Bogowie nie dają nic za darmo

Legen­da austra­lij­skich Abo­ry­ge­nów zawie­ra wyraź­ne wska­zów­ki w kwe­stii tajem­ni­cze­go dzia­ła­nia kamie­ni z Ayers Rock (pisa­li­śmy o nich w nr 4/2004 Nie­zna­ne­go Świa­ta – przyp. redak­cji). W mitach bar­dzo czę­sto opi­sy­wa­no ale­go­rycz­nie two­rze­nie świę­tych skał. Cho­dzi o isto­ty twór­cze, któ­re w mito­lo­gii austra­lij­skiej naj­czę­ściej opi­sy­wa­ne są jako posta­cie zwie­rzę­ce. W legen­dzie Mala są to wal­la­bies – rodzaj kangura.

Pre­zen­to­wa­na przez nas publi­ka­cja Gra­ży­ny Fosar i Fran­za Blu­dor­fa zosta­ła wydru­ko­wa­na w wyda­wa­nym przez nich w Niem­czech kwar­tal­ni­ku Kon­text. Skła­ma­li­by­śmy przy tym, gdy­by­śmy powie­dzie­li, ze rozu­mie­my wszyst­ko, co auto­rzy zawar­li w jej koń­co­wych wnio­skach, zwłasz­cza jeśli cho­dzi o mani­pu­la­cję w matri­xie i post­kwan­to­we samo­okre­śle­nie mają­ce wpływ na pole siło­we w hiper­prze­strze­ni, jed­nak tekst jest tak fra­pu­ją­cy, iż uzna­li­śmy, że koniecz­nie powin­ni­śmy go udo­stęp­nić czy­tel­ni­kom Nie­zna­ne­go Świata.

Do tej pory zapew­ne nie zda­wa­li­śmy sobie spra­wy, że kan­gu­ry potra­fią piec plac­ki, a tak­że two­rzyć roz­ma­ite rze­czy. Bra­ły udział w rytu­ale two­rze­nia skał Ulu­ru i nada­ły kształt pew­nej for­ma­cji skal­nej. Kwin­te­sen­cja całej histo­rii jest taka, że rytu­ał two­rze­nia Ulu­ru do dziś nie został zakoń­czo­ny, a isto­ty two­rzą­ce zosta­ły wygna­ne przez zło­wro­gie mon­strum. Kto weź­mie z Ulu­ru kamień, zgod­nie z tym mitem zabie­ra część skła­do­wą nie­do­koń­czo­ne­go rytuału.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Zniewolone Pismo

Celtyckie bursztyny

Nawet obec­nie na Ulu­ru są jaski­nie, do któ­rych mogą wcho­dzić wyłącz­nie męż­czyź­ni lub kobie­ty, tak jak to opi­sa­no w sta­rej legen­dzie. Te szcze­gól­ne świę­te miej­sca są nie­do­stęp­ne dla tury­stów i Anan­gu wyko­rzy­stu­ją je w celach cere­mo­nial­nych. Mity prze­ka­zu­ją tak­że, że

niedokończony rytuał może obudzić gwałtowne i trudne do opanowania siły.

Wcze­snym latem 2001 roku pro­wa­dzi­li­śmy tre­ning zdal­ne­go postrze­ga­nia dla kadry kie­row­ni­czej. Odby­wał się on w pięk­nym mote­lu w pobli­żu Berlina.

W zdal­nym postrze­ga­niu cho­dzi o nauko­wą meto­dę docie­ra­nia do miejsc lub zda­rzeń, tak­że z odle­głej prze­szło­ści. Co waż­ne, uczest­ni­cy tego rodza­ju tre­nin­gu nie wie­dzą, jakie cele będą badać.

Przed­mio­tem jed­ne­go z zadań był zamach na Joh­na F. Ken­ne­dy­’e­go. Rezul­ta­ty tego ćwi­cze­nia pozwo­li­ły wycią­gnąć na świa­tło dzien­ne wie­le inte­re­su­ją­cych szcze­gó­łów. Nie ma wąt­pli­wo­ści, że cel został roz­po­zna­ny pra­wi­dło­wo, a zaj­ścia w Dal­las opi­sa­ne traf­nie. Ku nasze­mu zdzi­wie­niu wie­le osób powią­za­ło tam­to wyda­rze­nie z rytu­ałem. Mimo że nie mia­ły na ten temat żad­nej szcze­gó­ło­wej wie­dzy, zagad­ko­we wypo­wie­dzi wza­jem­nie się uzupełniały.

Nie budzi dziś żad­nej wąt­pli­wo­ści, że wyda­rze­niom w Dal­las towa­rzy­szy­ło okre­ślo­ne pod­ło­że poli­tycz­ne i gospo­dar­cze, skąd zatem to powią­za­nie z rytu­ałem? Mniej wię­cej rok póź­niej od Mar­ku­sa H., uczest­ni­ka tam­te­go spo­tka­nia, otrzy­ma­li­śmy bar­dzo inte­re­su­ją­cy materiał.