Spis tre­ści:

Nawigując w stronę nieznanego

Dotar­li­śmy do ostat­nie­go (przy­pusz­czal­nie) wywia­du Car­lo­sa Casta­ne­dy, któ­re­go udzie­lił on na krót­ko przed swo­ją śmier­cią połu­dnio­wo­ame­ry­kań­skie­mu maga­zy­no­wi Mismo. To jed­na z naj­waż­niej­szych publicz­nych wypo­wie­dzi słyn­ne­go ucznia sza­ma­na Juana Matu­sa i zara­zem legen­dar­ne­go antro­po­lo­ga, któ­ry opu­ścił fizycz­ną powło­kę 27 kwiet­nia 1998 r. Mimo dłu­gich i wie­lo­wąt­ko­wych poszu­ki­wań nie uda­ło nam się nato­miast zna­leźć choć­by jed­ne­go zdję­cia Casta­ne­dy, któ­ry nie pozwa­lał się foto­gra­fo­wać, uwa­ża­jąc to za waż­ny ele­ment tego, co nazy­wał zacie­ra­niem śla­dów wła­snej toż­sa­mo­ści. Pozy­ska­ne za pośred­nic­twem inter­ne­tu i dzię­ki naszym zagra­nicz­nym kon­tak­tom nie­licz­ne foto­gra­fie osób noszą­cych iden­tycz­ne imię i nazwi­sko, w osta­tecz­nym roz­ra­chun­ku oka­za­ły się fał­szy­wym tro­pem. Do świa­ta don Juana nie moż­na wejść inte­lek­tu­al­nie, jak czy­ni do dyle­tant szu­ka­ją­cy szyb­kiej i ulot­nej wie­dzy. Nie moż­na też, już w jego świe­cie, nicze­go stwier­dzić z całą pew­no­ścią – mówi kul­to­wy pisarz, któ­ry, jak się oka­zu­je, zażar­to­wał z sie­bie same­go i czy­tel­ni­ków jego ksią­żek nawet po odej­ściu z tej Zie­mi.

Dom Twarzy

W sierp­niu 1971 roku w Hisz­pa­nii, w anda­lu­zyj­skiej wsi Bél­mez na kuchen­nej posadz­ce domu Marii Gomez Pere­iry nie­ocze­ki­wa­nie poja­wi­ły się podo­bi­zny ludz­kich twa­rzy. Naj­pierw zza cemen­tu prze­nik­nę­ło jed­no obli­cze, potem kil­ka­na­ście innych. – Patrzy­łem w pod­ło­gę, gdzie, jak mi powie­dzia­no, znaj­dę te twa­rze – opo­wia­dał jeden ze świad­ków – i gdy tyl­ko moje oczy przy­wy­kły do pół­mro­ku, bar­dzo wyraź­nie zoba­czy­łem obli­cze mło­dej kobie­ty. Począt­ko­wo był to jedy­nie zarys, lecz z każ­dą chwi­lą dostrze­ga­łem wię­cej szcze­gó­łów. Twarz wyda­wa­ła się strasz­na, obca i jakoś dziw­nie jasna. Potem wyło­ni­ły się inne por­tre­ty – ludzi sta­rych, dzie­ci – wszyst­kie w nie­wy­tłu­ma­czal­ny spo­sób zro­dzo­ne w cemen­cie. Pro­fe­sor Hans Ben­der, zna­ny nie­miec­ki parap­sy­cho­log, któ­ry przy­je­chał do Hisz­pa­nii, uznał ten feno­men za naj­waż­niej­sze wyda­rze­nie para­nor­mal­ne XX wie­ku, a pomi­mo upły­wu 36 lat i śmier­ci Marii Pere­iry w lutym 2004 roku, nie­zwy­kłe wize­run­ki na pod­ło­dze poja­wia­ją się nadal. Czy jest to rodzaj myślo­gra­fii (gra­ficz­ne­go utrwa­la­nia myśli ludzi o zdol­no­ściach mediu­micz­nych), czy mani­fe­sta­cja ener­gii duchów osób pocho­wa­nych na miej­sco­wym cmen­ta­rzu? Publi­ka­cja roku.

