Trzecie oko kota Schrödingera

U nas, jak wie­my, czas pły­nie tyl­ko do przo­du. Obec­nie oka­zu­je się, że tao da się udo­wod­nić dzię­ki fizy­ce kwan­to­wej. Kot nie musi umierać!

Naukow­cy z Wied­nia prze­pro­wa­dzi­li cie­ka­wy eks­pe­ry­ment. Dotych­czas krysz­ta­ły linio­we oświe­tla­no świa­tłem lase­ra i tak otrzy­my­wa­no spa­ro­wa­ne foto­ny (połą­czo­ne nie­zro­zu­mia­łą wię­zią). Jeden był foto­nem czer­wo­nym, dru­gi podczerwonym.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Szpital martwych dusz

Nawiedzone szpitale na świecie

Wie­deń­czy­cy wzię­li dwa krysz­ta­ły linio­we i posta­no­wi­li, żeby foto­ny tyl­ko jed­ne­go z nich (te czer­wo­ne) mia­ły moż­ność prze­nik­nąć przez foto­gra­fo­wa­ne­go kota. Natych­miast ule­gły one roz­pro­sze­niu i spa­ro­wa­ły się z pod­czer­wo­ny­mi foto­na­mi dru­gie­go krysz­ta­łu (tego, któ­ry nie miał kon­tak­tu z kotem).

Otrzy­ma­ny wzór prąż­ków świa­tła foto­nów poka­zał obraz (holo­gra­fia?), któ­ry widzi­my na począt­ku arty­ku­łu. Foton czer­wo­ny poka­zu­je kota, foton pod­czer­wo­ny tak­że (!), tyle że o odwrot­nych cechach. To pierw­szy obraz, któ­ry – nie oświe­tla­jąc przed­mio­tu – jed­nak go poka­zu­je ((Http://​kopal​nia​wie​dzy​.pl/​f​o​t​o​n​-​f​o​t​o​g​r​a​f​i​a​-​s​p​l​a​t​a​n​e​-​f​o​t​o​n​y​,​2​0​941)).

Odwołajmy się do jeszcze jednego porównania.

Wyobraź­my sobie jabł­ko, któ­re może być tyl­ko słod­kie, albo kwa­śne. Innych opcji nie ma. Gdy obser­wa­tor roz­po­zna smak (słod­ki), wie też od razu, że spa­ro­wa­ny z nim foton jest kwa­śnym jabłkiem.

Ten przy­dłu­gi wstęp piszę po to, by poka­zać, jak ta pra­wi­dło­wość – wystę­pu­ją­ca prze­cież tyl­ko w mikro­świe­cie – wpły­wa na pra­cę redak­cji Nie­zna­ne­go Świa­ta. Mówi się czę­sto, że ludzie robią­cy to pismo czu­ją nad­cho­dzą­ce wyda­rze­nia, zupeł­nie jak­by mie­li trze­cie oko. To już się da udowodnić.

Naj­waż­niej­szym bodaj wyda­rze­niem w ostat­nich latach była dla Pola­ków tra­ge­dia pre­zy­denc­kie­go Tupo­le­wa z 10 kwiet­nia 2010 roku. Popa­trz­my, co moż­na wyczy­tać ze sta­rych nume­rów NŚ, pamię­ta­jąc cały czas, że raz jest to kot czar­ny, innym razem bia­ły, ale zawsze to kot Schrödin­ge­ra, któ­re­go, jak się oka­zu­je, wystar­czy sfo­to­gra­fo­wać, aby zro­zu­mieć problem.

Pierwsza zapowiedź

Prze­glą­da­jąc nume­ry NŚ od 200 do dziś, za pierw­szą dziw­ną zapo­wiedź uzna­ję zda­nie z arty­ku­łu astro­lo­ga Pio­tra Pio­trow­skie­go W przeded­niu wiel­kiej zmia­ny: astro­lo­gicz­na pro­gno­za dla świa­ta i Pol­ski na rok 2009 (na s. 74–77) w stycz­nio­wym wyda­niu z 2009 r.:

Nie­wy­klu­czo­ne, że będzie to kres karie­ry, któ­re­go żaden poli­tyk nigdy nie chciał­by doświad­czyć.

