Obiekty niemożliwe w dziejach ludzkości

Zwolennicy teorii paleoastronautycznej mówiącej o ingerowaniu istot pozaziemskich w rozwój Ziemi, wskazują liczne ślady na poparcie swoich tez. Nierzadko przekonującymi dowodami są rysunki naskalne oraz relacje świadków z czasów starożytnych Na ich tle jednakże wybija się grupa artefaktów, jakie niezależnie od woli czy wysiłku włożonego w ich wytworzenie, nie miały prawa powstać w dawnych czasach. Mowa tu o tym, co obecnie określa się mianem techniki przyszłości , bo często nawet dzisiaj nie potrafilibyśmy czegoś podobnego stworzyć. Do śladów awangardowych można zaliczyć niezbyt wiele rzeczy, ale przecież nie o ilość tu chodzi! Moim zdaniem pierwsze miejsce na podium zajmują kamienne bloki z Puma Punku w Boliwii (które opisałem w książce Oś świata ). Są one odbiciem techniki wykraczającej nie tylko poza możliwości, ale nawet poza wyobraźnię dzisiejszych kamieniarzy. Nie potrafimy wykonywać tak skomplikowanych, a zarazem precyzyjnych żłobień w twardej skale. Za szczyt wszystkiego – jeśli można użyć takiego określenia – należy uznać kwadratowe w przekroju otwory w blokach, które nie są przewierceniami, bo nierzadko mają w bloku po kilka zakrętów. Kolejną cywilizacją dysponującą sztuką obróbki przekraczającą możliwości obecne, był starożytny Egipt . Nie mamy tu jednak do czynienia z artefaktami w całości wskazującymi na technologię niemożliwą , lecz z jej fragmentarycznymi śladami. Niektóre monolityczne egipskie sarkofagi wskazują, że było możliwe wykonywanie wydrążeń prostopadłościennych, nawet w granicie, ale precyzja ich jest mniejsza, bo bliższa jednemu milimetrowi, a nie jednej dziesiątej milimetra, jak w Puma Punku. Nie są one więc dowodem rozstrzygającym, czy całkiem przekonującym, że nie powstały w wyniku żmudnej pracy ręcznej . Powierzchnie w nich, w odróżnieniu od ruin z Boliwii, nie przypominają bowiem gładkością lustra aż do linii styku powierzchni. [caption id="attachment_13434" align="alignright" width="311"] Pozostawiony przez Egipcjan rdzeń z odwiertu w skale, z widocznymi śladami postępu wiertnicy (fot. za: Expedition Magazine, nr 3/1983/Penn Museum)[/caption] Jeśli chodzi o egipskie wytwory technicznie niemożliwe do odtworzenia współcześnie, jedyną pozostałością w pełni spełniającą to kryterium są wiercenia w twardych skałach (np. w granicie, diorycie). Podobnie jak w Puma Punku, widać w nich ślady stosowania wiertnic rurowych (w obu przypadkach pozostały też otwory niedokończone, pokazujące wręcz kształt koronek wiertnic), przy czym najwyraźniej charakteryzowały się one gigantycznym naciskiem. O ile bowiem współczesne narzędzia tego rodzaju mogą poszczycić się postępem wiercenia rzędu setnych części milimetra na obrót, to w Egipcie znajdują się odwierty w granicie zdradzające postęp nawet ponad 1 mm. Jest to o tyle zagadkowe, że dzisiaj stosuje się koronki diamentowe, wykonane z najtwardszego materiału w przyrodzie. Jedynym wytłumaczeniem, co najmniej kilkudziesięciokrotnie lepszego postępu wiertnic egipskich może być większy nacisk na wiertło, tyle że jeśli do narzędzia o średnicy rzędu 50 mm przyłożylibyśmy siłę wielu ton, ono by tego zwyczajnie nie wytrzymało. Zatem, na gruncie dzisiejszej wiedzy, jest to niewytłumaczalne. Artefakty tego rodzaju ukazują nam zresztą ciekawy paradoks. Mamy mianowicie ślady jakiejś niezwykłej techniki, pojawiające się w zupełnym oderwaniu od kontekstu cywilizacyjnego, tzn. istniejące równolegle względem drewnianych radeł, kamiennych czy miedzianych toporów itp. Ta okoliczność tylko zwiększa wagę takich dowodów, bo sugeruje pojawienie się czegoś, co nie mogło być wytworem znanego nam procesu ewolucji kultury. Innymi słowy, jakby spadło z nieba . Zapisy starożytne, choć niektóre są niemal zapomniane, mówią nam, że istniały również inne rzeczy, niezwiązane z techniką obróbki, zdradzające cechy techniki nie z tej epoki. W tej grupie bez dwóch zdań pierwsze miejsce zajmuje nieistniejąca już świątynia bogini Atargatis w dawnym syryjskim Hierapolis (obecnie Manbidż). Rzymski retor, satyryk, kronikarz i podróżnik Lukian z Samosat opisał w I w. n.e. językiem niemal współczesnym swe odwiedziny w owym sanktuarium. Z jego relacji wynika, że była to najwspanialsza świątynia antyku: wielka, w całości pokryta złotymi płytami, posiadająca liczne posągi z tego samego kruszcu. Skumulowały się w niej niesamowitości różnego rodzaju i cuda , a w każdym razie przedmioty powszechnie za takie wówczas uważane, które przyciągały pielgrzymów nie tylko z całego Bliskiego Wschodu, ale nawet z części Afryki. Były tak olśniewające, że ludzie znosili do świątyni wszelkie możliwe bogactwa – w wyniku zwyczajnego oczarowania i oszołomienia, czy rodzaju obłędu religijnego. Czym jednak te cudowności były? [caption id="attachment_13436" align="alignleft" width="208"] Bogini Atargatis – tu w swym „rybim” wcieleniu na rycinie z książki Athanasiusa Kirchera (1652). Była ona jednak wiązana i z innymi