Transkomunikacja po polsku

Marek Szwe­dow­ski, jeden z nie­licz­nych pol­skich bada­czy trans­ko­mu­ni­ka­cji, przyj­mu­je nas w Zawier­ciu, gdzie miesz­ka. Wbi­ja­jąc wzrok w moni­tor kom­pu­te­ra – usta­wio­ne­go cen­tral­nie urzą­dze­nia, do któ­re­go, jak do ser­ca skom­pli­ko­wa­ne­go orga­ni­zmu, pod­łą­czo­ne zosta­ły inne apa­ra­ty, peł­nią­ce rolę orga­nów wspo­ma­ga­ją­cych – przez chwi­lę wyda­je się spra­wiać wra­że­nie nieobecnego.

Wokół sto­ją radio­od­bior­ni­ki naj­róż­niej­szych marek i o róż­nej kla­sie, pousta­wia­ne jeden na dru­gim, miga­ją­ce kolo­ro­wy­mi dio­da­mi; magne­to­fo­ny, odtwa­rza­cze, kolum­ny gło­śni­ko­we i mikro­fo­ny – zgro­ma­dzo­ne na pół­kach, niczym na wysta­wie w Muzeum Tech­ni­ki. Przy czym eks­po­zy­cja ta wyda­je się cał­ko­wi­cie przy­pad­ko­wa, jak gdy­by jedy­nym wzor­cem, któ­rym kie­ro­wał się jej twór­ca, był post­mo­der­ni­stycz­ny eklektyzm.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Szpital martwych dusz

Nawiedzone szpitale na świecie

- O, tu mam na przy­kład nie­miec­kie radio Saba – mówi z czu­ło­ścią w gło­sie gospo­darz, wska­zu­jąc na duże drew­nia­ne pudło na gór­nej pół­ce. – Poda­ro­wa­ła mi je zna­jo­ma. Jest bar­dzo przy­dat­ne ze wzglę­du na zakres fal krót­kich, gdzie naj­ła­twiej wychwy­cić coś pomię­dzy szu­ma­mi. A tu widzi pan sta­re­go Zodia­ka… Zna­jo­mi zno­szą te radia jak do lom­bar­du, bo wie­dzą, że na pew­no mi się przydadzą.

W nie­wiel­kim poko­ju stan­dar­do­we­go miesz­ka­nia bra­ku­je miej­sca na wszyst­ko. Tak­że na rze­czy tak banal­ne, jak łóż­ko. Dla­te­go Szwe­dow­ski zamon­to­wał je wyso­ko ponad plą­ta­ni­ną kabli i ostro­ko­łem chro­mo­wa­nych anten.

Wspięcie się na górę po drewnianych szczeblach symbolizuje wynurzenie się z tajemniczej domeny nieznanego na powierzchnię zwykłej egzystencji.

Oczy­wi­ście spać cza­sem trze­ba, ale jest też praw­dą, że nocą naj­ła­twiej usły­szeć gło­sy. To, co szep­czą z gło­śni­ków kom­pu­te­ra, nie­jed­ne­mu ode­bra­ło już spo­kój ducha, a cza­sem nawet zmy­sły. Jed­nak flirt Szwe­dow­skie­go z tam­tą stro­ną roz­po­czął się bar­dzo daw­no, kie­dy miał 13 lat. Być może dla­te­go w świe­cie gło­sów czu­je się jak ryba w wodzie: wie, jak postę­po­wać, by nie wypaść za bur­tę, a swo­je umie­jęt­no­ści nauczył się wyko­rzy­sty­wać nio­sąc pomoc kon­kret­nym ludziom.