Rosyjska ruletka pod wulkanem

Co by się stało, gdybyśmy zostali nagle skonfrontowani z utraconą częścią nas samych? Czy zdołalibyśmy pojednać się ze sobą, czy też odwrócilibyśmy wzrok, pełni lęku? Takie pytanie można zadać po obejrzeniu islandzkiego serialu Katla, który – rozgrywając się w realiach surowej Natury, z wulkanem w tle – wrzuca nas w świat przywodzący na myśl Solaris Lema

Tema­ty­ka powra­ca­ją­cych – naj­czę­ściej z mar­twych – była eks­plo­ro­wa­na w takich seria­lach, jak fran­cu­ski dra­mat Powra­ca­ją­cy (2004), bry­tyj­ska pro­duk­cja In the Flesh (2013), ame­ry­kań­ska Resur­rec­tion (2014), czy austra­lij­ska Glitch (2015).

Na tym tle Katla (2021) wyróż­nia się jed­nak, przy­wo­dząc na myśl bar­dziej kino autor­skie spod zna­ku Andrie­ja Tar­kow­skie­go, gdzie akcen­ty zosta­ją poło­żo­ne na psy­cho­lo­gię posta­ci, a trud­ne do wytłu­ma­cze­nia wyda­rze­nia mają swą sym­bo­licz­ną logikę.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Chrystus z Czarnobyla

Wszystko, wszędzie, naraz

Akcja serialu rozpoczyna się rok po gwałtownej erupcji tytułowego wulkanu podlodowcowego.

Incy­dent ten w dra­ma­tycz­ny spo­sób zakłó­ca spo­kój małe­go mia­stecz­ka, Vik, zmu­sza­jąc wie­lu jego miesz­kań­ców do opusz­cze­nia domów, gdy lód w pobli­żu Katli zaczy­na top­nieć. Gríma (Guðrún Eyfjörð), wciąż szu­ka swo­jej sio­stry Asy (Íris Tan­ja Ívars Fly­gen­ring), któ­ra znik­nę­ła w dniu erupcji.