Numer ten był w sprze­da­ży już 20 grud­nia 2008 r. Każ­dy z nas zgo­dzi się chy­ba z tym, że, aby powie­dzieć, iż poli­tyk (tu: Lech Kaczyń­ski) prze­gra wybo­ry, nie uży­wa się aż tak dosad­nych stwier­dzeń. W rubry­ce Dotknię­cie nie­zna­ne­go zaś rzu­ca się w oczy opo­wieść sędzie­go Roma­na Sko­bej­ko, któ­ry opo­wia­da, jak poczuł jakiś nakaz i zmu­sił się do włą­cze­nia radia. Usły­szał wów­czas komu­ni­kat o roz­bi­ciu się samo­lo­tu Casa (wyda­rze­nie wcze­śniej­sze niż tra­ge­dia Tupolewa).

Za rok, w nume­rze 1 z 2010 r., dr Pio­trow­ski w astro­lo­gicz­nej pro­gno­zie ser­wu­je rów­nież jed­no cie­ka­we zda­nie: Nato­miast w Pol­sce nie­któ­re rze­czy zosta­ną dosłow­nie posta­wio­ne na gło­wie. Nie wie­dzieć cze­mu, poja­wia się foto­gra­fia dzie­ci Bie­sła­nu (a to prze­cież wyda­rze­nie z 2004 r.), jed­nak­że kil­ka mie­się­cy póź­niej my, w Pol­sce, w podob­ny spo­sób poka­zy­wa­li­śmy nasze ofia­ry katastrofy.

Jeszcze trochę teorii

Współ­cze­śni psy­cho­lo­go­wie i neu­ro­bio­lo­go­wie twier­dzą, iż zwrot „myśl i myśle­nie” to ter­min dla nas, laików. Fachow­cy mawia­ją „kopia efe­rent­na”. Mówiąc naj­pro­ściej, wodząc wzro­kiem, choć­by za samo­cho­dem, zanim wypo­wie­my sło­wo „samo­chód”, w ludz­kim ukła­dzie ner­wo­wym naj­pierw poja­wia się „kopia efe­rent­na” tego sło­wa. Jest zło­żo­na z naszych wspo­mnień, wyobra­żeń i przypuszczeń.

Ten spo­sób myśle­nia naro­dził się w 1950 r. dzię­ki roz­wa­ża­niom Eri­cha von Hol­sta i Hor­sta Mit­tel­sta­ed­ta. To myśle­nie wybit­nie nam się przy­da. Jakaś kopia efe­rent­na może poja­wiać się w myśle­niu czło­wie­ka. Na razie nie musi­my zasta­na­wiać się nad jej natu­rą: efekt tele­pa­tii? Jasno­wi­dze­nia? Efekt pro­ce­sów kwan­to­wych? Reali­stycz­nej ana­li­zy fak­tów? Skup­my się na udo­wad­nia­niu, że ona istnieje.

Auto­rzy tej, coraz popu­lar­niej­szej teo­rii (któ­rą zostaw­my fachow­com) wpro­wa­dzi­li jesz­cze ter­min „kopia trze­cio­oso­bo­wa”, kie­dy czło­wiek dośpie­wu­je sobie (u nich to intu­icja), co rozu­mie z tego, co widzi wokół, wspo­ma­ga­jąc się wszel­ką zdo­by­tą wie­dzą (szkol­ną, kościel­ną, kul­tu­ro­wą, rucho­wą itp.). „Kopia pierw­szo­oso­bo­wa” jest tych cech pozba­wio­na, oka­zu­je się bar­dziej bio­lo­gicz­na i fizjo­lo­gicz­na. Aż się pro­si, by „kopię dru­go­oso­bo­wą” (ja-ty) przy­sto­so­wać do teo­rii parap­sy­cho­lo­gicz­nej (bez wzglę­du na to, jak wyko­rzy­sta­li ją von Holst i Mit­tel­sta­edt). Pogo­dzi ona zarów­no wie­rzą­cych w inge­ren­cję zaświa­to­wą, jak i tych, któ­rzy sta­wia­ją na czy­stą naukę.

