Reperkusje z czasów napoleońskich – zamknąć krąg dziejów

Dzie­je róż­nych ludzi, z róż­nych poko­leń, nie­zna­jo­mych sobie nie­kie­dy dziw­nie się spla­ta­ją poprzez tzw. zbie­gi oko­licz­no­ści. A gdy przyj­rzeć się tym histo­riom, skła­nia­ją do zadu­my. Oto jed­na z nich.

Anna Ostrzyc­ka

PRZECZYTAJ TAKŻE

Listopadowa zaduma

Psychoterapia a poszukiwanie nowych lądów

Między Francją a Polską. Czy łączą ich tylko daty?

Mia­łam życz­li­we­go teścia, któ­ry pró­bo­wał mnie ostrzec przed swo­im synem, ale zro­zu­mia­łam dopie­ro póź­niej, o co chodzi.

Z cza­sem oka­za­ło się, że jest jakieś dziw­ne, czy tyl­ko sym­bo­licz­ne powią­za­nie mego teścia z fran­cu­skim gene­ra­łem Gerau­dem-Chri­sto­phem Duroc’em, o któ­re­go ist­nie­niu dłu­go nie wie­dzia­łam. On jak­by cze­kał na mnie w mrocz­nej otchła­ni, abym coś dla nie­go uczy­ni­ła. Jego ducho­wa ener­gia już wcze­śniej towa­rzy­szy­ła mi w życiu.

Pamię­tam nasz z mężem urlop we Fran­cji. Na pla­ży w mia­stecz­ku Sain­te-Maxi­me, na Lazu­ro­wym Wybrze­żu, znaj­du­ję zło­ty pier­ścio­nek. Naj­wy­raź­niej od sło­nej wody Morza Śród­ziem­ne­go stra­cił swój blask. Komu go oddać, gdy w pobli­żu nie ma żywej duszy? To taki pierw­szy fran­cu­ski akcent.

Potem dru­gi – od teścia dosta­je­my samo­chód Renault.

Przez pewien czas życie pły­nie spo­koj­nie. Aż się zaczę­ło… Mamy duże stra­ty finan­so­we. Szu­ka­my więc tań­sze­go miesz­ka­nia. Pro­po­nu­ję mężo­wi prze­pro­wadz­kę nad Nysę. Miesz­ka­my tu w hote­lu i szu­ka­my dla sie­bie sta­łe­go miej­sca. Wresz­cie wynaj­mu­je­my miesz­ka­nie w sta­rym, baro­ko­wym domu i… pozna­je­my jego tajemnice.

Jest rok 1813, trwa­ją woj­ny napo­le­oń­skie w Sak­so­nii. Armia fran­cu­ska ści­ga wro­ga, któ­ry już się wyco­fu­je. Jed­nak zosta­ją odda­ne ze sta­no­wisk prze­ciw­ni­ka jesz­cze trzy strza­ły armat­nie. Jed­na z kul ude­rza w jabłon­kę, ale naj­pierw zabi­ja gene­ra­ła Kirch­ne­ra, a potem tra­fia mar­szał­ka dwo­ru Duro­ca. On, choć cięż­ko ran­ny, jesz­cze żyje, w roz­mo­wie z Napo­le­onem mówi: Do zoba­cze­nia jutro i zamy­ka oczy. Cesarz roz­ka­zu­je, aby cia­ło Duro­ca zosta­ło prze­wie­zio­ne do Pary­ża i zło­żo­ne pod kopu­łą Dôme des Inva­li­des, ale ser­ce ma spo­cząć na cmen­ta­rzu w jego rodzin­nych stro­nach, w Pont-à-Mous­son. To tutaj przy­szły ksią­żę Friaul i Wiel­ki Mar­sza­łek dwo­ru Napo­le­ona spę­dza naj­pięk­niej­szy okres swo­je­go życia. Tato Clau­de Sido­ine de Michel Duroc nazy­wa swo­je­go syna Che­va­lier (czy­li rycerz)…

Geraud Chri­sto­phe Michel Duroc – ksią­żę Friaul, fran­cu­ski gene­rał dywi­zji. Syn ofi­ce­ra wykształ­co­ny w szko­łach woj­sko­wych. Po wstą­pie­niu na tron Napo­le­ona został przez nie­go mia­no­wa­ny Wiel­kim Mar­szał­kiem dwo­ru (wcze­śniej Wiel­ki Ofi­cer pała­cu cesar­skie­go). W 1806 r. po bitwie pod Jeną pod­pi­sał pokój z Sak­so­nią . Uro­dzo­ny 25.10.1772 r. w Pont-à-Mous­son (Fran­cja). Zmarł 23.05.1813 r. w Mar­kers­dorf (Niem­cy). Poległ w bitwie pod Budzi­szy­nem pod­czas pości­gu za stra­żą tyl­ną Pru­sa­ków. Napo­le­on zała­ma­ny stra­tą przy­ja­cie­la, zapy­ta­ny o stra­te­gię bitwy pod Lip­skiem, odparł: Jutro! Nie mam na to teraz cza­su! I pobiegł do cia­ła Duroca.

