ŚWIADOMOŚĆ SERCA • ZŁOTE MIASTO • NOWY JA cz II

Sowa i fioletowe mgły

Przed godz. 22.00, 30.12. 2023 r. przy­go­to­wa­łam się do WM NŚ – Zło­te Mia­sto i Świa­do­mość Ser­ca, czy­li Nowy Ja. Opar­łam się na inten­cji, aby pro­wa­dzi­ła mnie moja Dusza. Powie­rzy­łam Jej rolę prze­wod­ni­ka. Wyci­sza­jąc się poczu­łam wzru­szo­na, jak do moje­go czo­ła, w ener­giach, powo­li zbli­ży­ło się inne czo­ło. Wokół mnie rów­no­cze­śnie nasi­li­ła się ciem­no­fio­le­to­wa poświa­ta. Zapa­dła cisza, nie było sły­chać nawet petard. Wzru­szy­ła mnie myśl, któ­ra przy­pły­nę­ła, że Zie­mia jest naszym domem i wszy­scy powin­ni­śmy się tutaj czuć bez­piecz­nie. Począt­ko­wo sie­dzia­łam wygod­nie na fote­lu, ale w pew­nym momen­cie poczu­łam potrze­bę buja­nia się i pod­da­łam się temu. Przed zamknię­ty­mi ocza­mi poja­wia­ły się prze­mien­nie jasne i ciem­ne odcie­nie fio­le­tu. Usły­sza­łam głos mówią­cy: – Huś­tasz cia­łem, huś­tasz całą Zie­mią. Powo­li zaczę­łam się uspokajać.

Myśli pły­nę­ły wol­no: o róż­no­rod­no­ści na Zie­mi, o Miło­ści i miło­ści skie­ro­wa­nej, o świe­tle i ciem­no­ści. Mia­łam w sobie prze­ko­na­nie, że wszyst­ko jest połą­czo­ne. Przy­pły­nę­ła odkryw­cza dla mnie myśl, że obec­nie mrocz­nej ener­gii nie nale­ży usu­wać, ale trze­ba ją roz­pusz­czać Świa­tłem z Miło­ścią. Roz­świe­tlać ener­gią z inten­cją oczysz­cze­nia, medy­ta­cją lub modli­twą się­gać od dna do powierzch­ni, poma­ga­jąc w prze­ra­bia­niu naj­bo­le­śniej­szych krzywd, nawet wojen­nych. Moje myśli pły­nę­ły leni­wie poru­sza­jąc się wokół tema­tu wody. 

PRZECZYTAJ TAKŻE

WOLNOŚĆ – Wielka Medytacja NŚ 2024

Zapytałam Stwórcę: – Dlaczego zapominamy?

Woda, któ­rą pije­my i mamy w sobie, też ma zapi­sy. Trze­ba cią­gle je kory­go­wać, np. świa­tłem. Orga­nizm sobie radzi, ale może­my go wspo­ma­gać. Poja­wi­ła się tak­że w mojej gło­wie zagad­ko­wa infor­ma­cja, że waż­na jest gra­da­cja wody. Przy­zna­ję, że nie wie­dzia­łam o jakie zja­wi­sko cho­dzi, ale po medy­ta­cji prze­czy­ta­łam defi­ni­cję w inter­ne­cie: Gra­da­cja to stop­nio­wa­nie wg nasi­la­nia lub słab­nię­cia inten­syw­no­ści. Po chwi­li przy­szła wia­do­mość o krze­mie, aby zwra­cać uwa­gę na ten pod­sta­wo­wy budu­lec cia­ła i dbać o jego pra­wi­dło­wy poziom. Co chwi­lę powta­rza­ło się w mojej gło­wie zda­nie: Miłość wszyst­ko uzdra­wia. 

