Szpital martwych dusz

Nieczynny szpital w Otwocku, od chwili jego zamknięcia, uważany jest za jedno z najbardziej nawiedzonych miejsc w Polsce. Wiele osób wyczuwa tu specyficzne fluidy, choć często nie potrafią określić na czym ta niezwykłość polega. Wielokrotnie doszło tu do serii niewytłumaczalnych zdarzeń, zaś wielu okolicznych mieszkańców utrzymuje, że miejsce to jest opętane przez złe moce. Sceny jak z hollywoodzkiego horroru rozegrały się tu w czasie niedawnej pandemii

Gdy z krę­tej, zale­sio­nej ścież­ki wcho­dzi się na teren daw­ne­go szpi­ta­la, oczom uka­zu­je się przy­gnę­bia­ją­ca sce­ne­ria. Roz­sy­pu­ją­ce się, pozba­wio­ne okien budyn­ki, ścia­ny z odpa­da­ją­cym tyn­kiem w wie­lu miej­scach poma­za­ne graf­fi­ti, dachy, na któ­rych wyra­sta­ją kar­ło­wa­te sosny i brzo­zy, przy­wo­dzą na myśl kadry słyn­ne­go fil­mu Woj­cie­cha Jerze­go Hasa Sana­to­rium pod klep­sy­drą zre­ali­zo­wa­ne­go według opo­wia­dań Bru­no Schul­za.

To tutaj, w 1906 r., z ini­cja­ty­wy dobro­czyn­ne­go Towa­rzy­stwa Opie­ki nad Ubo­gi­mi, Ner­wo­wo i Umy­sło­wo Cho­ry­mi Żyda­mi wko­pa­ny został kamień węgiel­ny pod przy­szły szpi­tal. Towa­rzy­stwo zało­żo­ne przez psy­chia­trę Ada­ma Wize­la i neu­ro­lo­ga Ludwi­ka Breg­ma­na, przy finan­so­wym wspar­ciu Zofii Edel­man kupi­ło 17 hek­ta­rów zie­mi i natych­miast roz­po­czę­ło budo­wę ośrod­ka. O inwe­sty­cji od razu sta­ło się gło­śno i zosta­ła nazwa­na Zofiów­ką w podzię­ce dla fun­da­tor­ki, któ­ra, by sfi­nan­so­wać pro­jekt sprze­da­ła rodo­wą biżu­te­rię. Pie­nią­dze i zapał zało­ży­cie­li zosta­ły dość szyb­ko uwień­czo­ne suk­ce­sem, bowiem już w 1908 r. w pla­ców­ce poja­wi­li się pierw­si pacjen­ci. Co waż­ne, pen­sjo­na­riu­sze pocho­dzi­li głów­nie z nie­za­moż­nych rodzin, a lecze­nie otrzy­my­wa­li bez­płat­nie, bowiem kosz­ty poby­tu finan­so­wa­ły żydow­skie gmi­ny. Przy­wra­ca­nie cho­rych do zdro­wia odby­wa­ło się nie tyl­ko dzię­ki far­ma­ko­lo­gii i naj­no­wo­cze­śniej­szym meto­dom lecze­nia, ale też poprzez tera­pię zaję­cio­wą: pacjen­ci byli zachę­ca­ni do prac w kuch­ni, szwal­ni, ogro­dzie i na far­mie hodow­la­nej. Ośro­dek roz­rósł się bły­ska­wicz­nie i w poło­wie lat 30. liczył aż 370 łóżek. Wte­dy to zyskał sła­wę w całej Euro­pie i był sta­wia­ny za wzór tego typu pla­có­wek. Miej­sce to było praw­dzi­wym azy­lem dla cho­rych, któ­rzy w tam­tych cza­sach bywa­li wyklu­cza­ni ze spo­łe­czeń­stwa, czę­sto też styg­ma­ty­zo­wa­ni. Szpi­tal miał jed­nak też dru­gą, peł­ną dra­ma­tów twarz. Spa­ce­ro­wi­cze sły­sze­li docho­dzą­ce zza pło­tu krzy­ki, jęki i prze­kleń­stwa maja­czą­cych cho­rych. Nic w tym dziw­ne­go, bowiem więk­szość pen­sjo­na­riu­szy sta­no­wi­li schizofrenicy.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Juliusz Verne i proto-UFO: zagadka statków w powietrzu

Coś do nas leci?!

Prawdziwe piekło, niczym z Boskiej komedii Dantego

roze­gra­ło się tu w cza­sie oku­pa­cji hitle­row­skiej. Szpi­tal, nad­zo­ro­wa­ny przez Niem­ców szyb­ko pod­upadł i zaczął przy­po­mi­nać obóz kon­cen­tra­cyj­ny. Z otwoc­kie­go get­ta zwo­żo­no tu oso­by z zabu­rze­nia­mi umy­sło­wy­mi. Nie dla wszyst­kich star­czy­ło łóżek, dla­te­go też cho­rych loko­wa­no na kory­ta­rzach, w maga­zy­nach, nawet w szo­pach. Szyb­ko zaczę­ło bra­ko­wać lekarstw, żyw­no­ści, środ­ków higie­nicz­nych. Atmos­fe­ra wów­czas tam panu­ją­ca przy­po­mi­na­ła dra­ma­tycz­ne sce­ny jakie opi­sał Sta­ni­sław Lem w powie­ści Szpi­tal prze­mie­nie­nia. Niem­cy tak­że i tu wdro­ży­li nie­sław­ną akcję T4, czy­li pro­gram mor­do­wa­nia osób nie­peł­no­spraw­nych, cho­rych psy­chicz­nie i jed­no­stek nie­po­trzeb­nych spo­łecz­nie. W sierp­niu 1942 r., w cza­sie likwi­da­cji otwoc­kie­go get­ta zosta­ła roz­strze­la­na więk­szość, bo bli­sko 140 pacjen­tów Zofiów­ki; resz­tę wraz z miesz­kań­ca­mi get­ta wywie­zio­no do obo­zu zagła­dy w Tre­blin­ce. W 1943 r. Niem­cy zało­ży­li tu ośro­dek, któ­re­go celem było odno­wie­nie krwi nie­miec­kiej i hodow­la nor­dyc­kiej rasy nad­lu­dzi.