Nadal poszukuję prawdy…

Kim według pana jest bioterapeuta?

– To czło­wiek, u któ­re­go nadzie­ja zwy­cię­ża nad rozu­mem. Ona w naszej pra­cy jest nie­zbęd­na. Za to wie­dza może cza­sa­mi prze­szka­dzać. Kie­dy nie wie­dzia­łem, że dana cho­ro­ba jest nie­ule­czal­na, osią­ga­łem lep­sze efek­ty w tera­pii, bo wie­le z tych bez­na­dziej­nych przy­pad­ków uda­wa­ło mi się uzdrowić.

Co wyzwoliło w panu tę pasję, która z czasem przerodziła się w certyfikowany zawód oraz życiową misję?

– Zaczę­ło się zwy­czaj­nie. Nikt mi się nie obja­wił ani nie prze­ka­zał zna­ków. Kie­dyś w Łań­cu­cie spo­tka­łem kole­gę mojej sio­stry, Krzysz­to­fa, któ­ry był płat­ne­rzem (robił broń i jej repli­ki). To on poka­zał mi po raz pierw­szy waha­dło, któ­re nad moją ręką zaczy­na­ło wiro­wać. Pomy­śla­łem, że moż­na je wpra­wić w ruch, i nie ma w tym nic dziw­ne­go, nato­miast zasta­no­wi­ło mnie odczu­cie, któ­re zare­je­stro­wa­łem w mojej dło­ni. Zna­jo­my wyja­śnił, iż to prze­pływ ener­gii powo­du­je mro­wie­nie i łasko­ta­nie. – Jak chcesz dowie­dzieć się wię­cej, zgłoś się do Pozna­nia, tam jest sto­wa­rzy­sze­nie radie­ste­tów – usły­sza­łem. Napi­sa­łem do nich, a oni przy­sła­li mi książ­kę Pod­sta­wy radie­ste­zji. Nato­miast w War­sza­wie zna­la­złem Sto­wa­rzy­sze­nie Radie­ste­tów pro­wa­dzo­ne przez Lecha Emfa­ze­go Ste­fań­skie­go. Taki był począ­tek mojej drogi.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Czuję połączenie i koneksje z Orionem

Rodzi się nowa, dziewicza Ziemia…

Na spotkania radiestetów chodził pan po pracy?

– Tak, pozna­łem tam masę osób, któ­re zawsze robi­ły coś cie­ka­we­go. Poka­zy­wa­ły aurę, cie­ki, był nawet ksiądz-radie­ste­ta. Na spo­tka­niach dzie­li­li­śmy się uwa­ga­mi. W 1981 roku odbył się Pierw­szy Kon­gres Psy­cho­tro­ni­ki w War­sza­wie. Nie było wol­nych miejsc, a ja dosta­łem się tam cudem dzię­ki Ste­fań­skie­mu, w roli… kon­tro­le­ra bile­tów. Te nie­zwy­kłe kon­fe­ren­cje odby­wa­ły się co dwa lata. Zjeż­dża­li na nie z całe­go świa­ta ludzie, któ­rzy zaj­mo­wa­li się nie­zna­ny­mi nam wów­czas rze­cza­mi, jak np. Agni­ho­tra, czy­li pale­nie świę­te­go ognia. Jed­na z przy­by­łych osób spoj­rza­ła na mnie, a w jej oczach była ogrom­na moc, i powie­dzia­ła po angiel­sku, że budze­nie się tro­chę u mnie potrwa, ale to, co przyj­dzie, cał­ko­wi­cie zmie­ni moje życie.