Istota cierpienia

Z per­spek­ty­wy ewo­lu­cji jeste­śmy dzieć­mi, mło­dy­mi i nie­do­świad­czo­ny­mi isto­ta­mi znaj­du­ją­cy­mi się w fazie ego-świa­do­mo­ści. Z tego mię­dzy inny­mi powo­du mamy bla­de poję­cie o ogro­mie drze­mią­ce­go w nas potencjału.

Praw­dzi­wa iden­ty­fi­ka­cja ukry­ta jest bowiem w głę­biach ludz­kiej duszy. Gdy pró­bu­je ona wydo­być się na powierzch­nię, prze­ciw­sta­wia się jej zadu­fa­na w sobie ja-świa­do­mość. W każ­dym bez wyjąt­ku czło­wie­ku tkwi boska iskra, któ­ra pró­bu­je osią­gnąć poziom świa­do­mo­ści, ale gru­be war­stwy nagro­ma­dzo­nych przez wie­ki mate­rial­nych kon­cep­cji ist­nie­nia nie pozwa­la­ją jej na to.

Ostat­ni­mi laty wie­lu ludzi wybie­ra trud­ną dro­gę pozna­nia, pró­bu­je uwol­nić się od ogra­ni­czeń ja-świa­do­mo­ści (co jest nie­ja­ko dowo­dem na ist­nie­nie w nas boskich, ducho­wych sił ewo­lu­cyj­nych). Musia­ło jed­nak upły­nąć spo­ro cza­su i inkar­na­cji, zanim dotar­li­śmy do tej fazy roz­wo­ju. Dziś coraz wię­cej ludzi wie lub przy­naj­mniej prze­czu­wa, że sens ist­nie­nia tkwi w głęb­szych war­stwach świa­do­mo­ści, ukry­tej tam ducho­wej rzeczywistości.

Instrumentem, którym może posługiwać się świadomość jest m.in. rozsądek.

Wyda­je się, że to wła­śnie on ma wska­zy­wać nam miej­sce uro­dze­nia, przy­po­mi­nać o boskim pocho­dze­niu, pro­wa­dzić przez kolej­ne sta­dia roz­wo­ju świa­do­mo­ści. I wca­le nie musi­my go poszu­ki­wać, wystar­czy usu­nąć góry men­tal­ne­go śmie­cia, któ­ry­mi roz­są­dek jest przy­wa­lo­ny, by uświa­do­mić sobie, że wszyst­ko, co jest nam potrzeb­ne, mamy w wypo­sa­że­niu duszy od począt­ku ist­nie­nia rodza­ju ludzkiego.

Nie­ste­ty nie­od­łącz­ną czę­ścią wszel­kie­go roz­wo­ju, jego imma­nent­ną cechą i zara­zem natu­rą jest, że wią­że się on rów­nież z prze­ciw­no­ścia­mi, z opo­rem. Ów opór, sta­ny, jakie prze­ży­wa czło­wiek, gdy podą­ża dro­gą roz­wo­ju, znaj­du­ją czę­sto swo­je odzwier­cie­dle­nie w depre­sjach. Moż­na by pomy­śleć, że speł­nia­ją one waż­ną rolę w ludz­kim roz­wo­ju i cze­goś nas uczą. Tak­że w cho­ro­bach tra­pią­cych czło­wie­ka tkwi zapew­ne podob­ny sens.

Jesteśmy więźniami przyzwyczajeń i pragnień, lęków i ambicji.

Strze­że­my naszych wła­sno­ści, cięż­ko pra­cu­je­my i marzy­my o szczę­ściu oraz bez­pie­czeń­stwie. Dzia­ła­jąc w ten spo­sób czę­sto zapo­mi­na­my, że ist­nie­nie, w któ­rym się poru­sza­my, nie jest przy­sło­wio­wym pęp­kiem świa­ta, a ma jedy­nie asy­sto­wać czło­wie­ko­wi w jego ducho­wym roz­wo­ju. Nie pamię­ta­jąc o tym, nie­ja­ko na wła­sne życze­nie, odbie­ra­my sobie sami moż­li­wość zro­zu­mie­nia myśli i idei, któ­re mogły­by nam uświa­do­mić, w jakiej grze bie­rze­my udział.

Na szczę­ście coraz wię­cej ludzi roz­po­czy­na pro­ces wyswo­ba­dza­nia się z miaż­dżą­cych objęć mate­rial­nej, fizycz­nej men­tal­no­ści. I tu zdu­mie­wa pewien feno­men – jakość i ska­la trud­no­ści, wszel­kie prze­szko­dy i cier­pie­nia, są zawsze dosto­so­wa­ne do moż­li­wo­ści tego, kto się za poko­ny­wa­nie ich zabie­ra. W chrze­ści­jań­stwie mówi się o tych prze­szko­dach jako o bożej woli, w reli­giach dale­ko­wschod­nich jako o pra­wie karmicznym.

Jesteśmy dumni z posiadania wolnej woli i oburzamy się, gdy ktoś próbuje nas tej wolności pozbawić.

Nie­ste­ty, z grub­sza codzien­ność prze­czy takie­mu wyobra­że­niu, owa wol­ność to miraż. W rze­czy­wi­sto­ści jeste­śmy nie­wol­ni­ka­mi, pod­da­ny­mi naszych myśli i wyobra­żeń, lęków i uczuć, pra­gnień i emo­cji. Malut­kie, lecz jak­że ener­gicz­nie dzia­ła­ją­ce ego reagu­je dzi­kim wrza­skiem, gdy tyl­ko zorien­tu­je się, iż czy­nio­ne są pró­by pod­wa­ża­nia jego domi­na­cji. W rezul­ta­cie – wie­rząc, że poszu­ku­je­my szczę­ścia – kuś­ty­ka­my tyl­ko od jed­ne­go chwi­lo­we­go zado­wo­le­nia do dru­gie­go w płon­nej nadziei, że jeste­śmy w sta­nie zaspo­ko­ić pra­gnie­nia i tęsk­no­ty duszy w świe­cie rze­czy. Nie­po­wo­dze­nia zaś tłu­ma­czy­my z regu­ły nie­sprzy­ja­ją­cy­mi oko­licz­no­ścia­mi, nie­przy­chyl­nym losem lub wpły­wem złych ludzi. W mądrym świe­cie ezo­te­rycz­nej ducho­wo­ści nazwa­no by to szcze­nię­cą ślepotą.

Byliśmy i jesteśmy niestety nadal, stale przez to okropne ego oszukiwani, ale na szczęście coraz więcej ludzi to zauważa.

W górę! Do słoń­ca! – nawo­ły­wał Pla­ton. A więc: w górę, ku słoń­cu, ale nie da się tego urze­czy­wist­nić bez poko­na­nia wie­lu prze­szkód. Musi­my pogo­dzić się z myślą, że kon­flik­ty ból i cier­pie­nie są nie­od­łącz­ną czę­ścią roz­wo­ju, a zie­mia sta­wia warun­ki i prze­szko­dy wzra­sta­ją­ce­mu ziarnu.