Otwarcie portalu Atlantydy

Z Marią Przybyłowicz, współautorką książki Twoja moc Atlantydy, o jej wędrówkach do tej prastarej cywilizacji rozmawia Anna Ostrzycka

Cała pamięć jest w Tobie

Pani opowieść o Atlantydzie i mocy, którą możemy z niej czerpać, jest niezwykła. Czy będziemy ją odbierać w kategoriach science fiction, czy autentycznego doświadczenia duchowego, w obu przypadkach warto oddać się refleksji nad zawartym w niej przekazem. Chcę zapytać o kilka kwestii, nie zdradzając jednak zbyt wiele z jej treści. Pierwsza z nich: dlaczego są dwie autorki – Maria Przybyłowicz i Teresa Krzywicka?

– Tak napraw­dę są trzy. Oprócz Tere­sy i mnie, autor­ką trze­ciej opo­wie­ści jest Kata­rzy­na Bra­tu­mi­ła Baran. Rela­cje róż­nią się prze­strze­nią, bo two­rzą­ca je oso­ba jest tam obec­na swo­im polem i odczu­wa­niem. W histo­rii Tere­sy Zamysł two­rze­nia ja wystę­pu­ję jako obser­wa­tor. W mojej opo­wie­ści Ścież­ka otwar­cia ser­ca jestem obec­na w każ­dym zda­rze­niu, odczu­ciu, sytu­acji, a Tere­sa z kolei obser­wu­je. W przy­pad­ku Kata­rzy­ny to rela­cja innej jako­ści. Opi­su­je ona – w wybra­nych przez sie­bie przy­pad­kach – zaso­by, poten­cjał, kre­ację istot, któ­rych oso­bi­sty dia­ment został przez nie teraz przy­ję­ty i swo­im ogrom­nym poten­cja­łem wpi­sał się w ich pole. Te dia­men­ty to nasze wypra­co­wa­ne nie­gdyś tam, na Atlan­ty­dzie, zaso­by, co tak pięk­nie opi­su­je Kata­rzy­na. Znaj­du­ją się one w biblio­te­ce Aka­szy Atlan­ty­dy pod sta­ran­ną ochro­ną Maga, sym­bo­licz­nie uło­żo­ne w for­mie zapi­sa­nych ksiąg. Cze­ka­ją na inte­gra­cję ze swo­im właścicielem.

Czy uważa Pani, że to, czym się wcześniej zajmowała – kursy, warsztaty, terapie – przygotowały Ją do odczytania w sobie pamięci Atlantydy?

– Na pew­no byłam w syn­chro­nii z oko­licz­no­ścia­mi zewnętrz­ny­mi. Samo pozna­nie Terrance’a Smi­tha (Auto­rie­go), któ­re mam zapi­sa­ne w swo­im horo­sko­pie uro­dze­nio­wym, jest potwier­dze­niem, że nie może być mowy o przy­pad­ku. Był on naj­waż­niej­szym dla mnie nauczy­cie­lem: cichym, ale wska­zu­ją­cym mi dro­gę poprzez sny, wizje, akcep­ta­cję mojej ducho­wej ścież­ki. Wte­dy pozna­łam i odczu­łam jakość ener­gii dia­men­tu w sobie. Pod­czas jed­ne­go z tych spo­tkań, wie­le lat temu, po raz pierw­szy zetknę­łam się z ener­gią Atlan­ty­dy i swo­ją tam obec­no­ścią. Uwraż­li­wia­łam się na odczu­wa­nie jako­ści ener­gii, z któ­rą mam kon­takt. Pozwo­li­łam moje­mu cia­łu na wypra­co­wa­nie sys­te­mu roz­róż­nia­nia ener­gii i wypra­co­wa­nie kohe­ren­cji ser­ca z wyż­szym umy­słem. Pro­wa­dze­nie indy­wi­du­al­nych tera­pii było i jest ogrom­ną skarb­ni­cą wie­dzy o nas jako isto­tach wie­lo­wy­mia­ro­wych, doświad­cza­ją­cych poprzez wcie­le­nia swo­jej bosko­ści. Nauczy­ło mnie to bycia pokor­ną wobec ludz­kich doświadczeń.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Czuję połączenie i koneksje z Orionem

Rodzi się nowa, dziewicza Ziemia…

Czy portal Atlantydy nadal jest otwarty i inne osoby mogą szukać tam swoich korzeni? Czy orientuje się Pani, jak wielu ludzi czuje głęboki, podobnie jak Pani, związek reinkarnacyjny z tą cywilizacją? Piszą Panie: „Atlantyda wciąż żyje w nas Miłością Bezwarunkową… Wielu Polaków kiedyś było mieszkańcami Atlantydy i nosi w sobie pamięć jej świetności i ludzkich możliwości. (…) Mieszkańcy Atlantydy przebywali w przestrzeni otwartego serca, w nieustającym przepływie energii Ziemi i Nieba, poza dysharmonią i dualizmem, żyli w braterstwie współdziałania. Najazd obcych był dla nich szokiem. Nie znali energii odwetu, nie wiedzieli, jak reagować na zło, którego nigdy wcześniej nie doświadczyli. Byli bezbronni, jedynym dla nich wyjściem w obliczu takiej agresji, było równoznaczne ze śmiercią zamknięcie serc”. 

– Por­tal Atlan­ty­dy nadal jest otwar­ty, zapra­sza­jąc do swo­jej świę­tej prze­strze­ni. Jedy­nym warun­kiem wej­ścia w tę okre­ślo­ną wibra­cyj­nie wie­lo­wy­mia­ro­wość jest otwar­te ser­ce. To wła­śnie tam znaj­du­je się wej­ście do tego por­ta­lu. Pro­wa­dzę medy­ta­cje otwie­ra­ją­ce ser­ce, aby jak naj­licz­niej przy­by­wa­ły po swo­je dzie­dzic­two isto­ty wita­ne z taką rado­ścią, jak my w biblio­te­ce przez Mędr­ca. Kil­ka osób jesz­cze przed lek­tu­rą doświad­cza sil­nych emo­cji, łzy pły­ną im po policz­kach. Czu­ją ogrom­ne wzru­sze­nie, ener­gię Domu, tęsknotę…