Nowe Wzorce Sztuki 2022 dla Jarosława Pijarowskiego

Rezonans twórczo-artystyczny

Cza­sem dzia­ła­nia wspa­nia­łe, wręcz wiel­kie, pod wzglę­dem tre­ści i/lub for­my, spo­ty­ka­ją się ze sła­bym odbio­rem, bo nie tra­fi­ły w swój czas, odbior­ca jesz­cze nie doj­rzał. Innym zaś razem przed­się­wzię­cia niby oczy­wi­ste, zwy­kłe, wywo­łu­ją ogrom­ny odzew i poruszenie.

Sed­no efek­tu pole­ga pew­nie na tym, że w każ­dym indy­wi­du­al­nym przy­pad­ku wła­ści­wa for­ma powin­na spo­tkać się z okre­ślo­ną tre­ścią, aby uru­cho­mić rezo­nans u odbior­cy, do któ­re­go zosta­ła skie­ro­wa­na dana arty­stycz­na wypo­wiedź. Istot­ny jest wła­śnie ów rezo­nans, sprzę­że­nie zwrot­ne, jakie zaist­nie­ją pomię­dzy arty­stą a adre­sa­tem jego dzieła.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Dieter Broers – wizjoner i naukowiec

Wieczorem po prostu wychodzę na miasto i gram

Jeśli zasta­no­wi­my się nad pro­ce­sem twór­czym, moż­na na to spoj­rzeć dwu­aspek­to­wo, dwu­eta­po­wo. Na pierw­szym eta­pie nastę­pu­je eks­plo­zja kre­acji arty­stycz­nej u twór­cy, wyrzut tego, co nabrzmia­ło w jego duszy i inte­lek­cie. Towa­rzy­szy temu swo­iste unie­sie­nie, cza­sem spon­ta­nicz­na, intu­icyj­na kre­acja, innym razem racjo­nal­ny, ana­li­tycz­ny choć spek­ta­ku­lar­ny akt twór­czy a prze­pra­co­wa­nie tema­tu zdo­mi­no­wa­ne zosta­je przez inte­lekt góru­ją­cy nad intu­icją. Dla­te­go bywa, jak mi nie­gdyś mówi­li arty­ści, że np. mala­rze sły­szą wibra­cje barw, a muzy­cy widzą i czu­ją całym cia­łem dźwięki.

Tak wyemitowane dzieło zaczyna samodzielnie funkcjonować w czasoprzestrzeni.

Jeśli spo­tka się z wraż­li­wym odbior­cą, wywo­ła u nie­go rezo­nans, roz­po­czy­na­jąc nie­ja­ko wtór­ny akt twór­czy u tej oso­by. Budzi odzew w jej inte­lek­cie, duszy i ser­cu, wyzwa­la­jąc wibra­cje jej wła­snej kre­atyw­no­ści, tak­że arty­stycz­nej. Przy czym nie musi się ona wyra­żać w tej samej for­mie, w jakiej powsta­ło pier­wot­ne dzie­ło, np. w muzy­ce czy malar­stwie. Każ­dy z uczest­ni­ków tego swo­iste­go dia­lo­gu rezo­nan­su zwrot­ne­go się­gnie do naj­bliż­szych jego pre­dys­po­zy­cjom i aktu­al­nym potrze­bom sfer oraz narzędzi.

Pod wpły­wem zna­ko­mi­te­go utwo­ru muzycz­ne­go jeden zakom­po­nu­je frag­ment swo­je­go ogro­du, czy uło­ży wspa­nia­ły bukiet kwia­tów, inny zapro­jek­tu­je ory­gi­nal­ny strój. Ktoś jesz­cze spoj­rzy ina­czej na swo­je codzien­ne życie, wpro­wa­dza­jąc do nie­go wię­cej arty­zmu, har­mo­nii, pięk­na. Nie­kie­dy mówi się, że praw­dzi­we dzie­ło moż­na poznać po tym, iż u każ­de­go odbior­cy wywo­ła jakiś rezo­nans na mia­rę jego potrzeb i możliwości

Klu­czem do peł­ne­go aktu twór­cze­go wyda­je się wła­śnie ów REZONANS, któ­ry wzbu­dza w nas kre­atyw­ność, radość, satys­fak­cję, wręcz unie­sie­nie, wywo­łu­jąc wyso­kie wibra­cje (David Haw­kins może być wów­czas z nas zadowolony).