Wiem, on potrze­bu­je moje­go dzia­ła­nia. Jedzie­my do Fran­cji. Usu­wam popio­ły z mojej świa­do­mo­ści, rzu­cam się na tajem­ni­cze głę­bi­ny. Dzia­łam punk­to­wo, aby nie wystra­szyć tego Ducha.

Zabieram w podróż mały kamyk z ogrodu, gdzie mieszkamy a 23. maja 1813 r. balsamowano ciało generała Duroc’a.

Umie­rał nie­speł­nio­ny. Miał wów­czas zale­d­wie 40 lat, a w dale­kiej Fran­cji cze­ka­ła na nie­go córecz­ka Hortn­se, któ­rej jesz­cze nie widział.

Ten mały kamyk, jako sym­bol, skła­dam na cmen­ta­rzu w Pont-à-Mous­son, gdzie spo­czę­ło jego ser­ce. Otwie­ram się na to nie­wi­dzial­ne, co mnie tu przy­wio­dło. I tu rodzi się pyta­nie, jakie jest powią­za­nie mego teścia i gene­ra­ła Duroc’a? Byłam bowiem prze­ko­na­na, że jego dusza pozo­sta­ła tam, gdzie tra­fił go śmier­cio­no­śny pocisk, w domu, w któ­rym doko­na­no bal­sa­ma­cji – w oko­li­cy Gör­litz (Zgo­rzel­ca). Instynk­tow­nie czu­łam, iż ten sym­bo­licz­ny gest pozwa­la duszy mar­szał­ka Duro­ca powró­cić w rodzin­ne stro­ny, a następ­nie uwol­nić się od ziem­skie­go wymiaru.

Teść jest uro­dzo­ny 25. paź­dzier­ni­ka (1889 r.), a więc tyl­ko 86 lat po woj­nach napo­le­oń­skich, w Heng­ste­rer­ben (obec­nie Cze­chy), więc ok. 220 km stąd, a umie­ra 23. maja (1990 r.)

Dla porów­na­nia Duroc: uro­dzo­ny 25. paź­dzier­ni­ka (1772 r.) i umie­ra 23. maja (1813 r.)

Oby­dwaj miesz­ka­ją w budyn­kach nr 39:

• mój teść: Welfenstr. 39 (Füs­sen –All­gäu)
• On, ten Cień: Saint-Lau­rent 39, Pont-à-Mousson

Co ich łączy, czyżby reinkarnacja?

Dla­cze­go wła­śnie tra­fia­my do tego budyn­ku, w któ­rym obec­nie miesz­ka­my, a gdzie doko­na­no zabal­sa­mo­wa­nia cia­ła mar­szał­ka? Czy jesz­cze żył, choć był nie­przy­tom­ny, kie­dy wyci­na­no mu ser­ce i to dopie­ro dopro­wa­dzi­ło do śmierci?

A prze­cież zmar­li w wymia­rze ziem­skim, gdzieś tam jakoś żyją. Czyż­by potrze­bo­wa­li mnie do tego dzia­ła­nia zamy­ka­ją­ce­go w pew­nym sen­sie spra­wy? Kto wie. Dziw­ne to i zagadkowe.

Ame­lia
Jele­nia Góra

Wyda­je się iż nasza Czy­tel­nicz­ka wie­dzio­na potrze­bą duszy mar­szał­ka wyko­na­ła sym­bo­licz­nie wła­ści­wy rytu­ał pozwa­la­ją­cy jej na uwol­nie­nie się z ziem­skiej prze­strze­ni i prze­nie­sie­nie na wyż­szy, prze­zna­czo­ny jej plan. Mogło tez być tak, jak domnie­mu­je, że Duroc fak­tycz­nie jesz­cze żył, choć nie dawał oznak życia, gdy na roz­kaz cesa­rza wyci­na­no mu ser­ce. Dusza mogła więc doznać podwój­ne­go szo­ku. Po pierw­sze spo­wo­do­wa­ne­go nagłą śmier­cią, po dru­gie – bru­tal­nym oddzie­le­niem ser­ca od ciała.

Nie mogąc tego racjo­nal­nie udo­wod­nić, może­my jedy­nie pozo­sta­wić w sfe­rze domy­słów, intu­icji oraz per­cep­cji ducho­wej. Ency­klo­pe­dia poda­je, że wieś, w któ­rej zmarł nosi­ła wów­czas nazwę Markersdorf.

Anna Ostrzyc­ka