Nie ma nieuleczalnie chorych

Julian Aleksandrowicz jest jednym z moich mentorów i należy do grona osób, których dokonania ukształtowały mnie jako lekarza, a ich życie stało się dla mnie wzorem i drogowskazem

Mimo że nie mia­łem spo­sob­no­ści poznać oso­bi­ście Pro­fe­so­ra, spo­tka­łem kil­ka osób jemu bli­skich, któ­re z pasją o nim opo­wie­dzia­ły oraz prze­czy­ta­łem jego książ­ki, któ­re wie­le mnie nauczy­ły. Spo­wo­do­wa­ły, że jako mło­dy czło­wiek – lekarz szu­ka­ją­cy dla sie­bie miej­sca w życiu i medy­cy­nie, uwie­rzy­łem w sie­bie. Zro­zu­mia­łem, że nie muszę pod­da­wać się uni­fi­ka­cji – ani w życiu, ani w wyko­ny­wa­nym zawo­dzie, bo war­to wie­rzyć w sie­bie, swo­je ide­ały i reali­zo­wać je dla dobra innych. 

Szlachetny człowiek, odważny naukowiec

Julian Alek­san­dro­wicz po ukoń­cze­niu kra­kow­skie­go VI Gim­na­zjum im. T. Kościusz­ki (1926) pod­jął stu­dia na Wydzia­le Lekar­skim Uni­wer­sy­te­tu Jagiel­loń­skie­go, któ­re ukoń­czył w 1933 r. Rok po uzy­ska­niu dyplo­mu obro­nił pra­cę dok­tor­ską doty­czą­cą badań biop­tycz­nych szpi­ku (1934). Do 1939 r. pra­co­wał jako asy­stent w Szpi­ta­lu św. Łaza­rza w Kra­ko­wie i zaj­mo­wał się orga­ni­za­cją prze­cho­wy­wa­nia krwi, a zdo­by­tą wie­dzę wyko­rzy­stał w cza­sie dzia­łań wojennych.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Uświęcone stópki, czyli o czym mówią kamienie

Tajemnice snów (cz. 1)

W 1939 r. jako ofi­cer wziął udział w wal­kach obron­nych. Po kam­pa­nii wrze­śnio­wej uda­ło mu się powró­cić do Kra­ko­wa, a ponie­waż był naro­do­wo­ści żydow­skiej, to w 1941 r. został uwię­zio­ny w kra­kow­skim get­cie, gdzie przy­czy­nił się do orga­ni­za­cji jed­ne­go z tam­tej­szych szpi­ta­li. Po trzech latach uda­ło mu się uciec z żoną i syn­kiem na stro­nę aryj­ską. Wstą­pił do Armii Kra­jo­wej i zyskał pseu­do­nim Twar­dy. Bez­piecz­nie mógł czuć się tyl­ko w par­ty­zant­ce. Wal­czył o sze­ro­ko poję­tą wol­ność i prze­trwa­nie, za udział w bitwach w lesie został odzna­czo­ny krzy­żem Vir­tu­ti Mili­ta­ri. Po zakoń­cze­niu woj­ny dr Alek­san­dro­wicz habi­li­to­wał się na wydzia­le medycz­nym UJ pra­cą Scho­rze­nia narzą­dów krwio­twór­czych w świe­tle badań biop­tycz­nych (pierw­szy pol­ski powo­jen­ny pod­ręcz­nik hema­to­lo­gii). W 1951 r. uzy­skał tytuł pro­fe­so­ra nad­zwy­czaj­ne­go, pięć lat póź­niej – pro­fe­so­ra zwy­czaj­ne­go. W 1950 r. powie­rzo­no mu w kra­kow­skiej Aka­de­mii Medycz­nej zor­ga­ni­zo­wa­nie III Kli­ni­ki Cho­rób Wewnętrz­nych (prze­kształ­co­nej z cza­sem w Kli­ni­kę Hema­to­lo­gii), któ­ra sta­ła się zna­na jako klin­ka psy­cho­so­ma­tycz­na, bo jej kie­row­nik widział czło­wie­ka jako jed­nię cia­ła i świa­do­mo­ści. Pro­wa­dził odkryw­cze bada­nia i zawsze dzie­lił się ich wyni­ka­mi nawet w naj­trud­niej­szych warun­kach woj­ny. Miał wła­sną wizję medy­cy­ny, któ­rą reali­zo­wał nie zwa­ża­jąc na prze­szko­dy. Doświad­cze­nia życio­we – dobre czy złe – dosko­na­li­ły go jako czło­wie­ka i leka­rza. Prze­wi­dział ist­nie­nie nowych jed­no­stek cho­ro­bo­wych, któ­re pozna­no i opi­sa­no w następ­nych latach.

