Polscy piloci wojskowi kontra NOL: Czy teczka zjawisk niewyjaśnionych jest nadal otwarta?

Porucznik spojrzał we wskazanym kierunku i ujrzał sporej wielkości punkt świetlny zbliżający się do nich bardzo powoli, który wypuszczał wiązkę światła w kierunku ziemi, jak gdyby penetrował ją reflektorem…

Hermetyczne środowisko

Ojciec miał małe auto dostaw­cze, tzw. wywrot­kę. Pew­ne­go razu wró­cił do domu i pod­eks­cy­to­wa­ny zaczął opo­wia­dać: – Nie zgad­niesz, kole­go, kogo spo­tka­łem… Tam­te­go dnia prze­wo­ził coś nie­ży­ją­ce­mu obec­ni panu Krzysz­to­fo­wi W. – eme­ry­to­wa­ne­mu majo­ro­wi Sił Powietrz­nych. Spę­dził wie­le godzin za ste­ra­mi MiGa-21. W gro­nie jego bli­skich zna­jo­mych figu­ro­wał m. in. pierw­szy pol­ski lot­nik kosmo­nau­ta Miro­sław Her­ma­szew­ski. Ojciec opo­wia­dał, że dopie­ro gdy pan Krzysz­tof wsia­dał do kabi­ny spo­strzegł, iż nie ma on jed­nej nogi. Jakiś czas póź­niej leka­rze ampu­to­wa­li mu dru­gą. Był to efekt ubocz­ny tysię­cy godzin wyla­ta­nych na ponad­dźwię­ko­wych samo­lo­tach odrzu­to­wych. Pan major wspo­mi­nał o uro­kach zawo­du: jak szko­lił zagra­nicz­nych kole­gów z państw Ukła­du War­szaw­skie­go, jak łatwo zgu­bić orien­ta­cję prze­strzen­ną w powie­trzu, ale też o tym jak zda­rza­ło się lecieć myśliw­cem na prze­chwy­ce­nie po przy­sło­wio­wym kie­lisz­ku.

Od uro­dze­nia miesz­kam w Chę­ci­nach pod Kiel­ca­mi. Tu są moje korze­nie. To stąd wywo­dzi się kolej­ny pol­ski pilot MiGa z okre­su schył­ko­we­go Ukła­du War­szaw­skie­go – Jan W. Na tym samym osie­dlu, z któ­re­go pocho­dzę wycho­wał się obec­ny pod­puł­kow­nik, pilot i dowód­ca eska­dry myśliw­ców F‑16 w pod­po­znań­skich Krze­si­nach – Paweł S., któ­ry w 2022 r. peł­nił rów­nież funk­cję dowód­cy misji Bal­tic Air Poli­cing.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Nieznane wizje ojca Klimuszki

Nieznane oblicze wody. Czwarty stan skupienia

Paweł wywarł na mnie impo­nu­ją­ce wra­że­nie. W dzie­ciń­stwie mój star­szy brat powie­dział mi, że Paweł będzie latał na odrzu­tow­cach. Nie mia­łem wów­czas poję­cia, iż wyma­ga to dłu­gie­go pro­ce­su rekru­ta­cji. Zwy­czaj­nie, Paweł był moim star­szym kole­gą, któ­re­go postrze­ga­łem jako chło­pa­ka o nie­zwy­kle wyso­kiej spraw­no­ści fizycz­nej, inte­li­gent­ne­go i z roga­tą duszą – bo, jak mawia­ją, taki wła­śnie powi­nien być pilot myśliw­ca. Pomy­śla­łem więc, że po pro­stu został wybra­ny… Póź­niej poja­wił się pan Krzysz­tof, a cało­ści dopeł­ni­ła wspo­mi­na­na przez nie­mal każ­de­go chę­ci­nia­ka histo­ria o naszym rodzi­mym pilo­cie – Janie W.

Doj­rze­wa­jąc, widzia­łem w zawo­dzie pilo­ta pre­sti­żo­wą, her­me­tycz­ną dome­nę ludzi wybit­nych, do któ­rej ci zwy­kli nie mają dostę­pu. Z cza­sem też napo­tka­łem pierw­sze mate­ria­ły na temat spo­tkań pilo­tów z UFO, co tyl­ko utwier­dzi­ło mnie w prze­ko­na­niu, iż jest to śro­do­wi­sko w szcze­gól­ny spo­sób nazna­czo­ne. Zaczą­łem nie­śmia­ło marzyć…

Kie­dy odkry­łem kar­ty, nikt nie wie­rzył, że jest to dla mnie osią­gal­ne. Wszy­scy wokół powta­rza­li, że bada­nia lekar­skie i testy spraw­no­ścio­we są nie do przej­ścia. Ja jed­nak nie­ustan­nie wyobra­ża­łem sobie sie­bie w roli pilo­ta myśliw­ca i wizu­ali­zo­wa­łem to mimo­wol­nie w każ­dej moż­li­wej chwi­li. Trzy­go­dzin­ną kase­tę wideo ze szko­leń na Iskrach w Bia­łej Pod­la­skiej (któ­rą dosta­łem od Paw­ła S.) oglą­da­łem w waka­cje każ­de­go dnia, od począt­ku do koń­ca… Za tym szły dzia­ła­nia. Kil­ka lat nauki, kon­tro­li lekar­skich, korek­cji krę­go­słu­pa itp. Pod­sta­wo­wa komi­sja lekar­ska, potem kolej­na w Dębli­nie i ta chy­ba naj­bar­dziej szcze­gó­ło­wa i rygo­ry­stycz­na w Woj­sko­wym Insty­tu­cie Medy­cy­ny Lot­ni­czej w War­sza­wie. ZI/A – zdol­ny do szko­le­nia lot­ni­cze­go na nad­dźwię­ko­wych samo­lo­tach odrzu­to­wych – kate­go­ria zdro­wia upraw­nia­ła mnie do udzia­łu w egza­mi­nach i testach na WSOSP (Wyż­sza Szko­ła Ofi­cer­ska Sił Powietrz­nych). Mate­ma­ty­ka, fizy­ka, język angiel­ski, w‑f, a tak­że indy­wi­du­al­na roz­mo­wa kwa­li­fi­ka­cyj­na – i zosta­łem przy­ję­ty do gru­py 611, skie­ro­wa­nej na myśliw­ce F‑16.

Przy­go­da zakoń­czy­ła się, z powo­dów oso­bi­stych zre­zy­gno­wa­łem z WSOSP na wła­sne życze­nie. Przez te lata pozna­łem ludzi, któ­rzy dziś hała­su­ją nad pol­skim nie­bem (i nie tyl­ko nad pol­skim) i wysłu­cha­łem nie­jed­nej zaku­li­so­wej opo­wie­ści ze świat­ka Dębliń­skiej Szko­ły Orląt.