ŚWIADOMOŚĆ SERCA • ZŁOTE MIASTO • NOWY JA cz. III

Powrót do Złotych Miast 

Dwa tygo­dnie po WM NŚ Nowy Ja powró­ci­li­śmy do niej, aby zro­bić w nią wgląd jako obser­wa­to­rzy. Sku­pi­li­śmy się na zna­cze­niu Zło­tych Miast na pozio­mie indy­wi­du­al­nym oraz glo­bal­nym całej świa­do­mo­ści. Choć każ­dy z uczest­ni­ków indy­wi­du­al­nie docie­rał do swo­je­go mia­sta poprzez prze­strzeń ser­ca, to po medy­ta­cji oka­za­ło się, że jest to kon­cep­cja wspól­na dla wszyst­kich. Indy­wi­du­al­ne doświad­cze­nie uczest­ni­ków pozwo­li­ło nato­miast uzy­skać obraz widzia­ny z wie­lu per­spek­tyw, a przez to bogat­szy w deta­le. Wgląd post fac­tum dodał wię­cej ele­men­tów, a tak­że dał odpo­wie­dzi doty­czą­ce m. in. roli tych miast i wska­zó­wek ich wyko­rzy­sta­nia w naszym rozwoju.

Paweł Byczuk

PRZECZYTAJ TAKŻE

WOLNOŚĆ – Wielka Medytacja NŚ 2024

Zapytałam Stwórcę: – Dlaczego zapominamy?

Przed-niebo

Piotr: Przy­stą­pi­łem do medy­ta­cji w sku­pie­niu. Już po kil­ku minu­tach pra­cy z nagra­niem, po pro­ce­du­rach wstęp­nych, uda­niu się do Nowe­go Miej­sca Spo­tkań, cyklu AUM i proś­bie do Pomoc­ni­ka o zabra­nie do Zło­te­go Mia­sta – nagle, zupeł­nie nie wiem kie­dy – na oko­ło 20 minut stra­ci­łem kom­plet­nie świa­do­mość. Wró­ci­łem na 8 min. przed koń­cem nagra­nia, gdy Paweł oznaj­mił, że powo­li koń­czy­my naszą wizy­tę w Zło­tym Mie­ście. Zdzi­wi­łem się, bo napraw­dę do momen­tu utra­ty świa­do­mo­ści zacho­wy­wa­łem dużą uważ­ność, nie byłem w ogó­le sen­ny. Uru­cho­mi­łem dodat­ko­we 40-minu­to­we nagra­nie Hemi-Sync® i popro­si­łem Pomoc­ni­ka, aby zabrał mnie ponow­nie lub pomógł przy­wo­łać w pamię­ci wszyst­ko, co wyda­rzy­ło się pod­czas mojej nie­świa­do­mo­ści. Zabrał mnie do cze­goś, co mia­ło być owym Zło­tym Mia­stem, nie prze­ka­zu­jąc żad­nych infor­ma­cji. Nigdy wcze­śniej nie spo­tka­łem się z tym zwro­tem, nigdzie o tym nie czy­ta­łem, więc poję­cie to jest dla mnie czymś zupeł­nie nowym. Poczu­łem, że jestem w innym miej­scu. Począt­ko­wo, jak przez mgłę, zoba­czy­łem zarys cze­goś, co przy­po­mi­na­ło pia­sko­wo – zło­te niskie budyn­ki o zaokrą­glo­nych kształ­tach, bar­dzo bli­sko sie­bie. Jak­by pustyn­ne mia­sto, gęsto zabu­do­wa­ne. Mia­sto lśni­ło odcie­nia­mi zło­ta, w powie­trzu wol­no uno­si­ły się zło­ta­we dro­bin­ki mie­nią­ce świa­tłem, a może lśnią­ce przy­jem­ną ener­gią. Całość znaj­do­wa­ła się pod jakąś prze­zro­czy­stą, lecz odczu­wal­ną kopu­łą, jak­by oddzie­lo­na od pozo­sta­łej prze­strze­ni, chro­nio­na, a może odizo­lo­wa­na zwy­kłą róż­ni­cą wyni­ka­ją­cą z funk­cjo­no­wa­nia na innym pozio­mie ener­ge­tycz­nym. Poza kopu­łą nie było tak spo­koj­nie, jak wewnątrz zło­ci­ste­go mia­stecz­ka. Zro­zu­mia­łem, że patrzy­łem na nie z zewnątrz. Tam gdzie prze­by­wa­łem, kotło­wa­ły się ener­gie – set­ki albo nawet tysią­ce poci­sków ener­ge­tycz­nych mio­ta­ły się w róż­ne stro­ny – widzia­łem je jako mgli­ste poci­ski, nie­spo­koj­ny ruch powietrz­ny, nad któ­rym nie mia­łem żad­nej kon­tro­li. Mój oddech i bicie ser­ca przy­spie­szy­ły. Odczu­wa­łem coraz więk­szy nie­po­kój, a tak­że dys­kom­fort zwią­za­ny z obser­wa­cją tych zewnętrz­nych struk­tur oraz z chę­cią prze­do­sta­nia się do wnę­trza Zło­te­go Mia­sta. Może nie potra­fi­łem dostro­ić sie­bie do tego miej­sca? Może nie paso­wa­łem tam? Może powi­nie­nem zro­zu­mieć, że obec­nie nie jestem godzien wejść do środ­ka – bo w tak innym miej­scu funk­cjo­nu­ję – dostrze­głem bowiem coś, co mnie ota­cza? Pro­si­łem kil­ka razy o wspar­cie przy wej­ściu do środ­ka, o przy­by­cie Pomoc­ni­ka lub kogoś, kto mógł­by mnie wpu­ścić i opro­wa­dzić po tym mia­stecz­ku. Poja­wi­ły się dwie, a może trzy smu­kłe, jasne lub lek­ko skrzą­ce się, ale nie ośle­pia­ją­ce isto­ty. Ich zarys był cał­kiem wyraź­ny. Mia­ły ponad dwa metry wzro­stu, odzia­ne były w dłu­gie jasne sza­ty. Nie jestem pewien, czy w ogó­le doty­ka­ły zie­mi. Jed­na z posta­ci dała mi sygnał, jak­by zapro­si­ła do wewnątrz. Chy­ba był to gest wycią­gnię­tej ręki, choć bar­dziej uczu­cie zapro­sze­nia i akcep­ta­cji. Czu­łem ich przy­ja­zne nasta­wie­nie i pozy­tyw­ną odpo­wiedź na moje proś­by. Po wej­ściu, wszyst­ko co budzi­ło mój nie­po­kój, zniknęło. 