zwierzętami, zwłaszcza wężem, świniami lub lwami (ryc. domena publiczna)[/caption] Lukian tak opisuje posąg Atargatis: Nosi ona na głowie klejnot, nazwany Lychnis, którego nazwa pochodzi od jego cech. Z kamienia tego rozbłyskuje w nocy wielkie światło, tak że cała świątynia jaśnieje niczym w świetle miriad świec ( miriada – słowo greckie dosłownie oznaczające liczbę 10000 – przyp. aut.), zaś w ciągu dnia blask słabnie. Kamień ten przypomina jasny ogień. Jest jeszcze inny cudowny szczegół na tym obliczu. Jeśli stanie się naprzeciw niej, to posąg spogląda ci prosto w twarz, jednak gdy przejdzie się, to jej wzrok podąża za tobą – chociaż gdy ktoś inny zacznie podchodzić z innego kierunku, to odniesie identyczne wrażenie. Na trzecim miejscu listy tajemnic technicznych umieściłbym źródła światła innego rodzaju, o których donoszono m.in. z Egiptu, Grecji, Azji Mniejszej i Rzymu. Było ich tak wiele, że jeszcze kilkanaście wieków później zdarzały się odkrycia grobowców wyposażonych w działające wieczne lampy . Najwyraźniej były one dwóch rodzajów. Przy pierwszym, odkrywcy czy znalazcy mówili o czymś przypominającym płomień, który jednak nie emitował ciepła. W drugim przypadku wspominano o świecącym, przelewającym się płynie, podobnym do płynnego metalu czy rtęci, który po rozbiciu lampy przestawał świecić (w przypadku wielu z nich udokumentowano świecenie przez ponad tysiąc lat!). Liczne relacje na ten temat zamieściłem w książce Mroczny geniusz , dlatego przedstawiam tutaj tylko kilka przykładów. Ciekawostką jest, że lampy takie umieszczano głównie w grobowcach, przy czym najpóźniejszy znany przypadek natrafienia na takie znalezisko opisał w książce wspomnieniowej z podróży po Włoszech gdański prof. Johann Wilhelm von Archenholtz (XVIII w.). Do odkrycia miało dojść w czasach renesansu na obrzeżach Rzymu: Bardzo niezwykły grobowiec został odkryty w roku 1500 koło Via Appia: znaleziono w nim ciało młodej kobiety pływające w nieznanym likierze. U jej stóp znajdowała się świecąca lampa, która zgasła natychmiast po wyeksponowaniu jej na działanie powietrza. Ciało było tak świeże, jakby dopiero zostało złożone do grobu, chociaż z inskrypcji wynikało, że przeleżało tam co najmniej 1500 lat. Sugerowano, że było to ciało Tulli, córki Cycerona, zmarłej przed nim. Jej włosy były delikatne, spięte złotą spinką. Ciało przewieziono na Kapitol i udostępniono ludziom do zwiedzania, którzy – z uwagi na to, że oparło się rozkładowi – zaczęli wierzyć, że jest to ciało jakiejś świętej. Ale papież Aleksander VI, w celu wyprowadzenia ich z błędu, nakazał wrzucić tę niezwykłą starożytność do Tybru. W jednym z artykułów podsumowano niektóre inne takie znaleziska: [caption id="attachment_13439" align="alignright" width="203"] Współczesne, artystyczne wyobrażenie starożytnej wiecznej lampy (fot. David Ascalon, CC BY-SA 3.0/Wikimedia Commons)[/caption] Wiecznie płonące lampy były opisywane przez kronikarzy z różnych części świata i w różnych epokach. Np. w świecie starożytnym Plutarch w swej pracy „De Defectu Oraculorum” napisał, że przy wrotach świątyni Jowisza Ammona w Egipcie płonęła taka lampa. Według Plutarcha, kapłani z tej świątyni twierdzili, że stała ona na wolnym powietrzu i ani wiatr, ani deszcz, nie były w stanie jej zgasić. Podobne relacje dotyczą ołtarza świątyni Apolla Cameusa w Cyrenie ( Libia – przyp. aut.) oraz wielkiej świątyni w miejscowości Aderbain w Armenii. Inny autor starożytny, Pauzaniasz , opisał złotą lampę w świątyni Minerwy Polias w Atenach. Lampa ta, zrobiona przez uczonego Kallimachusa była rzekomo w stanie utrzymywać niezmienny płomień przez rok bez konieczności uzupełniania paliwa, czy przycinania knota. Wierzono też, że legendarny pierwszy król Rzymu Numa Pompilius mógł porozumiewać się bezpośrednio z bogami i że stworzył źródło światła, które świeciło nieustannie w świątyni poświęconej bóstwu symbolizującemu jakiś naturalny żywioł. Niektórzy postulowali nawet, że Numa posiadł wiedzę o elektryczności i że jego następca, Tullus Hostilius , zginął podczas próby pozyskania elektryczności z wyładowania atmosferycznego. Wiecznie świecące lampy opisywano nawet pod koniec starożytności i w średniowieczu. Mówiło się, że za panowania bizantyńskiego cesarza Justyniana żołnierze znaleźli taką lampę w Edessie, względnie w Antiochii. Według tej historii, lampę odkryto w niszy nad bramami miasta, a towarzysząca jej inskrypcja sugerowała, że świeciła ona od 500 lat. Święty Augustyn wspomniał z kolei o „wiecznej lampie” świecącej w egipskiej świątyni poświęconej Wenus i sugerował, że była ona dziełem diabła. Za panowania Henryka VIII (względnie, według innego źródła, na początku średniowiecza) wiecznie świecąca lampa została rzekomo odnaleziona w Anglii. Czy była to technika pozaziemska? To jedno z wyjaśnień, ale nie można też wykluczyć, że źródło stanowiła jakaś nieznana dziś cywilizacja ziemska. Które z nich jest bardziej prawdopodobne, to już pozostawiam osądowi Czytelników.

