W stronę astrologii humanistycznej

Astrologia jest wytworem inwencji ludzkiego ducha i warto ją stosować zgodnie z intencją, z jaką powstała. A ma ona obejmować opis ludzkiej egzystencji w całej jej rozciągłości: od narodzin – aż do śmierci

Jest rze­czą zna­mien­ną, że w odróż­nie­niu od psy­cho­lo­gów huma­ni­stycz­nych czy egzy­sten­cjal­nych, astro­lo­go­wie, trak­tu­ją­cy tę dzie­dzi­nę wie­dzy jako narzę­dzie słu­żą­ce do roz­wi­ja­nia poten­cja­łów oso­bo­wo­ści, uni­ka­ją jak ognia tema­tu śmier­ci. Jak­by nie była ona czę­ścią życia, a prze­cież – w abso­lut­nie rady­kal­ny spo­sób – wyzna­cza kres ludz­kiej egzy­sten­cji. Zupeł­nie ina­czej zagad­nie­nia te ujmu­ją wła­śnie psy­cho­lo­go­wie huma­ni­stycz­ni. Np. w logo­te­ra­pii (w skró­cie mowa tu o tera­pii nada­wa­nia sen­su) wyko­rzy­stu­je się wyobra­że­nie kre­su wła­sne­go życia (tzw. logo­dra­mę), jako tech­ni­kę poma­ga­ją­cą w uchwy­ce­niu tego, czy pacjent wła­ści­wie pod­jął sto­ją­ce przed nim wyzwanie. 

Daw­ni astro­lo­go­wie czę­sto wypo­wia­da­li się na temat śmier­ci, nie­jed­no­krot­nie roz­po­czy­na­jąc swe trak­ta­ty wła­śnie od pre­zen­ta­cji tech­nik inter­pre­ta­cyj­nych, zorien­to­wa­nych na okre­śla­nie dłu­go­ści życia. Tym­cza­sem astro­log huma­ni­stycz­ny uwa­ża te zagad­nie­nia za stra­szą­ce, nie­god­ne, wręcz zabro­nio­ne. Tak, jak­by czło­wiek mógł umrzeć już od tego, że w ogó­le zaczął mówić o śmier­ci. Wyda­je się, że astro­lo­gia współ­cze­sna, któ­rej nowy sens nadał przede wszyst­kim psy­cho­log i psy­chia­tra Carl Gustav Jung (1875−1961), mia­ła­by w tym zakre­sie do odro­bie­nia waż­ną lekcję. 

PRZECZYTAJ TAKŻE

Juliusz Verne i proto-UFO: zagadka statków w powietrzu

Coś do nas leci?!

Wiek XX zapi­sał się w histo­rii jako czas wiel­kich prze­mian, eks­pan­syw­ne­go roz­wo­ju nauki, epo­ko­wych odkryć i nie­sa­mo­wi­te­go postę­pu nie­mal w każ­dej dzie­dzi­nie wie­dzy. Te ogrom­ne trans­for­ma­cje dosię­gły rów­nież sta­rej astro­lo­gii, któ­ra – po ponad stu­let­niej nie­obec­no­ści – odro­dzi­ła się w dru­giej poło­wie XIX w. wraz z napły­wem roz­ma­itych nur­tów teo­zo­ficz­nych i ezo­te­rycz­nych. Powró­ci­ła ona w cał­kiem innej for­mie niż ta, któ­rą zna­li Pita­go­ras, Pto­le­me­usz, Koper­nik, czy Kepler, ale tak jak nie­gdyś, intry­go­wa­ła wie­lu myśli­cie­li. Przy­kła­do­wo Carl G. Jung przez 50 lat sta­rał się poka­zać, że astro­lo­gia zasłu­gu­je na zain­te­re­so­wa­nie ze stro­ny świa­ta scjen­ty­stycz­ne­go. Jako nauko­wiec usi­ło­wał odna­leźć w niej coś wię­cej niż tyl­ko zbiór sta­ro­żyt­nych for­muł, kla­sy­fi­ku­ją­cych ludzi i wyda­rze­nia w kate­go­riach dobro – zło. Zdjął z astro­lo­gii jarz­mo deter­mi­ni­zmu i jako pierw­szy nadał jej huma­ni­stycz­ny, a nade wszyst­ko psy­cho­lo­gicz­ny sens, któ­ry w swo­jej pra­cy skwa­pli­wie pod­chwy­ci­li róż­ni astro­lo­go­wie, co w ich oczach upra­wo­moc­ni­ło tę antycz­ną wiedzę.