Jest wiele koncepcji próbujących wyjaśnić prekognicję,

choć­by hipo­te­za dr. Char­le­sa Arthu­ra Muse­sa z 1972 r. ((David Loye, Umysł prze­wi­du­ją­cy przy­szłość, Kato­wi­ce 2010 (roz­dział Pre­ko­gni­cja jako fala, s. 186) )) Dla nie­go pre­ko­gni­cja to fala. Zauwa­żo­no bowiem na przy­kła­dzie prą­du, że nim zosta­nie odcię­te świa­tło, prze­miesz­cza­ją się dwie fale „pre­kur­sor­skie”. Jed­na ma pręd­kość świa­tła, dru­ga jest wol­niej­sza, musi poko­nać opór mie­dzia­ne­go dru­tu. Dopie­ro po nich docie­ra do czło­wie­ka fala z sygna­łem odcię­cia prądu.

Wyda­rze­nia w naszym życiu rów­nież wysy­ła­ją takie „fale pre­kur­sor­skie” i to wła­śnie one, zupeł­nie nie­świa­do­mie, są wyła­py­wa­ne przez Redak­cję NŚ. A, że wywo­łu­ją je zja­wi­ska na pozio­mie kwan­to­wym, takie zda­rze­nia wyda­ją się prawdpodobne.

CZERWONA KARTA, czyli nr 2 z 2010 r.

Pra­wie na trzy mie­sią­ce przed kata­stro­fą będą­cy w sprze­da­ży już 20 stycz­nia 2010 numer 2 ma okład­kę w tona­cji czer­wo­nej z odro­bi­ną ognia. Naj­bar­dziej rzu­ca­ją się na niej w oczy hasła Fatum i Ope­ra­cje z zaświa­tów. Nato­miast w środ­ku jest cie­ka­wa Kon­wen­cja men­tal­na o tytu­le Nad­świa­do­mość na pre­zy­den­ta!

Jej autor, BYK opo­wia­da o doświad­cze­niu zor­ga­ni­zo­wa­nym na Uni­wer­sy­te­cie Iowa. Uczest­ni­kom roz­da­no dwie talie kart: z nie­bie­skim i czer­wo­nym tłem. Kar­ty trze­ba było wycią­gać z kup­ki. W przy­pad­ku czer­wo­nej dużo się wygry­wa­ło, ale i wie­le tra­ci­ło. Nato­miast nie­bie­ska dawa­ła sta­ły, choć nie­wiel­ki przy­chód i małe straty.

Pytanie /…/ naukowców brzmiało: ile czasu zajmuje odkrycie zależności, że czerwone w sumie przyczyniają się do strat, niebieskie zaś do zysków?

Bada­jąc para­me­try fizycz­ne osób wycią­ga­ją­cych kar­ty, stwier­dzo­no, że orga­nizm już przy wycią­ga­niu dzie­sią­tej czer­wo­nej kar­ty reago­wał stre­sem. Wie­dział, że to kar­ta zła. Cia­ło dużo wcze­śniej wie­dzia­ło to, co rozum usta­lił znacz­nie póź­niej. My może­my dodać pyta­nie: kopia eferentna?

Wspo­mnia­ny NŚ (2 z 2010 r.) ma szcze­gól­ne zna­cze­nie. Wią­że się z nim cie­ka­wa histo­ria, a wła­ści­wie dia­log z nr. 4, tego z mie­sią­ca kata­stro­fy). Otóż na stro­nie 29 w Kon­tak­cie nie­te­le­pa­tycz­nym pani Aga­ta N. stwier­dza: Wy chy­ba rze­czy­wi­ście, jak napi­sa­ła kie­dyś któ­raś z Czy­tel­ni­czek, macie zamon­to­wa­ne w redak­cji „trze­cie oko”. Redak­tor Mar­ka Rymusz­ko zaś zamie­ścił obok ikon­kę okład­ki nr. 2, zapew­nia­jąc: Nic nie wie­dzie­li­śmy. Samo wyszło.

W tym­że nume­rze 2 para Rymusz­ko – Ostrzyc­ka opo­wia­da dzie­je zmar­łej w wie­ku 61 lat austriac­kiej cesa­rzo­wej Sis­si, okra­sza­jąc arty­kuł tytu­łem Fatum. Dołą­cza do tego zestaw zdjęć nie­ja­ko na jej temat, opa­trzo­ny tytu­łem Tro­pem prze­rwa­ne­go życia, z pod­ty­tu­łem: Foto­re­por­taż z Achil­lio­nu. Achil­lion – przy­po­mnij­my – to pała­cyk Sis­si, zwa­ny też Bel­we­de­rem, na wyspie Korfu.

