Ten, który czuje i rozumie

Do fundamentalnych spostrzeżeń teologii procesu, o której pisałem w poprzednim odcinku tego cyklu, należy wniosek, że rzeczywistość, która nas otacza, to zmiana i ruch. Co istotne, w tym ujęciu procesy doczesne wpływają nie tylko na otaczający nas świat, ale i na Istotę Boską. Bóg jest zmienny i dlatego to, co o Nim wiemy, również musi się zmieniać. Mówiąc wprost: Stwórca ewoluuje razem z człowiekiem, natomiast Jego wiedza i moc jest ograniczona…

Jak pisze Tho­mas G. Weinan­dy, dok­tor teo­lo­gii, kapu­cyn i wykła­dow­ca histo­rii dok­try­ny na Uni­wer­sy­te­cie w Oks­for­dzie: Teo­lo­gia pro­ce­su zakła­da, iż Bóg przyj­mu­je w sie­bie wszyst­ko, co wyda­rza się w świe­cie. Ozna­cza to, że świat nie tyl­ko oddzia­łu­je na Nie­go, ale fak­tycz­nie Go kon­sty­tu­uje. Tym samym wszel­kie rado­ści, bóle i cier­pie­nia, któ­re poja­wia­ją się w świe­cie i w ludz­kim życiu, sta­ją się rze­czy­wi­sty­mi doświad­cze­nia­mi Boga.

Ta idea, co cie­ka­we, nie poja­wi­ła się wyłącz­nie w roz­wa­ża­niach teo­lo­gicz­nych; sta­ła się rów­nież wio­dą­cym wąt­kiem poczyt­nej dys­to­pij­nej powie­ści scien­ce fic­tion – Przy­po­wieść o siew­cy (War­sza­wa 2000), któ­rej akcja roz­gry­wa się w latach 2024–2027. Jej autor­ką jest uro­dzo­na w 1947 r. Afro­ame­ry­kan­ka Octa­via E. Butler, któ­ra ugrun­to­wa­ła swo­ją pozy­cję w dzie­dzi­nie fan­ta­sty­ki począw­szy od lat 70. ub. w. Bez wąt­pie­nia wnio­sła do tego gatun­ku nowy, świe­ży głos i obec­nie jest uwa­ża­na za jed­ną z naj­lep­szych pisa­rek w bran­ży. Stwo­rzo­na w 1993 r. opo­wieść, po 30 latach wciąż obec­na na liście best­sel­le­rów, to suge­styw­na wizja przy­szło­ści, któ­ra nie­po­ko­ją­co przy­wo­dzi na myśl nasze cza­sy: spo­łe­czeń­stwo wal­czy z nie­bez­piecz­ną cho­ro­bą zakaź­ną, któ­ra para­li­żu­je gospo­dar­kę; ludziom zaczy­na bra­ko­wać żyw­no­ści i wody; a naród, coraz bar­dziej zalęk­nio­ny i wyzby­ty nadziei, zmie­rza pro­stą dro­gą ku roz­wią­za­niom autorytarnym. 

PRZECZYTAJ TAKŻE

Juliusz Verne i proto-UFO: zagadka statków w powietrzu

Coś do nas leci?!

Lau­ren Oya Ola­mi­na, głów­na boha­ter­ka powie­ści, jest nasto­lat­ką, cór­ką pew­ne­go kazno­dziei, człon­ki­nią odizo­lo­wa­nej kali­for­nij­skiej spo­łecz­no­ści. Dziew­czy­na cier­pi na syn­drom nad­mier­nej empa­tii, stan psy­chicz­ny, któ­ry powo­du­je, że doświad­cza bólu lub przy­jem­no­ści osób w swo­im oto­cze­niu – cza­sa­mi z wynisz­cza­ją­cy­mi skut­ka­mi. Jej empa­tia jest zwią­za­na z wiel­ką odpo­wie­dzial­no­ścią, ponie­waż w mrocz­nych, dys­to­pij­nych Sta­nach Zjed­no­czo­nych przy­szło­ści, każ­da sła­bość może oka­zać się śmier­tel­ną pułap­ką. I wła­śnie Ola­mi­na, chcąc, by smut­na, nazna­czo­na stra­chem egzy­sten­cja nabra­ła sensu,