Próżnia fizyczna, jej zasoby i możliwości wykorzystania (cz. II)

W trakcie II wojny światowej prowadzono w USA prace badawcze ukierunkowane na demagnetyzację okrętów wojennych w celu zabezpieczenia ich przed minami magnetycznymi. Rozszerzono je później na wypróbowanie silnego pola elektromagnetycznego (PEM), które spowodowałoby ugięcie promieni świetlnych do tego stopnia, by uczynić okręt niewidzialnym dla wroga((C. Berlitz, William L. Moore, Eksperyment „Filadelfia”. Projekt „Niewidzialność”. Legenda i fakty, Warszawa 2005.)). W weryfikację technologii, którą opracowywano w oparciu o jednolitą teorię pola Einsteina, zaangażowali się znani fizycy i matematycy (m.in. sam Einstein, a także Nikola Tesla czy John von Neumann)

Pierw­sza zakoń­czo­na suk­ce­sem pró­ba w ska­li pilo­to­wej odby­ła się we wrze­śniu 1940 r., nato­miast do prak­tycz­ne­go jej spraw­dze­nia w ska­li bojo­wej posłu­żo­no się nisz­czy­cie­lem eskor­tu­ją­cym USS Eldrid­ge (DE137), zwo­do­wa­nym w fila­del­fij­skiej stocz­ni w poło­wie 1943 r. Przed skie­ro­wa­niem okrę­tu do reali­za­cji dzia­łań wojen­nych wyko­na­no kil­ka prób, a pod­czas jed­nej z nich wyge­ne­ro­wa­no w stocz­ni potęż­ne pole siło­we, nad któ­rym stra­co­no kontrolę.

Okręt rzeczywiście znikł w obłoku zielonkawej mgły, a także z ekranu radaru.

Podob­no po ośle­pia­ją­cym nie­bie­skim bły­sku świa­tła tele­por­to­wał się w oko­li­ce Nor­folk, gdzie wyło­nił się z podob­nej mgły i był tam widzia­ny przez zało­gę stat­ku typu Liber­ty, Andrew Furu­seth. Obser­wu­ją­cy to mary­na­rze twier­dzi­li, że pole siło­we ota­cza­ją­ce okręt było wyczu­wal­ne mimo odle­gło­ści. Stam­tąd USS Eldrid­ge też wkrót­ce znikł, ponow­nie poja­wia­jąc się w dokach Filadelfii.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Rozbłyśnięcie światła w duszy

Nieziemska pogoda