jakim mowa, na sce­nę histo­rii. Zresz­tą wszyst­kie póź­niej­sze prze­sko­ki opie­ra­ły się na reak­ty­wa­cjach tego dzie­dzic­twa – np. głów­ny archi­tekt edu­ka­cji rene­san­so­wej, Erazm z Rot­ter­da­mu, uwa­żał Sokra­te­sa wręcz za świę­te­go, mimo że był księdzem!

Na tym jed­nak mój pomysł się nie skoń­czył, bo po tym dru­gim foto­ko­mik­sie powstał trze­ci, zaty­tu­ło­wa­ny Podróż do źró­deł świa­do­mo­ści, będą­cy wyciecz­ką w prze­szłość, by przyj­rzeć się źró­dłom prze­sko­ków roz­wo­jo­wych w naszej histo­rii. Nie wiem jesz­cze kie­dy pierw­szy z nich będzie mógł się uka­zać, acz­kol­wiek w poja­wie­nie się pre­sji na wyj­ście ze świa­ta, któ­ry sam się znisz­czył, blo­ku­ją­ce­go roz­wój – nie wąt­pię. Na to wszak cały plan prze­mian jest ukierunkowany.

To, że, póki co, nikt nie widzi, jak strasz­ne rze­czy dzie­ją się z dzieć­mi w sen­sie psy­cho­lo­gicz­nym, nie ozna­cza, że one same nie będą chcia­ły z tej pułap­ki wyjść. Na tej kon­sta­ta­cji moja pra­ca była opar­ta. Nie mamy pra­wa dzie­ci porzu­cać, a żad­nej pomo­cy w posta­ci wyja­śnień szans i nie­bez­pie­czeństw, któ­ra była­by do nich adre­so­wa­na, nie ma. Załą­czam tu prób­kę ostat­niej publi­ka­cji, aby dać czy­tel­ni­ko­wi cho­ciaż wyobra­że­nie, jak się prezentuje.