Zaczę­łam roz­glą­dać się za inny­mi uczest­ni­ka­mi medy­ta­cji, bo wyda­wa­ło mi się, że gro­ma­dzą się gdzie indziej. Zoba­czy­łam jed­ną gru­pę nie­da­le­ko sie­bie. W ener­giach widzia­łam ich niczym deli­kat­ne, pra­wie prze­zro­czy­ste płat­ki tuli­pa­na sku­pio­ne wokół świe­tli­ste­go środ­ka. Ponie­waż do tej pory pod­czas WM NŚ mia­łam sze­ro­ki ogląd, zaczę­łam obser­wo­wać dostęp­ny mi wyci­nek i dopy­ty­wać z nie­po­ko­jem, dla­cze­go nie widzę cało­ści. Usły­sza­łam spo­koj­ne sło­wa:– Pro­si­łaś, żeby Dusza cię pro­wa­dzi­ła. Czu­łam się z tym dziw­nie, bo przy­zwy­cza­iłam się do dzia­łań zawsze dla kogoś, zawsze dla wszyst­kich, a tu zosta­łam tak pokie­ro­wa­na, że mia­łam sku­pić się na sobie! Czu­łam i widzia­łam opły­wa­ją­cą mnie ener­gię, któ­ra przy­po­mi­na­ła nie­bie­skie mor­skie fale z bia­ły­mi grzy­wa­mi. Wszyst­ko toczy­ło się powo­li, a ja wie­dzia­łam, że tak zosta­ło to zamie­rzo­ne od począt­ku. Czu­łam nie­do­syt, zaczę­łam maru­dzić, że tak mało odbie­ram i tak nie­wie­le się dzie­je. Na moje pyta­nie: – Dla­cze­go, Duszo, mnie nie pro­wa­dzisz? – usły­sza­łam: – Wła­śnie pro­wa­dzę i chro­nię. 

W ota­cza­ją­cej mnie fio­le­to­wej mgle zoba­czy­łam sza­ra­wą sowę, któ­ra sie­dzia­ła pra­wie nie­ru­cho­mo, przo­dem do mnie, z zamknię­ty­mi ocza­mi. Po chwi­li powo­li otwo­rzy­ła pra­we oko i przy­glą­da­ły­śmy się sobie spo­koj­nie. W ciszy bli­sko­ści nie czu­ły­śmy potrze­by nawią­za­nia dia­lo­gu. Nie wiem, czy była sym­bo­lem, czy jedy­nie przy­sia­dła zacie­ka­wio­na. Czu­łam się życz­li­wie obser­wo­wa­na, nie tyl­ko przez sowę. W spo­ko­ju, dłuż­szy czas oglą­da­łam zmie­nia­ją­ce się nie­ustan­nie natę­że­nie fio­le­to­wych mgieł. Wie­dzia­łam, że wyda­rzy­ło się wie­le waż­ne­go 🙂 Medy­to­wać skoń­czy­łam o 22.45. 

Pozdra­wiam wszyst­kich ser­decz­nie i dzię­ku­ję współuczestnikom 🙂

Danu­sia, Kosza­lin

NOWY JA kontra Stary Ja

Wydo­by­wa­ją­cy się z muzy­ki Hemi-Sync® szum mor­skich fal uko­ił moje myśli i emo­cje, więc szyb­ko weszłam w stan medy­ta­cji. Spo­koj­ny głos pana Paw­ła Byczu­ka pod­no­sił nastrój chwi­li. Nagle z morza wyło­nił się ogrom­ny sta­ry zamek z wie­lo­ma basz­ta­mi i wie­życz­ka­mi. Gdy usły­sza­łam głos pro­wa­dzą­ce­go: A teraz uda­je­my się do zło­te­go mia­sta szczę­ścia i miło­ści – zamek znikł. W mia­rę pogłę­bio­ne­go odde­chu i szu­mu fal, moje ser­ce zaczę­ło pra­co­wać, jak­by mia­ło wmon­to­wa­ne urzą­dze­nie falo­chro­nu. Po chwi­li poczu­łam, jak wydo­by­wa się z nie­go aku­stycz­ne cie­pło i miłość.((( ser­ce))). Kie­dy sta­ra­łam się odna­leźć por­tal do Zło­te­go Miasta, uka­zał mi się znak (((-II-))).