Pytanie nasuwa się samo: czym jest ten trzeci Belweder, Achillion?

Wypa­da uwie­rzyć, że może to być Ope­ra­cja z zaświa­tów. Taki tytuł nosi arty­kuł red. Woj­cie­cha Chu­dziń­skie­go o chi­rur­gii parap­sy­chicz­nej, ale ja mam na myśli coś inne­go: zabieg wyko­na­ny na pole­ce­nie kogoś z zaświa­tów, nie­uświa­da­mia­ny przez Redak­to­ra Naczel­ne­go. Kto zna tok rozu­mo­wa­nia Rober­ta Mon­roe, wie, że takie gry obie stro­ny: i ziem­ska i zaświa­to­wa ze sobą upra­wia­ją. Kto tego nie uzna­je, może sobie powie­dzieć – to fala prek­sur­sor­ska i skojarzenia.

Inna para mał­żeń­ska (Fosar – Blu­dorf) publi­ku­je zaś arty­kuł Czy ist­nie­je ochro­na cza­su? ze zdję­ciem wehi­ku­łu cza­su, z któ­re­go wycho­dzi czło­wiek. Posta­na­wiam potrak­to­wać numer 2 wła­śnie tak, jako „wehi­kuł cza­su”.

NIEBIESKA KARTA, czyli nr 3 NŚ

Potem zaglą­dam do nr. 3 z 2010 r. (w sprze­da­ży był 20 lutego).

Naj­bar­dziej widocz­ne na okład­ce hasło to Arche­olo­gia parap­sy­chicz­na. Pierw­szy arty­kuł nume­ru zaty­tu­ło­wa­no zaś: Mar­twi mni­si udzie­la­ją wska­zó­wek. Brzmi zachę­ca­ją­co, szu­kam więc wska­zó­wek. Może w Dotknię­ciu Nie­zna­ne­go? Jest! Pierw­szy list nosi tytuł Zło­ta obrącz­ka. Napi­sa­ła go miesz­ka­ją­ca… w Wied­niu Aga­ta Kopacz. Pod­pi­su­ją­ca się też cza­sa­mi jako Gata Göt­tel.

Jestem pod wrażeniem. Do dziś pamiętam z telewizji okres, kiedy Ewa Kopacz, wówczas minister zdrowia, pomagała w identyfikacji zwłok Marii Kaczyńskiej. Chodziło o złotą obrączkę i pierścionek po rodzicach z 1920 r.

List Aga­ty Kopacz redak­cja zilu­stro­wa­ła taką gra­fi­ką Miesz­ko Tysz­kie­wi­cza: (s. 27 nr 3/2010), a stro­nę dalej Kon­wen­cja men­tal­na Byka nosi tytuł: Kur­de, co się dzie­je…? Po chwi­li zaczy­nam się śmiać.

Tym razem autor snu­je roz­wa­ża­nia o pol­skich naukow­cach, któ­rzy zało­ży­li Cen­trum Zaawan­so­wa­nych Mate­ria­łów i Tech­no­lo­gii – Ceza­mat. Roz­ba­wio­ny Byk żału­je, że do tej feraj­ny nie zapro­szo­no psy­cho­tro­ni­ków, two­rząc Cen­tral­ny Eks­pe­ry­men­tal­ny Zespół Ama­to­rów Meta­fi­zy­ki i Tech­ni­ki. Wspo­mi­na też o cyber­ne­ty­kach marzą­cych o tym, by na Poli­tech­ni­ce budo­wać urzą­dze­nia poru­sza­ne mocą myśli. Dziś, w 2015 r. takie urzą­dze­nia już ist­nie­ją. Nie dość, że zbu­do­wa­no je w USA, to pod­sta­wę teo­re­tycz­nych roz­wa­żań sta­no­wi­ła teo­ria van Hol­sta i Mit­tel­sta­ed­ta! W naszych docie­ka­niach teo­ria o kopii efe­rent­nej tak­że oka­za­ła się twórcza.

