O karmie inaczej (2)

Pre­zen­tu­jąc kolej­ną część tele­wi­zyj­nej roz­mo­wy z Sier­gie­jem Łaza­rie­wem (jej pierw­szy seg­ment wydru­ko­wa­li­śmy w nr. 4 NŚ – ⇒ czy­taj część I), nadal czy­ni­my to ze świa­do­mo­ścią znacz­nej kon­tro­wer­syj­no­ści wie­lu stwier­dzeń, jakie pada­ją z ust auto­ra i zara­zem ducho­we­go tera­peu­ty, któ­re­go książ­ki zro­bi­ły na całym świe­cie osza­ła­mia­ją­cą karierę.

Podob­nie jak poprzed­nio, akcen­tu­je­my rów­nież swój wyraź­ny brak akcep­ta­cji dla nie­któ­rych poja­wia­ją­cych się w wywia­dzie tez, a zwłasz­cza kate­go­rycz­no­ści, z jaką są for­mu­ło­wa­ne (choć­by w odnie­sie­niu do rad oraz ocen for­mu­ło­wa­nych pod adre­sem kobiet). Nie­trud­no zwłasz­cza zauwa­żyć, że gdy­by S. Łaza­riew we wszyst­kim, co mówi, miał rację, nor­mal­ne, codzien­ne życie czło­wie­ka w jego prak­tycz­nym wyda­niu czę­sto było­by nie­moż­li­we. Zwa­żyw­szy jed­nak na ogrom­ne, w pew­nym sen­sie bez­pre­ce­den­so­we powo­dze­nie czy­tel­ni­cze edy­cji, o jakich mowa, przy­bli­że­nie mode­lu myśle­nia ich auto­ra uwa­ża­my za celowe.

Redak­cja NŚ

Reporterka: Każdy, kto przeczytał „Diagnostykę karmy”, łatwo zrozumie, dlaczego natychmiast po powrocie do Rosji pomknęłam do Sankt – Petersburga, do Łazariewa.

Mia­łam zbyt wie­le pytań. Przez trzy dni spo­ty­ka­łam się z Sier­gie­jem Niko­ła­je­wi­czem i roz­ma­wia­łam z nim wszę­dzie – w aucie, w domu, w gabi­ne­cie, a tak­że w cza­sie przerw w przy­ję­ciach pacjentów.

Sier­giej Łaza­riew: W mojej pierw­szej książ­ce mówi­łem o bada­niach, któ­re pozwo­li­ły na wycią­gnię­cie jed­no­znacz­ne­go wnio­sku. Agre­sja, nie­na­wiść, obra­za – to poten­cjal­na cho­ro­ba, to cho­ro­ba w przy­szło­ści. To jest wyraź­nie połą­czo­ne. Osą­dza­nie, obra­za, zazdrość, nie­na­wiść – dają cho­ro­bę. To wszyst­ko odkła­da się w naszej pod­świa­do­mo­ści i jest prze­ka­zy­wa­ne dzie­ciom, wnu­kom. Cho­ro­ba to nie­pra­wi­dło­wy świa­to­po­gląd. Nie ma dzie­dzicz­nych cho­rób, dzie­dzicz­ny jest okre­ślo­ny świa­to­po­gląd. Dla­cze­go tak się dzieje?

PRZECZYTAJ TAKŻE

Czuję połączenie i koneksje z Orionem

Rodzi się nowa, dziewicza Ziemia…

Nasz światopogląd, nasza emocjonalna reakcja na wszystko – to właśnie nasze pole.

Jeden i ten sam pro­gram, jed­no i to samo postę­po­wa­nie, to, co jest w nas i to, co poka­zu­je­my na zewnątrz – daje zupeł­nie róż­ne efek­ty. Dlaczego?

Zewnętrz­nie sty­ka­my się z tym świa­tem, z tym oto poko­jem, w któ­rym sie­dzi­my. Wewnętrz­nie – kon­tak­tu­je­my się z całym Wszech­świa­tem, z Bogiem. Dla­te­go zewnętrz­na agre­sja jest dla Wszech­świa­ta obo­jęt­na, ale agre­sja wewnętrz­na oka­zu­je się dla nie­go bar­dzo nie­bez­piecz­na. I to wła­śnie ona jest blokowana.

Dlatego Chrystus mówił: Pokochaj wrogów swoich.

Ozna­cza to, że z wro­ga­mi na zewnątrz moż­na wal­czyć, ale wewnętrz­nie powin­no się ich kochać. Ponie­waż każ­dy mój wróg jest na pozio­mie sub­tel­nym zjed­no­czo­ny ze mną. On jest mną. Takie wła­śnie wewnętrz­ne przyj­mo­wa­nie tego, co się zda­rza, pozwa­la czło­wie­ko­wi być zdrowym.

Moje bada­nia mówią, że to, co dzie­je się z czło­wie­kiem, jest w peł­ni okre­ślo­ne przez kodo­wa­nie jego pól. Ozna­cza to, że jakie­kol­wiek spo­ty­ka­ją­ce mnie zda­rze­nie pre­cy­zyj­nie odpo­wia­da memu polu. Jeże­li zmie­ni się kon­fi­gu­ra­cja pól – zmie­nią się sytu­acje, któ­re będą mnie spo­ty­ka­ły, oko­licz­no­ści, któ­re będą mnie doty­czy­ły. Stąd wnio­sek, że dowol­ne zda­rze­nie, któ­re przy­tra­fia mi się – „pra­cu­je na mnie”.

Duchowe struktury, według stopnia ważności, stanowią 97%, a fizyczne tylko 3%.

Cho­ro­ba to nie­pra­wi­dło­wy świa­to­po­gląd. Nie ma dzie­dzicz­nych cho­rób, dzie­dzicz­ny jest okre­ślo­ny światopogląd.

Zasad­ni­cze dzia­ła­nie ukie­run­ko­wa­ne jest więc na struk­tu­ry ducho­we. Jeże­li rów­no­cze­śnie myśli­my logi­ką ducho­wą i ziem­ską, wów­czas rozu­mie­my, że dowol­na sytu­acja „pra­cu­je” dla nasze­go dobra. Kie­dy czło­wie­ko­wi coś zosta­ło dane, coś otrzy­mał – cie­szy się i skła­da dzięk­czy­nie­nie Bogu. Jeśli to tra­ci – nie cie­szy się, jed­nak bło­go­sła­wi Boga. W pierw­szym przy­pad­ku – zosta­ło dane cia­łu, w dru­gim – ducho­wi. W każ­dym czło­wiek „wygra”. Bowiem każ­de zda­rze­nie, zacho­dzą­ce z jego udzia­łem, „pra­cu­je” w osta­tecz­nym roz­ra­chun­ku na jego dobro.