Spotkanie na skrzyżowaniu nieba i Ziemi

Przez dwa, trzy kilo­me­try musia­łem jechać pro­sto, a potem skrę­cić w lewo, w szu­tro­wą dróż­kę wio­dą­cą do Rano Aroi, gdzie nie­gdyś znaj­do­wał się kamie­nio­łom czer­wo­nych nakryć gło­wy moai – gigan­tycz­nych kamien­nych posą­gów. Ale tam też nie trze­ba było dojeż­dżać. Tuż przed roz­ora­nym cza­sem i ludz­ki­mi narzę­dzia­mi kra­te­rem, wypeł­nio­nym rdza­wo­czer­wo­ny­mi wal­ca­mi z pumek­su (czap­ka­mi posą­gów), nale­ża­ło skrę­cić w prawo.

Siedmiu wspaniałych

Zoba­czy­łem je z dale­ka. Sza­re i wynio­słe, dum­nie sta­ły pośród zie­lo­nej łąki. Z tej odle­gło­ści wyglą­da­ły jak kości jakie­goś pre­hi­sto­rycz­ne­go zwie­rzę­cia, któ­re kie­dyś padło w tym miej­scu i teraz, po wie­kach, już jako obra­ny przez czas szkie­let, nie­śmia­ło zaczy­na znów wychy­lać się spod ziemi.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Rozbłyśnięcie światła w duszy

Nieziemska pogoda

Kolo­rem i wynio­sło­ścią natych­miast sko­ja­rzy­ły mi się ze Sto­ne­hen­ge, bo i oto­cze­nie w tym miej­scu Rapa Nui (chy­ba wła­śnie przez wspo­mnia­ną zie­leń) było dość angiel­skie, jedy­na róż­ni­ca pole­ga­ła na tym, że w Sto­ne­hen­ge sta­ły nie­me skal­ne blo­ki, a tu kamien­ne olbrzy­my mia­ły oczy (a raczej oczo­do­ły), bro­dy, uszy (wydłu­żo­ne) i twa­rze. Nie mia­łem przed sobą tyl­ko kamie­ni. To były kamien­ne posągi.