Terapia z udziałem osoby zmarłej

Może rozczaruję część Czytelników, ale terapia, o której piszę, nie ma nic wspólnego z seansem spirytystycznym czy wywoływaniem duchów. Żadna ze szkół hipnoterapeutycznych, w których studiowałam, nie przekazywała techniki, która pojawiła mi się pod wpływem terapeutycznej konieczności

Przy­szła do mnie mło­da kobie­ta wstrzą­śnię­ta samo­bój­czą śmier­cią mat­ki. Śmierć bli­skiej oso­by zawsze jest trau­ma­tycz­nym prze­ży­ciem. Śmierć samo­bój­cza trau­mę tę pogłę­bia. Ten zgon nastą­pił w szpi­ta­lu psy­chia­trycz­nym, gdzie czło­wiek powi­nien znaj­do­wać się pod tro­skli­wą opie­ką leka­rzy, Oka­za­ło się, że mat­ka mojej pacjent­ki cier­pia­ła na depre­sję od cza­su zamąż­pój­ścia cór­ki. Choć rodzi­ny utrzy­my­wa­ły kon­takt, nie potra­fi­ła dosto­so­wać się do nowej sytu­acji. Jej depre­sja pogłę­bia­ła się, aż tra­fi­ła do szpi­ta­la, w któ­rym ode­bra­ła sobie życie.

Całość sta­no­wi wie­lo­po­zio­mo­wą trau­mę, powięk­szo­ną samot­no­ścią, ponie­waż mąż pacjent­ki – mary­narz – wypły­nął w morze, ona zaś zosta­ła sama z dwój­ką małych dzie­ci. Takie prze­ży­cie to balast skłę­bio­nych emo­cji: roz­pa­czy, żalu, wsty­du, nie­mo­cy, poczu­cia winy, zło­ści i gnie­wu. Prze­pra­co­wa­nie ich, nawet przy naj­lep­szych tech­ni­kach hip­no­te­ra­peu­tycz­nych, może trwać kil­ka mie­się­cy. Przez ten czas moja pacjent­ka była­by w sta­nie roz­dzie­ra­ją­ce­go bólu, któ­ry siłą rze­czy wpły­wał­by na jej rela­cję z dzieć­mi – wytwa­rza­jąc z kolei u nich trau­ma­tycz­ne prze­ży­cie. Za wszel­ką cenę chcia­łam zatrzy­mać poko­le­nio­we prze­no­sze­nie się traumy.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Nieznane wizje ojca Klimuszki

Polscy piloci wojskowi kontra NOL: Czy teczka zjawisk niewyjaśnionych jest nadal otwarta?

Świa­do­mość zasto­so­wa­nia wie­lo­mie­sięcz­nej tera­pii sta­ła w sprzecz­no­ści z bez­względ­ną koniecz­no­ścią natych­mia­sto­we­go opa­no­wa­nia sytu­acji. Z tego napię­cia, jak olśnie­nie, poja­wi­ła się myśl: gdy­by mat­ka pacjent­ki żyła, mogła­by odpo­wie­dzieć na wszyst­kie bole­sne pyta­nia, a zwłasz­cza na te naj­bar­dziej nur­tu­ją­ce mło­dą kobie­tę: – Dla­cze­go pod­ję­ła decy­zję o odej­ściu? Czy na pew­no nie może tego zro­bić? A gdy­by tak przy­wo­łać ją świa­do­mie? Co napraw­dę wie­my o struk­tu­rze rze­czy­wi­sto­ści i świa­ta? Cze­go nie wie­my o mocach nasze­go umysłu?

Uzna­jąc zja­wi­sko hip­no­zy, nauka zaak­cep­to­wa­ła ist­nie­nie odmien­ne­go sta­nu świa­do­mo­ści i od cza­sów Han­sa Ber­ge­ra (1873−1941) bada­nia na ten temat są nie­ustan­nie pona­wia­ne. Przy czym mamy pew­ne róż­ni­ce mię­dzy bada­cza­mi co do zakre­su czę­sto­tli­wo­ści poszcze­gól­nych fal mózgo­wych i tego do cze­go słu­żą.

Tra­dy­cyj­ny i dość uprosz­czo­ny podział fal: