Trwanie świadomości po śmierci ciała

Z Ewą Ornacką, znaną reporterką śledczą, do tej pory opisującą świat mafii, a ostatnio autorką książki PO TAMTEJ STRONIE. Dlaczego zmarli powracają…, o trudnych do wyjaśnienia zjawiskach i doświadczeniach, które stały się jej udziałem po śmierci zamordowanego krewnego, a także o tym, dlaczego nieżyjący kontaktują się z nami rozmawia Anna Ostrzycka-Rymuszko

Dla wielu to zaskakujące, że osoba, która do tej pory dociekliwie i konsekwentnie dokumentowała fakty w świecie materii, pisze książkę o kontaktach zmarłych z żyjącymi. Jak rozumiem bodźcem do tego stała się seria zaskakujących zdarzeń w rodzinnym domu. Podczas lektury obserwujemy, jak Pani początkowe niedowierzanie ustępuje miejsca zawodowej ciekawości i jak pojawia się przekonanie, iż kontakty między światami są oczywistością. Jak doszło do takiej ewolucji intelektualno – emocjonalnej?

– To był pro­ces porów­ny­wal­ny do nauki obce­go języ­ka. Wszyst­ko było nowe, momen­ta­mi trud­ne do przy­swo­je­nia, musia­łam uczyć się od pod­staw. Pierw­sze kro­ki skie­ro­wa­łam do biblio­te­ki i na por­ta­le zaku­po­we po książ­ki. Czy­ta­łam wszyst­ko, co swo­im nazwi­skiem fir­mo­wa­li leka­rze i naukow­cy. Szu­ka­łam rela­cji dzien­ni­kar­skich z całe­go świa­ta, mają­cych cha­rak­ter infor­ma­cyj­ny, a nie plot­kar­sko-sen­sa­cyj­ny. Zna­la­złam kil­ka współ­cze­snych zda­rzeń, zapie­ra­ją­cych dech w pier­siach, opi­sa­nych przez reno­mo­wa­ne tytu­ły. Dwa z New York Daily News doty­czy­ły wypad­ków samo­cho­do­wych z udzia­łem mło­dych kobiet podró­żu­ją­cych z mały­mi dzieć­mi. One zgi­nę­ły na miej­scu, malu­chy prze­ży­ły. Oba zda­rze­nia mia­ły miej­sce na prze­strze­ni kil­ku­na­stu lat w górach Sier­ra Neva­da. W obu też, mar­twe już mat­ki spro­wa­dzi­ły pomoc do swo­ich, uwię­zio­nych we wra­kach dzie­ci. Naga zja­wa na pobo­czu i kobie­cy głos woła­ją­cy – Tu jeste­śmy! Pospiesz­cie się – o tym mówi­li świad­ko­wie i ratownicy.

Wkrót­ce oka­za­ło się, że wokół mnie jest mnó­stwo osób, któ­re mia­ły podob­ne doświad­cze­nia zwią­za­ne z odczu­wa­niem obec­no­ści zmar­łych. Nawet moja mama, któ­ra nigdy wcze­śniej sło­wem o tym nie wspo­mnia­ła. Uświa­do­mi­łam sobie, że tak wie­lu ludzi nie może się umó­wić, by wymy­ślać podob­ne histo­rie. Ponie­waż cie­ka­wość tema­tu nara­sta­ła, posta­no­wi­łam odszu­kać roz­mów­ców, któ­rzy mi to wszyst­ko wytłu­ma­czą. I tak powsta­ła książ­ka Po tam­tej stro­nie (2022).

PRZECZYTAJ TAKŻE

Juliusz Verne i proto-UFO: zagadka statków w powietrzu

Coś do nas leci?!

Czym się Pani kierowała wyszukując osoby, które doświadczają podobnych zjawisk i potrafią je zdefiniować? Łączy te osoby szczególny dar, talent, może nawet dodatkowy zmysł? Z lektury wynika, że zdobyła Pani zaufanie mediów i jasnowidzów skłaniając ich do szczerych rozmów.

– Szu­ka­łam osób wia­ry­god­nych, któ­re napraw­dę potra­fią nawią­zy­wać kon­takt ze zmar­ły­mi. Takich, któ­re pra­cu­ją bez roz­gło­su, nie zabie­ga­jąc o poklask i popu­lar­ność w tele­wi­zjach śnia­da­nio­wych. Bez­cen­ne kon­tak­ty pod­su­nę­ły mi moje przy­ja­ciół­ki z bran­ży medycz­nej: lekarz gine­ko­log i pro­te­tyk sto­ma­to­lo­gicz­ny, któ­re korzy­sta­ły wcze­śniej z pomo­cy medium. Ich rela­cje i świa­dec­twa były dla mnie nie­zwy­kle istot­ne. Boha­ter­ki mojej książ­ki uwie­rzy­ły, że nie szu­kam sen­sa­cji, więc już na star­cie dały mi kre­dyt zaufa­nia. Mówię o Annie Stanc­lik z Biel­ska Bia­łej i Doro­cie Gusta­fs­son z miej­sco­wo­ści Alem w Szwe­cji. Obie mają nie­sa­mo­wi­ty dar odczu­wa­nia i rozu­mie­nia rów­no­le­głej rze­czy­wi­sto­ści, cho­ciaż przez skrom­ność tak tego nie nazy­wa­ją. Ponad­prze­cięt­ną wraż­li­wość na sygna­ły stam­tąd mają też inni moi roz­mów­cy: bio­ener­go­te­ra­peut­ka z Kra­ko­wa, szef zakła­du reha­bi­li­ta­cji jed­ne­go ze szpi­ta­li w Trój­mie­ście, a tak­że Krzysz­tof Jac­kow­ski z Człuchowa.

Czy Pani umiejętności warsztatowe wynikające z dziennikarstwa śledczego okazały się przydatne w pracy nad tak nietypowym tematem?

– Nie chcę prze­ce­niać tego doświad­cze­nia, ale dzię­ki bli­sko trzem deka­dom w tym zawo­dzie omi­nę­łam swo­iste pole mino­we, któ­rym było wkrę­ce­nię się w świat prze­żyć roz­mów­ców, zaj­mu­ją­cych się ducho­wo­ścią i tzw. jasno­wi­dze­niem wyłącz­nie pod publi­kę lub komercyjnie.