Nasze wewnętrzne dziecko

Czy jeste­śmy w sta­nie nadą­żać za nie­ustan­nie zmie­nia­ją­cym się świa­tem? Może­my śle­dzić na bie­żą­co każ­dą infor­ma­cję z dzie­dzi­ny poli­ty­ki, nauki, kul­tu­ry, spor­tu i jed­no­cze­śnie rozu­mieć, co do nas docie­ra? Czy szyb­kość, z jaką zmie­nia się nasze oto­cze­nie, nie powo­du­je uczu­cia ode­rwa­nia się od świa­ta? Poj­mu­je­my coś z tej rzeczywistości?

Ten brak sta­ło­ści spra­wia, że wciąż musi­my adop­to­wać się do nowych warun­ków. A sko­ro tak, to zamiast roz­wi­jać się, robi­my krok do tyłu. Cofa­my się na pozy­cję dziec­ka, któ­re pozo­sta­je wiecz­nie nie­do­uczo­ne i wciąż zbyt mało wie. To wła­śnie dla­te­go nie­miec­ki filo­zof Odo Marqu­ard (1928–2015) powia­da, że współ­cze­sny czło­wiek zdzie­cin­niał. Świat jawi się nam bowiem tak jak dziec­ku – jako dziw­ny i nie­zna­ny. A my, zamiast doro­snąć i coraz wię­cej w nim poj­mo­wać, zacho­wu­je­my się niczym dzie­ci poru­sza­ją­ce się we mgle, któ­rą two­rzy zmien­ność naszej kultury.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Astrologia przesilenia

Mistycyzm w astrologii

Postęp i zdziecinnienie

Uczest­ni­cząc w osza­la­łym roz­wo­ju, jaki nam towa­rzy­szy, każ­de­go dnia ocie­ra­my się o rze­czy, któ­re mają zna­mio­na nowo­ści. Cią­gle bowiem poja­wia się coś inne­go i nie jeste­śmy w sta­nie przed tym uciec. Zosta­li­śmy zatem nie tyl­ko ska­za­ni na nowość, ale też uza­leż­ni­li­śmy się od doświad­czeń innych ludzi, któ­rzy wie­dzą wię­cej i lepiej. Zawrot­ną karie­rę robi to, co zasły­sza­ne. Nam pozo­sta­je jedy­nie wybór: wie­rzyć w daną rzecz, lub nie. Mało tego, świat tak się skom­pli­ko­wał, że tyl­ko spe­cjal­nie wykwa­li­fi­ko­wa­ne jed­nost­ki mogą na jego temat powie­dzieć coś sen­sow­ne­go. A nam dane jest wyłącz­nie – niczym uczniom – powta­rzać to, cze­go się dowie­dzie­li­śmy, cho­ciaż już jutro infor­ma­cje te mogą oka­zać się nieaktualne.