Quo vadis, arte?

By wyzwolić twórczą potęgę sztucznej inteligencji wystarczy wpisać słowa-klucze, a obraz wyłoni się sam – zupełnie jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Komputer może nawet nadać mu cechy typowe dla dzieł jakiegoś sławnego artysty. Wiemy, że to tylko technologia, ale oślepieni jej potęgą i prostotą obsługi nie możemy oprzeć się wrażeniu, że w ślad za nią wkraczamy w krainę magii. Jaka zaś kara spotykała dawniej tych, którzy mieli styczność z magią? No tak – stos!

Radość dla oka, ból dla duszy

Od jakie­goś cza­su obser­wu­ję, jak na polu arty­stycz­nym rośnie siła i rola sztucz­nej inte­li­gen­cji (ang. arti­fi­cial intel­li­gen­ce, AI). W ramach eks­pe­ry­men­tu posta­no­wi­łam wyzwać na poje­dy­nek jeden z pro­gra­mów słu­żą­cych do gene­ro­wa­nia obra­zów i spraw­dzić, któ­re z nas wyj­dzie z tej rywa­li­za­cji zwy­cię­sko. Wystar­czy­ło, że wpi­sa­łam nastę­pu­ją­ce komen­dy: kobie­ta kau­ka­ska, zamknię­te oczy, skrzy­żo­wa­ne ręce, dło­nie zwró­co­ne ku górze, nie­bie­skie pło­mie­nie, błę­kit­na­we tło, zie­lon­ka­we tło, bąbel­ki, realizm, a po minu­cie-dwóch otrzy­ma­łam kil­ka pro­po­zy­cji stwo­rzo­nych przez sztucz­ną inte­li­gen­cję. W tak krót­kim cza­sie pro­gra­mo­wi AI uda­ło się wyge­ne­ro­wać nie jeden, a czte­ry obra­zy łudzą­co podob­ne do tego, nad któ­rym pra­co­wa­łam przez kil­ka tygo­dni. Do mojej lita­nii dorzu­ci­łam nowe magicz­ne sło­wo – ogień i ujrza­łam kolej­ne czte­ry two­ry pro­gra­mu, któ­rych dosko­na­łość ostu­dzi­ła we mnie wolę dal­szej walki.

Oniemiałam z zachwytu. Sekundę później zalała mnie fala gorąca.

Tak – pozaz­dro­ści­łam sztucz­nej inte­li­gen­cji tem­pa pracy.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Rozbłyśnięcie światła w duszy

Nieziemska pogoda