Obiekty niemożliwe w dziejach ludzkości

Przemiany na Ziemi - NŚ 06/2023

Duchy i głosy: „Czerwona księga” Carla G. Junga i „Obłęd” Jerzego Krzysztonia (cz. I)

Nowy Świat na tle starego

Igor Witkowski

W numerze

Nieznany Świat 12/2024 (408)

Nieznany Świat 11/2024 (407)

Audiobook - Instrukcje Przebudzenia t. II (cz.14)

Witamy z powrotem!

Załóż nowe konto!

Zresetuj swoje hasło

Czy na pewno chcesz odblokować ten wpis?

Czy na pewno chcesz anulować subskrypcję?

Kolejka

Obiekty niemożliwe w dziejach ludzkości

Przemiany na Ziemi - NŚ 06/2023

Zwolennicy teorii paleoastronautycznej mówiącej o ingerowaniu istot pozaziemskich w rozwój Ziemi, wskazują liczne ślady na poparcie swoich tez. Nierzadko przekonującymi dowodami są rysunki naskalne oraz relacje świadków z czasów starożytnych

PRZECZYTAJ TAKŻE

Duchy i głosy: „Czerwona księga” Carla G. Junga i „Obłęd” Jerzego Krzysztonia (cz. I)

Nowy Świat na tle starego

Dalsza treść jest płatna

Czytaj bez ograniczeń

Igor Witkowski

W numerze

Nieznany Świat 12/2024 (408)

Nieznany Świat 11/2024 (407)

Audiobook - Instrukcje Przebudzenia t. II (cz.14)

Witamy z powrotem!

Załóż nowe konto!

Zresetuj swoje hasło

Czy na pewno chcesz odblokować ten wpis?

Czy na pewno chcesz anulować subskrypcję?

Kolejka