Zaj­mo­wał się nauko­wo komór­ka­mi krwi, a wyni­ki prac opu­bli­ko­wał w mono­gra­fii Mikro­sko­pia komó­rek krwi (1955). Rów­nież w latach 50. ub. w. pro­wa­dził bada­nia z zakre­su bio­lo­gii mole­ku­lar­nej w bia­łacz­kach, zwra­ca­jąc uwa­gę na antro­po­lo­gicz­ne i psy­cho­lo­gicz­ne czyn­ni­ki pre­dys­po­nu­ją­ce do roz­wo­ju tej cho­ro­by. Było to odważ­ne i nowa­tor­skie zara­zem. Zapo­wia­da­ło nadej­ście psy­cho­im­mu­no­lo­gii.

Dla prof. Alek­san­dro­wi­cza ludz­ki orga­nizm był mier­ni­kiem eko­lo­gicz­ne­go sta­nu śro­do­wi­ska. Poszu­ki­wał metod opty­ma­li­zu­ją­cych moni­to­ro­wa­nie ukła­du bio­pier­wiast­ków w orga­ni­zmie – w tym magne­zu, z cze­go zro­dzi­ła się eko­lo­gicz­na pro­fi­lak­ty­ka cho­rób cywi­li­za­cyj­nych. Jako pierw­szy w Pol­sce zwró­cił uwa­gę na rolę, wpływ magne­zu oraz innych bio­pier­wiast­ków na pra­wi­dło­we funk­cjo­no­wa­nie orga­ni­zmu czło­wie­ka i innych istot. Mówił o tym jako o przy­czy­nie cho­ro­by, któ­ra powsta­je w wynik nie­do­bo­rów lub nad­mia­ru tych sub­stan­cji. Pod­kre­ślał, że zabu­rze­nie ich rów­no­wa­gi w orga­ni­zmach wią­że się bez­po­śred­nio z zapa­dal­no­ścią na cho­ro­by ukła­du ser­co­wo-naczy­nio­we­go, prze­wle­kłe cho­ro­by zapal­ne, czy nowo­two­ry. Z tego powo­du wal­czył o zdro­wot­ną pro­fi­lak­ty­kę eko­lo­gicz­ną. Szcze­gól­ną wagę przy­wią­zy­wał do skła­du żyw­no­ści, któ­ra powin­no zawie­rać wszyst­kie potrzeb­ne makro i mikro­ele­men­ty. Swo­ją posta­wą zain­spi­ro­wał dr. wete­ry­na­rii Tade­usza Pod­biel­skie­go z Mię­dzy­rze­cza, któ­ry bada­jąc kro­wy cho­re na bia­łacz­kę, stwier­dził, że przy­czy­ną ich nie­dy­spo­zy­cji jest nie­do­bór pier­wiast­ków śla­do­wych w gle­bie, na któ­rej są wypa­sa­ne. Dr. Pod­biel­ski stwo­rzył więc pierw­sze pol­skie pre­pa­ra­ty suple­men­ta­cyj­ne TePe, któ­re popra­wia­ły stan zdro­wia i zwie­rząt, i ludzi.