Mój śmiech stro­nę dalej sta­je się jesz­cze gło­śniej­szy. Mał­żeń­stwo Fosar – Blu­dorf dru­ku­je arty­kuł Czy zbu­do­wa­nie wehi­ku­łu cza­su jest moż­li­we? Jak widzi­my, takie­go tek­sto­we­go jest abso­lut­nie moż­li­we (w fizycz­ny nie bar­dzo wierzę).

Auto­rzy pre­zen­tu­ją pięć pomy­słów na wehi­ku­ły. Dru­gi i trze­ci może zachwy­cić już samą nazwą: Pętla Got­ta i Powło­ka Got­ta. Są jesz­cze: Pły­ty Thorne’a, Cylin­der van Stoc­ku­ma i Pier­ścien Ker­ra.

Pierwsza odsłona – podsumowania

Zasta­na­wiam się nad takim postę­po­wa­niem, w któ­rym nazna­czo­ny przez Aga­tę N. nr 2 NŚ trak­tu­ję jako swe­go rodza­ju wehi­kuł cza­su. Wszak kamień agat ma swo­iste wstę­gi i tak też poru­szam się po tek­stach w nume­rach NŚ. Od Aga­ty N. do Aga­ty Kopacz. Od Gaty Göt­tel do Pętli Gotta.

Wehi­kuł tek­sto­wy zwa­ny Powło­ką Got­ta jest zupeł­nie pro­sty do roz­po­zna­nia. Czę­sto cytu­ję Kon­wen­cje men­tal­ne Byka. Za tym pseu­do­ni­mem skry­wa się Jędrzej Fijał­kow­ski, autor książ­ki Trze­cie oko Byka. W nume­rze 3 z 2010 r. ma on swój arty­kuł: Z maczu­gą nad pudel­kiem. Mię­dzy kotem Schrödin­ge­ra, lubel­skim orto­pe­dą a home­opa­tią.

Pan Fijał­kow­ski jest gor­li­wym obroń­cą medy­cy­ny nie­kon­wen­cjo­nal­nej, tak­że home­opa­tii. Nijak nie moż­na prze­ko­nać orto­dok­sów medycz­nych, że ta medy­cy­na będzie kie­dyś wyja­śnial­na. Miej­my choć nadzie­ję, że naj­now­sze, wie­deń­skie uję­cie pro­ble­mów kwan­to­wych jakoś zmie­ni punkt widze­nia akademików.

Druga NIEBIESKA KARTA, czyli 4 nr NŚ z 2010 r.

Numer będą­cy w sprze­da­ży już 20 mar­ca 2010 jest tak­że zdo­mi­no­wa­ny kolo­rem nie­bie­skim, a czer­wo­na gwiazd­ka suge­ru­je wewnątrz jakiś Temat roku. To w tym wła­śnie wyda­niu Aga­ta N. pyta redak­cję, czy NŚ ma zamon­to­wa­ne trze­cie oko. Jak pamię­ta­my, w nazna­czo­nym przez Aga­tę nr. 2 był mate­riał trak­tu­ją­cy o grec­kim Bel­we­de­rze Sis­si, zaty­tu­ło­wa­ny Tro­pem prze­rwa­ne­go życia: foto­re­por­taż z Achil­lio­nu. Numer 4 tak­że ma repor­taż ze zdję­cia­mi. I to na s. 42–43. Nosi tytuł: Spo­za zasło­ny. Oto prób­ka zdjęć.

Nawet kolo­ry­sty­ka jest co naj­mniej zaskakująca.

Spo­za tej zdję­cio­wej zasło­ny jak­by wyła­nia się inna gra­fi­ka, praw­da? (ta z nr. 3 s. 27). Wyja­śnie­nia otrzy­mu­je­my na s. 40 w nr 4, gdzie mał­żon­ko­wie Ostrzyc­ka i Rymusz­ko dru­ku­ją arty­kuł Dom ze świa­tła (przy­po­mnę, że w nazna­czo­nym trze­cim okiem nr. 2 był to arty­kuł o Sis­si z Wied­nia). Auto­ra­mi tych ducho­wych obra­zów są Kata­ri­na i Ron­ny Hård ze Szwe­cji. Ezo­te­rycz­na w każ­dym calu para arty­stów mala­rzy, połą­czo­nych jak­by nie­wi­dzial­ną ręką – tłu­ma­czy Marek Rymusz­ko. To wszak kra­ina Swe­den­bor­ga, gdzie zaświat zwa­no Wal­hal­lą.