A więc w wie­lo­wy­mia­ro­wej sztu­ce cho­dzi o otwie­ra­nie nowych prze­strze­ni w nas, jej odbior­cach, budze­nie do wła­sne­go twór­cze­go dzia­ła­nia, kre­acji – nie tyl­ko arty­stycz­nej. A zara­zem o się­ga­nie do ukry­tej w nas Praw­dy, jej isto­ty, któ­rej na co dzień nie potra­fi­my odkryć, odczy­tać. To zara­zem narzę­dzie czy mecha­nizm wyzwo­le­nia naj­cen­niej­szych aspek­tów oraz poten­cja­łu czło­wie­czeń­stwa, budze­nie naszej arty­stycz­nej duszy.

Anna Ostrzyc­ka

Połączenie przekazu intelektualnego z domeną ducha

Jaro­sław Pija­row­ski od same­go począt­ku swej dzia­łal­no­ści arty­stycz­nej łączy prze­kaz o cha­rak­te­rze inte­lek­tu­al­nym, mówią­cy o zło­żo­nej rze­czy­wi­sto­ści, w któ­rej przy­szło nam egzy­sto­wać, z dome­ną ducha, nada­ją­cą takim prze­sła­niom trans­cen­dent­ny wymiar. Współ­pra­cu­jąc z naj­więk­szy­mi indy­wi­du­al­no­ścia­mi świa­ta sztu­ki, taki­mi jak: prof. Aba­ka­no­wicz, Sir Darek Jaco­bi, Józef Skrzek, czy Krzysz­tof Pen­de­rec­ki – Pija­row­ski kon­se­kwent­nie reali­zo­wał pewien pro­gram, postu­lu­jąc postrze­ga­nie real­no­ści w jej szer­szym uję­ciu, gdzie do odko­do­wy­wa­nia sen­sów i zna­czeń nie­odzow­na oka­zu­je się intu­icja oraz wglą­dy o cha­rak­te­rze parapsychicznym.

Łatwo dostrzec to zarów­no w foto­gra­fii, któ­rą para się arty­sta, sku­pia­ją­cej uwa­gę na wszech­obec­nej tajem­ni­cy – ema­na­cji Sacrum, jak i w roz­bu­do­wa­nych utwo­rach muzycz­nych, sta­no­wią­cych magicz­ną podróż do Źró­dła wszel­kiej kreatywności.

Aktyw­ność twór­czą arty­sty dopeł­nia poezja, w któ­rej poja­wia­ją się odwiecz­ne pyta­nia egzy­sten­cjal­ne, oraz dzia­ła­nia teatral­ne, pre­zen­tu­ją­ce waż­kie prze­sła­nia o cha­rak­te­rze etycz­nym i moralnym.

Ele­men­ty ezo­te­rycz­ne wzmac­nia­ją ducho­wy prze­kaz Pija­row­skie­go, odsy­ła­jąc odbior­cę jego sztu­ki do tra­dy­cji gno­styc­kiej, magii, Raju utra­co­ne­go Mil­to­na, ale tak­że jasno­wi­dze­nia czy trans­ko­mu­ni­ka­cji – kon­tak­tów ze zmar­ły­mi, nawią­zy­wa­nych za pomo­cą urzą­dzeń elektronicznych.

Pija­row­ski część swo­ich pro­po­zy­cji muzycz­nych nagrał, wyko­rzy­stu­jąc czę­sto­tli­wość dźwię­ku 432 Hz, któ­ra jest nazy­wa­na dźwię­kiem Natu­ry lub gło­sem Wszech­świa­ta – i umoż­li­wia relaks ducho­wy poprzez bez­po­śred­nią łącz­ność z naj­głęb­szym Źródłem.

W jed­nej z pre­zen­ta­cji, któ­ra mia­ła pre­mie­rę w Piw­ni­cy pod Bara­na­mi w Kra­ko­wie, Pija­row­ski nawią­zał do zja­wi­ska pan­de­mii, uka­zu­jąc je w kon­tek­ście escha­to­lo­gicz­nym i soteriologicznym.

Sztu­ka, jaką two­rzy Jaro­sław Pija­row­ski, to mul­ti­me­dial­na, nowo­cze­sna odpo­wiedź na wyzwa­nia, przed któ­ry­mi sta­je czło­wiek XXI wie­ku. On sam nie boi się przy­znać, że inspi­ra­cją dla jego doko­nań są doświad­cze­nia ducho­we, któ­re prze­ży­wa w snach i odmien­nych sta­nach świadomości.

Woj­ciech Chudziński