Stary przyjaciel rodziny

„NŚ” świętuje właśnie 30-lecie swego istnienia; w 2005 roku nasz miesięcznik przyznał Panu Honorową Nagrodę „Nieznanego Świata”. Pojawia się więc okazja, aby spytać, jak trzy ostatnie dekady wyglądały w życiu Jerzego Prokopiuka. Były na pewno pracowite, o czym świadczy liczba opublikowanych książek własnych oraz przekładów… A poza tym?

– Trzy ostat­nie deka­dy? W ich skład, by tak rzec, wcho­dzi okres mojej eme­ry­tu­ry. A muszę zazna­czyć, że nigdy nie pra­co­wa­łem inten­syw­niej, niż wów­czas, bo wła­śnie wte­dy powsta­ły wszyst­kie napi­sa­ne prze­ze mnie książ­ki. Więc eme­ry­tu­ra jako odpo­czy­nek po pra­cy wła­ści­wie nie zafunk­cjo­no­wa­ła. Obec­nie zbli­żam się do trzy­dzie­stu ksią­żek autor­skich. Będą jesz­cze dwie.

Czy pamięta Pan okoliczności, w jakich poznał Pan redaktora naczelnego i twórcę miesięcznika „NŚ” Marka Rymuszko? Co Panów do siebie zbliżyło? Duchowość? Intelekt? Jak wspomina Pan wasze kontakty?

– Mar­ka Rymusz­ko pozna­łem bar­dzo daw­no temu – nie­ste­ty nie pamię­tam już, w jakich oko­licz­no­ściach. Oczy­wi­ście zbli­ży­ło nas do sie­bie wspól­ne zain­te­re­so­wa­nie dla ducho­wo­ści i ezo­te­ry­ki, jak­kol­wiek nasze kon­tak­ty były spo­ra­dycz­ne. W Nie­zna­nym Świe­cie dru­ko­wa­łem bodaj tyl­ko dwa razy. Kie­dyś, pamię­tam, odby­wa­ło się spo­tka­nie zor­ga­ni­zo­wa­ne na oko­licz­ność wyda­nia jakiejś książ­ki, na któ­rym i ja się zna­la­złem. W jego trak­cie ktoś zapy­tał publicz­nie, dla­cze­go tak rzad­ko dru­ku­ją mnie w NŚ. I Marek odpo­wie­dział: – Bo to są za mądre tek­sty. Było w tym oczy­wi­ście nie­co prze­sa­dy. Rzekł­bym raczej, że te tek­sty nie nale­ża­ły do łatwych w odbio­rze. No cóż, byłem do tego przy­zwy­cza­jo­ny, bo jak wystę­po­wa­łem w radio czy tele­wi­zji, też za każ­dym razem sły­sza­łem: – Niech pan mówi w pro­sty sposób! 

PRZECZYTAJ TAKŻE

Czuję połączenie i koneksje z Orionem

Rodzi się nowa, dziewicza Ziemia…

Czło­nek Aka­de­mii Fran­cu­skiej Jean d’Ormesson napi­sał kie­dyś książ­kę, któ­ra była histo­rią jego rodzi­ny, ale w szer­szym zakre­sie – całej ary­sto­kra­cji euro­pej­skiej. I tam znaj­do­wał się indeks, gdyż wystę­pu­je w niej ogrom­na licz­ba osób. W tym indek­sie imion i nazwisk poja­wił się rów­nież… Pan Bóg. A przy Nim obja­śnie­nie: Sta­ry przy­ja­ciel rodzi­ny – ostat­nio nie­co mniej aktyw­ny. Więc ja mogę powie­dzieć, że jestem takim przy­ja­cie­lem Nie­zna­ne­go Świa­ta i czy­tel­ni­kiem oczy­wi­ście, i lau­re­atem Nagro­dy Hono­ro­wej – tyle że mało aktywnym.