Wyprawa do wnętrza Ziemi

Ame­ry­ka­nin Ste­ve Cur­rey, któ­ry od 30 lat orga­ni­zu­je eks­pe­dy­cje badaw­cze, tym razem zamie­rza dostać się do „wnę­trza Zie­mi”. 26 czerw­ca wyna­ję­ty przez nie­go lodo­ła­macz wyru­szy z por­tu w Mur­mań­sku i obie­rze tra­sę wyty­czo­ną przez XIX-wiecz­ne­go polar­ni­ka, Ola­fa Jan­se­na, któ­ry – na co wie­le wska­zu­je – gościł w świe­cie pod­zie­mia.
Hipo­te­tycz­ny ląd roz­po­ście­ra­ją­cy się w środ­ku nasze­go glo­bu zapłod­nił wyobraź­nię wie­lu bada­czy. Od zawsze też funk­cjo­no­wał w mito­lo­giach, aby wspo­mnieć tyl­ko hin­du­ską Aghar­tę czy grec­ki Hades. Rów­nież i dziś teo­ria dziu­ra­wej Zie­mi ma swo­ich odda­nych zwo­len­ni­ków, cho­ciaż więk­szość naukow­ców uwa­ża, że jedy­ne dziu­ry, o jakich w tym kon­tek­ście moż­na mówić, znaj­du­ją się w gło­wach osób, któ­re w takie bred­nie wie­rzą. Wie­lo­wąt­ko­wa publi­ka­cja Woj­cie­cha Chu­dziń­skie­go.

Zagadka pewnej egispkiej kolonii

Dokąd ucie­kła cór­ka jed­ne­go z fara­onów wraz z licz­ną gru­pą swo­ich zwo­len­ni­ków i czy zde­cy­do­wa­li się oni na ten krok, ponie­waż byli świa­do­mi kata­strof, któ­re mają dotknąć w przy­szło­ści ich rodzin­ny kraj? W jakim kie­run­ku poże­glo­wa­li i gdzie się osta­tecz­nie osie­dli­li? Czy rze­czy­wi­ście – jak twier­dzi Lor­ra­ine Evans, autor­ka roz­pa­la­ją­cej wyobraź­nię książ­ki King­dom of the ark – Meri­ta­ton i jej ludzie dotar­li aż do Szko­cji? Gro­bu legen­dar­nej księż­nicz­ki nigdy nie zna­le­zio­no, jed­nak pew­ne poszla­ki wska­zu­ją na to, że przod­ko­wie Bry­tyj­czy­ków i Irland­czy­ków mogą wywo­dzić się .… ze szla­chec­kie­go egip­skie­go rodu!

WHO a medycyna niekonwencjonalna

Dok­tor Jan Łazow­ski ujaw­nia wie­le nie­zna­nych infor­ma­cji na temat sto­sun­ku Świa­to­wej Orga­ni­za­cji Zdro­wia do tzw. tera­pii poza­aka­de­mic­kich. Według jej opi­nii – zapi­sa­nej w ofi­cjal­nych doku­men­tach – tra­dy­cyj­na wie­dza medycz­na jest wła­sno­ścią spo­łe­czeństw oraz naro­dów, z któ­rych się wywo­dzi i powin­na być w peł­ni sza­no­wa­na. Mamy też oka­zję dowie­dzieć się, że np. w kra­jach roz­wi­ja­ją­cych się, zwłasz­cza w Afry­ce, Ame­ry­ce Połu­dnio­wej oraz Azji tzw. Tra­di­cio­nal Medicine/Complementary and Alter­na­ti­ve Medi­ci­ne (w skró­cie TM/CAM) oka­zu­je się w mia­rę sku­tecz­na w przy­pad­ku 60 do 80 pro­cent miesz­kań­ców, a jeden uzdro­wi­ciel przy­pa­da tam na 200 do 400 osób, pod­czas gdy lekarz lub pie­lę­gniar­ka muszą obsłu­żyć 20 tysię­cy ludzi. Cie­ka­wa publi­ka­cja i rów­nie inte­re­su­ją­ce, a jed­no­cze­śnie płod­ne poznaw­czo wnio­ski, jakie war­to z niej wyciągnąć.

Ponadto:

• Raj, czy­li dia­bel­ska wyspa w Odkry­wa­niu Atlantydy
• Haloo! Czy ktoś tam jest? (o poszu­ki­wa­niach cywi­li­za­cji poza­ziem­skich „tra­dy­cyj­ny­mi” meto­da­mi), a w Okru­chach Wszech­świa­ta o zaćmie­niu Słoń­ca i kosmicz­nej burzy
• W Poczcie heale­rów pol­skich byd­go­ska psy­cho­loż­ka i nie­kon­we­cjo­nal­na tera­peut­ka Elż­bie­ta Giryn
• Mało zna­ne i nie­do­ce­nia­ne tera­pie antynikotynowe
• Linia prze­ka­zu Jan­gli Maha­raja: nie­zwy­kłe fak­ty i wydarzenia
• Cis: drze­wo życia i śmierci
• Horo­skop na czerwiec