Othanica i uciekinierzy z Atlantydy

Ren­nes-le-Châte­au leży ok. 40 km na połu­dnie od Car­cas­son­ne, w nie­zwy­kle malow­ni­czej, górzy­stej oko­li­cy. Miesz­ka tu zale­d­wie kil­ka­dzie­siąt osób, znacz­nie wię­cej spo­tkać moż­na za to tury­stów i poszu­ki­wa­czy skar­bów, przy­cią­ga­nych jak magnes przez tajem­ni­czą histo­rię, jaka mia­ła swój począ­tek u schył­ku XIX stulecia.

Wów­czas miej­sco­wy ksiądz Béren­ger Sau­ni­ère (1862−1917) wszedł w posia­da­nie ogrom­nych pie­nię­dzy. W tej wsi na koń­cu świa­ta zbu­do­wał rezy­den­cję o nazwie Vil­la Betha­nia, a tak­że neo­go­tyc­ką wie­żę Tour Mag­da­la, mają­cą słu­żyć za biblio­te­kę. Dzię­ki nie­ba­ga­tel­nym docho­dom wyre­mon­to­wał kościół para­fial­ny, kupo­wał nie­ru­cho­mo­ści i ubie­rał się w naj­mod­niej­szych skle­pach w odda­lo­nym o ok. 600 km na pół­noc Paryżu.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Zniewolone Pismo

Celtyckie bursztyny

Ks. Sau­ni­ère sekret swo­je­go bogac­twa, któ­re po jakimś cza­sie przy­ku­ło uwa­gę jego prze­ło­żo­nych, zabrał na tam­ten świat. W jego spra­wie poja­wi­ło się wie­le hipo­tez, od cał­kiem przy­ziem­nych, mówią­cych, że parał się sprze­da­żą odpu­stów, po te suge­ru­ją­ce zna­le­zie­nie skar­bu tem­pla­riu­szy bądź odkry­cie sekre­tu, za któ­re­go nie­wy­ja­wie­nie Waty­kan obsy­pał go zło­tem. Śmiel­sze hipo­te­zy wplą­ty­wa­ły w tę histo­rię Arkę Przy­mie­rza albo Świę­ty Gral. Choć o Ren­nes-le-Châte­au powsta­ło wie­le opra­co­wań, do dziś nie wia­do­mo, jak było napraw­dę. Rzad­ko kie­dy wspo­mi­na się jed­nak o kolej­nej tajem­ni­cy, jaką skry­wa tam­ta okolica.

Wskazówki Mistrza

Ok. 10 km od Ren­nes-le-Châte­au leży bliź­nia­cze Ren­nes-les-Bains, przez któ­re prze­pły­wa rzecz­ka La Sals, wpa­da­ją­ca do Aude i mają­ca wie­le dopły­wów w posta­ci gór­skich poto­ków. Na połu­dnio­wy-wschód od miej­sco­wo­ści bije źró­deł­ko, gdzie bie­rze ona swój począ­tek. Ota­cza­ją je licz­ne opo­wie­ści oraz legen­dy, przez co auto­chto­ni raczej stro­ni­li od tego miej­sca. Woda w La Sals jest sło­na i nie­zdat­na do picia, choć ma łagod­niej­szy smak od mor­skiej. Nie­opo­dal znaj­du­ją się ruiny opi­sa­ne na mapach jako Ancient Corps de Gar­de. Praw­do­po­dob­nie była to śre­dnio­wiecz­na war­tow­nia, mają­ca chro­nić waż­ne dla lokal­nej gospo­dar­ki źró­dło soli.