Jak­by fala­mi napły­wa­ły do mojej świa­do­mo­ści sło­wa: Wszech­ogar­nia­ją­cy spo­kój i har­mo­nia. Pró­bo­wa­łem pytać o mia­sto. Poin­for­mo­wa­no mnie, bym posta­rał się jak naj­wię­cej zro­zu­mieć poprzez wyczu­cie miej­sca, w jakim się zna­la­złem. Wów­czas poczu­łem wiel­ki spo­kój. Zło­ci­sta aura mie­nią­cych się w powie­trzu dro­bi­nek sta­no­wi­ła jak­by har­mo­nię, jed­ność cało­ścio­wą i kom­plet­ną. Zaczą­łem się zasta­na­wiać, co to za miej­sce, czy może nie­bo czy może przed-nie­bo? Poczu­łem ponow­nie SPOKÓJ, któ­ry kil­ka­krot­nie prze­pły­nął prze­ze mnie, jak uspo­ka­ja­ją­ca fala z góry do dołu. Zaczą­łem rozu­mieć, że jest to miej­sce jed­no­ści dla dusz, któ­re osią­gnę­ły wyż­szy poziom świa­do­mo­ści oraz bli­sko­ści z osta­tecz­no­ścią, któ­rą jest Nie­skoń­czo­na Miłość. Spo­kój, któ­re­go doświad­cza­łem, wyni­kał z wszech­obec­nej Miło­ści. Iskrzą­ca ener­gia była źró­dłem Miło­ści, jaką ema­no­wa­ły też czę­ści naszych dusz, sta­no­wią­ce naj­wy­żej roz­wi­nię­te wyż­sze JA. Jed­nak nadal zasta­na­wia­łem się, czy jest to miej­sce cyklicz­ne­go pod­ła­do­wy­wa­nia i odpo­czyn­ku, przy­go­to­wa­nia przed dro­gą do peł­nej jed­no­ści ze Stwór­cą? W koń­cu zro­zu­mia­łem, że to miej­sce, do któ­re­go mamy dostęp poprzez nasze wyż­sze JA. Cząst­ki dusz naj­wy­żej roz­wi­nię­te są powią­za­ne z tym miej­scem na sta­łe. Może­my z nie­go czer­pać, zasi­lać się spo­ko­jem, mądro­ścią, ale i zmie­nia­ją­cą wszyst­ko ener­gią, któ­rej potrze­bu­je­my. W tym momen­cie prze­szy­ła mnie tak sil­na daw­ka ener­gii, że poczu­łem dresz­cze – zupeł­nie jak­by dano mi do zro­zu­mie­nia, o jak dużą ener­gię cho­dzi. Taką, któ­ra dosłow­nie może posta­wić do pio­nu kogoś, kto nie ma w sobie żad­nych sił wital­nych, któ­ra może obu­dzić z letar­gu, wstrzą­snąć u pod­staw i każ­de­go zadzi­wić. Idąc tym tro­pem myśli, to jak­by miej­sce, któ­re­go pali­wem jest roz­wi­nię­ta, Czy­sta Bez­wa­run­ko­wa Miłość, tak głę­bo­ko zako­rze­nio­na, że obec­na w peł­ni w spo­sób nie­uświa­do­mio­ny. Trwa­ją­ca i dostęp­na niczym powie­trze na Zie­mi. Czer­pa­nie z tego źró­dła, do któ­re­go każ­dy z nas ma pewien dostęp przez łącz­ność ze współ­ist­nie­ją­cą tam cząst­ką nasze­go wyż­sze­go JA o naj­wy­żej roz­wi­nię­tym pozio­mie świa­do­mo­ści ducho­wej – jest moż­li­we, wska­za­ne i pomocne.