Ale nie koniec dziwności w numerze 4.

Następ­ny arty­kuł poru­sza moc­no eks­plo­ato­wa­ny temat hipo­te­tycz­ne­go upad­ku mete­ory­tu na Księ­ży­cu, zaob­ser­wo­wa­ne­go w 1178 r. przez kil­ku mni­chów z Anglii. Pro­blem w dacie – to 18 czerw­ca 1178 r. A 18 czerw­ca jest datą uro­dzin Lecha Kaczyńskiego!

Kolej­ny arty­kuł nosi tytuł Magia w życiu daw­nych Gre­ków. Tak­że tu jed­na z gra­fik poka­zu­je coś przy­po­mi­na­ją­ce­go Bel­we­der. Cie­ka­wie na tle całe­go nume­ru 4 jawi się tytuł tek­stu w Fil­mo­te­ce „NŚ”. Brzmi on: Nowa pusz­ka Pan­do­ry.

Kata­stro­fa Tupo­le­wa była dla całej Pol­ski swo­istą pusz­ką Pan­do­ry, z któ­rej ule­cia­ły do nas nie­spo­dzie­wa­ne ludz­kie zacho­wa­nia. A prze­cież wydru­ko­wa­ny w Kon­tak­cie nie­te­le­pa­tycz­nym w nr 4 list z Austra­lii opo­wia­da o kata­stro­fie chiń­skie­go samo­lo­tu, w któ­rej zgi­nę­li wszy­scy. O przy­czy­nach zaś kata­stro­fy mówi się tak: Dopro­wa­dzi­ły do niej: lek­ce­wa­żą­cy i nie­dba­ły remont, a póź­niej prze­glą­dy, co stwier­dzi­ła /…/ komisja…

Przypadek czy kot Schrödingera?

A może „cud subiek­tyw­ny”, bo taką nazwę wpro­wa­dza czy­tel­nik, pan Mariusz Malec. Zmo­wa? Nie, to tyl­ko tytuł przed­mo­wy do nume­ru kwietniowego.

A, żeby nie opu­ści­ło nas trze­cie oko Byka i Redak­to­ra Naczel­ne­go, cały numer 4 pełen jest tre­ści o lecze­niu, w tym o home­opa­tii. Aż chcia­ło­by się ode­słać orto­dok­sów na stro­nę http://​kopal​nia​wie​dzy​.pl/​f​o​t​o​n​-​f​o​t​o​g​r​a​f​i​a​-​s​p​l​a​t​a​n​e​-​f​o​t​o​n​y​,​2​0​941. I niech­że odtąd kot Schrödin­ge­ra eks­plo­atu­je fotografię.

Kolorowe wstęgi agatanu

Zja­wi­ska parap­sy­chicz­ne od zawsze trak­to­wa­ne są jako trud­ne do wyja­śnie­nia, chi­me­rycz­ne, nie­prze­wi­dy­wal­ne. Ja tak­że ich nie rozu­miem. Dla wła­snych potrzeb wie­rzę w wer­sję zaświa­ta przed­sta­wia­ną przez Insty­tut Mon­roe z USA. Argu­men­ty, jakie przy­to­czy­łam, suge­ru­ją tak­że, iż pod­le­ga­my chi­me­rycz­nym pro­ce­som już na pozio­mie kwan­to­wym. To, co nazy­wa­my przy­pad­kiem, kodu­je­my w stro­nę nie­uświa­da­mia­nej kopii foto­no­wej. I tyle na razie, bo zja­wi­ska nadal są roz­po­zna­wa­ne przez fizyków.

Zasta­na­wia­jąc się nad rodza­jem tek­stu publi­cy­stycz­ne­go, któ­ry stwo­rzy­łam, wypa­da go chy­ba nazwać aga­ta­nem. Wszak to kamień agat skła­da się z kolo­ro­wych wstęg, po któ­rych moż­na poru­szać się tak, jak ja po archi­wal­nych nume­rach NŚ.