Powrót po latach: 22 lat temu podjął walkę z AIDS. Ma się znakomicie!

Z Dorotą Abramowicz pisaliśmy o nim w NŚ 24 lata temu w artykule Ratunek przyszedł z Peru. Reportaż zaczynał się od słów: 40-letni Krzysztof z Gdańska, pierwszy Polak chory na AIDS, który zdecydował się na kurację ziołami ojca Szeligi, mówi, że zdarzył się cud. Lekarze milczą, są zdumieni. Dziś do historii tej warto powrócić – bo każdy mijający rok potęguje wyrastającą z niej nadzieję oraz przekonanie, iż warto ją mieć, warto szukać, warto się nie poddawać

– Wiesz – powie­dział do Wero­ni­ki – zda­rzy­ło mi się coś, co być może jest w sta­nie odmie­nić moje życie. Idąc już do domu, posta­no­wi­łem zaj­rzeć jesz­cze do skle­pu z elek­tro­ni­ką, tego przy ul. Wła­dy­sła­wa IV. Prze­cho­dząc na dru­gą stro­nę, tuż po minię­ciu pierw­szych jezd­ni jed­no­kie­run­ko­wych, spoj­rza­łem w pra­wo na pasy jezd­ni z prze­ciw­ne­go kie­run­ku. Zbli­ża­ła się duża cię­ża­rów­ka, któ­rej bor­do­wy meta­lik cią­gni­ka nagle uru­cho­mił moją pamięć. Ser­ce zabi­ło moc­niej i gwał­tow­nie przy­spie­szy­ło tęt­no. Tak. To była Renia – cię­ża­rów­ka renault. Już doj­rza­ła i bar­dzo doświad­czo­na wete­ran­ka mię­dzy­na­ro­do­wych szos. Z przo­du wyglą­da­ła jak paw, któ­ry chce zapre­zen­to­wać cały swój urok, stro­sząc pió­ra. Jesz­cze zdą­ży­li­śmy spoj­rzeć sobie dobrze w oczy i już mija­ła mnie z tym swo­im łagod­nym pomru­kiem sil­ni­ka. Patrzy­łem za nią z roz­rzew­nie­niem, sto­jąc jak wry­ty. Nagle uświa­do­mi­łem sobie, że nie zwró­ci­łem uwa­gi, kto był za kie­row­ni­cą. Może któ­ryś z moich kolegów?

To ostat­nia sce­na histo­rii, któ­rą Krzysz­tof rela­cjo­nu­jąc swo­je życie, opo­wie­dział nie­ży­ją­ce­mu już Grze­go­rzo­wi Rybiń­skie­mu, zbie­ra­ją­ce­mu mate­ria­ły do doku­men­tal­nej książ­ki Praw­dzi­wa histo­ria czło­wie­ka, któ­ry poko­nał AIDS (2004). A w sta­nie zdro­wia tego – pierw­sze­go pol­skie­go pacjen­ta wyle­czo­ne­go z AIDS rośli­na­mi lecz­ni­czy­mi z Ame­ry­ki Połu­dnio­wej – nadal wszyst­ko jest w naj­lep­szym porządku.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Juliusz Verne i proto-UFO: zagadka statków w powietrzu

Coś do nas leci?!

Widzi­my się w 2022 r. po ponad 10 latach. Sie­dzi­my w kafej­ce w domu han­dlo­wym Klif w Gdy­ni i pije­my sok poma­rań­czo­wy. Krzysz­tof wyglą­da jak przed laty, no… może tro­chę posi­wiał, ale jest w zna­ko­mi­tej for­mie. Mówi, że dziś do tytu­łu książ­ki dodał­by jesz­cze jed­no waż­ne sło­wo – defi­ni­tyw­nie: Praw­dzi­wa histo­ria czło­wie­ka, któ­ry defi­ni­tyw­nie poko­nał AIDS. Czu­je się bowiem jesz­cze lepiej niż w 2000 r., czy w roku 2010, gdy roz­ma­wia­li­śmy po raz ostat­ni. Doda­je, że jego żona Wero­ni­ka, któ­ra przez wie­le lat drża­ła o jego zdro­wie, uspo­ko­iła się Zyska­ła pew­ność, że zna­leź­li się po dobrej stro­nie mocy i że nic złe­go nie może się już zdarzyć.

– Wie pan – mówi Krzysz­tof – tam­ta sce­na z Renią, któ­rą nie­spo­dzie­wa­nie zoba­czy­łem na uli­cy, była jak­by pro­ro­cza. Bo w pew­nej chwi­li poczu­łem się tak sil­ny i tak zdro­wy, że potem na dłu­gie lata wró­ci­łem jesz­cze do zawo­du i znów zaczą­łem jeź­dzić cię­ża­rów­ka­mi po całej Euro­pie. Cóż… wil­ka cią­gnie do lasu; widać ina­czej być nie mogło. Jeź­dzi­łem od Kadyk­su w Hisz­pa­nii po Przy­lą­dek Pół­noc­ny w Nor­we­gii. Z pasją, bez wytchnie­nia. To naj­lep­szy dowód na to, jak plan­tas medi­ci­na­les, połu­dnio­wo­ame­ry­kań­skie rośli­ny lecz­ni­cze, dobrze na mnie podzia­ła­ły. Nauka tym waż­niej­sza, gdy cały świat mówi o groź­nych wiru­sach i szu­ka prze­ciw­ko nim sku­tecz­ne­go reme­dium…