UFO na obrazach sakralnych w Polsce

Istnieją dziesiątki dzieł sztuki sakralnej, na których w kontekście biblijnym (na ogół) przedstawione zostały różne obiekty latające. Na ogół są to dyski, aczkolwiek drugim rodzajem pod względem częstości ich występowania są kule

W moich książ­kach poka­zy­wa­łem licz­ne ich przy­kła­dy (obec­nie dostęp­ne jest wzno­wie­nie daw­ne­go tomu 13. Instruk­cji prze­bu­dze­nia, teraz noszą­ce tytuł Mecha­nizm szo­ku reli­gij­ne­go i upad­ku Kościo­ła).

Nie­wie­lu zda­je sobie jed­nak spra­wę, że tego rodza­ju kurio­za wystę­pu­ją rów­nież w Polsce. 

PRZECZYTAJ TAKŻE

Coś do nas leci?!

Juliusz Verne i proto-UFO: zagadka statków w powietrzu

Kie­dyś zamie­ści­łem zdję­cie fre­sku przed­sta­wia­ją­ce­go łań­cuch kul na nie­bie – uzna­ny w XVII w. za cud – ze sta­re­go kościo­ła w kom­plek­sie klasz­tor­nym Ber­nar­dy­nów przy ul. Czer­nia­kow­skiej w War­sza­wie. Sły­sza­łem też o koście­le w innym pol­skim klasz­to­rze, w któ­rym uwiecz­nio­no pło­mien­ną kulę (mogą­cą jed­nak być boli­dem). Teraz zaś zna­jo­my prze­słał mi zdję­cie fre­sku z baro­ko­we­go kościo­ła w Lubomierzu. 

Uka­zu­je on św. Bene­dyk­ta, nad gło­wą któ­re­go znaj­du­je się oto­czo­na pro­mie­nia­mi gołę­bi­ca – sym­bol Ducha Świę­te­go. Pomię­dzy nią a świę­tym widać jed­nak kulę o sre­brzy­stej, meta­licz­nej powierzch­ni, z dołu któ­rej wydo­by­wa się sil­ny snop świa­tła pada­ją­cy na owe­go świę­te­go. Oczy­wi­ste, że nie może to być ani Słoń­ce, ani Księżyc. 

Jak w innych podob­nych przy­pad­kach, bo na wie­lu obra­zach dysk lub kula emi­tu­ją sno­py świa­tła lub pro­mie­nie skie­ro­wa­ne w okre­ślo­ne posta­cie, nie da się zna­leźć żad­nych uza­sad­nień teo­lo­gicz­nych, mogą­cych uła­twić nam zro­zu­mie­nie skąd takie sko­ja­rze­nia kon­kret­nych, mate­rial­nych obiek­tów z Jezu­sem czy świę­ty­mi się w ogó­le bra­ły. Kie­dyś roz­ma­wia­łem z księ­dzem pro­fe­so­rem spe­cja­li­zu­ją­cym się w iko­no­gra­fii śre­dnio­wiecz­nej i on o żad­nych takich źró­dłach pisa­nych nie wie­dział. Ponie­waż jed­nak moty­wy te powta­rza­ły się w róż­nych epo­kach oraz czę­ściach chrze­ści­jań­skie­go świa­ta (od śre­dnio­wie­cza do XVIII w., od Euro­py Zachod­niej do Gru­zji), to wyda­je się pew­ne, że jesz­cze parę wie­ków temu nie­któ­rzy przy­naj­mniej wie­dzie­li o rela­cjach na to wska­zu­ją­cych – nawet jeśli były to opi­sy z dru­giej czy trze­ciej ręki. 

Musia­ły one być we względ­nie sze­ro­kim obie­gu, a nie dostęp­ne jedy­nie dla garst­ki ludzi. Być może są to źró­dła wciąż ist­nie­ją­ce, ale ukry­te? Jed­no świę­te pismo moż­na by usu­nąć i łatwo zatrzeć ślad o nim, ale fak­ty suge­ru­ją, że był to jed­nak jakiś kanon. Być może praw­dę zata­jo­no dopie­ro, gdy zaczę­ła roz­wi­jać się tech­ni­ka, bo dopie­ro wte­dy owe prze­ka­zy mogły zacząć być postrze­ga­ne jako groź­ne dla dok­try­ny wia­ry. Oczy­wi­ście nie wie­my tego, ale taka ewen­tu­al­ność pozwa­la przy­naj­mniej mieć nadzie­ję, że jakaś szer­sza praw­da o źró­dłach chrze­ści­jań­stwa gdzieś wciąż cze­ka na odkrycie.

Świą­ty­nia, w któ­rej zamiesz­czo­ne zdję­cie zosta­ło wyko­na­ne, to Kościół Wnie­bo­wzię­cia Naj­święt­szej Marii Pan­ny i św. Mater­nu­sa w Lubo­mie­rzu koło Jele­niej Góry. Wspo­mnia­ny fresk znaj­du­je się koło ambo­ny. Wia­do­mo, że został wyko­na­ny w 1765 r., ale autor tego tajem­ni­cze­go dzie­ła pozo­sta­je anonimowy.