Odkrywając Serapeum

Wykuty w skale korytarz tego starożytnego kompleksu wypełniają kamienne sarkofagi wykonane z tak dużą precyzją, że nawet dziś ich skopiowanie stanowiłoby ogromne wyzwaniem dla inżynierów oraz kamieniarzy. Tymczasem wszystko wskazuje na to, że skrzynie powstały pod ziemią z przytransportowanych tam w jakiś sposób kilkudziesięciotonowych bloków

O Egip­cie marzy­łem od dziec­ka, ale nie o sma­że­niu się na pla­ży w Hur­gha­dzie, tyl­ko o zagłę­bie­niu się w to, o czym nie mówią pod­ręcz­ni­ki szkol­ne i ofi­cjal­na arche­olo­gia. Zawsze coś sta­ło na prze­szko­dzie: pra­ca, obo­wiąz­ki rodzin­ne itd. Cze­ka­łem jed­nak cier­pli­wie. W mię­dzy­cza­sie czy­ta­łem, zbie­ra­łem mate­ria­ły, oglą­da­łem fil­my doku­men­tal­ne, aż w koń­cu usta­li­łem, gdzie się wybio­rę i z kim. Mój wybór padł na Moha­me­da Ibra­hi­ma – nie­za­leż­ne­go prze­wod­ni­ka i jed­no­cze­śnie oso­bę, któ­ra stu­dio­wa­ła histo­rię sta­ro­żyt­ne­go Egip­tu, jego sztu­kę, reli­gię oraz języ­ki. Moha­med wywo­dzi się z Sak­ka­ry – miej­sca bar­dzo tajem­ni­cze­go, gdzie war­stwy histo­rii two­rzą praw­dzi­wy labi­rynt. Dosłow­nie. Naszą wspól­ną wypra­wę roz­po­czę­li­śmy wła­śnie od Sak­ka­ry, a kon­kret­nie od Serapeum.

Nazwa ta oznacza miejsce boga Serapisa.

To według ofi­cjal­nej arche­olo­gii obszar pochów­ku świę­te­go byka Api­sa, zwią­za­ne­go z bóstwem Pta­hem. Gre­cy zaś nazy­wa­li go Σέραπις (Sera­pis). Apis (oryg. Hapi) po śmier­ci miał sta­wać się wcie­le­niem boga Ozy­ry­sa (oryg. jako m.in. Usir, Ausir) i funk­cjo­no­wał jako Osor Hapi. Gre­cy prze­kształ­ci­li to imię naj­pierw w Ause­ra­pis, a następ­nie Sera­pis. Szu­ka­jąc w egip­skich wie­rze­niach podo­bieństw do wła­snej mito­lo­gii, z cza­sem utoż­sa­mi­li go z Zeu­sem lub Dio­ni­zo­sem. Daw­ny świę­ty byk prze­kształ­cił się w męż­czy­znę z gęstą bro­dą i modiu­sem na gło­wie (pła­skim, a na szczy­cie cylin­drycz­nym nakry­ciu gło­wy przy­po­mi­na­ją­cym kubek).

PRZECZYTAJ TAKŻE

Zniewolone Pismo

Celtyckie bursztyny

Serapeum zostało odkryte przez francuskiego egiptologa Auguste‚a Mariette’a.

W 1850 r. odna­lazł on gło­wę sfink­sa wysta­ją­cą z pia­sku po pół­noc­no-zachod­niej stro­nie pira­mi­dy schod­ko­wej Dżo­se­ra. Po odko­pa­niu posą­gu uka­za­ły się kolej­ne sfink­sy two­rzą­ce ale­ję pro­wa­dzą­cą do wej­ścia do Sera­peum (ok. 600 sfink­sów). Nie­któ­re źró­dła poda­ją, że odkryw­cą czy raczej odkryw­czy­nią była dama, któ­ra, jadąc kon­no, natra­fi­ła na posąg. Kopy­to zwie­rzę­cia mia­ło zaha­czyć o gło­wę sfinksa.