Cudowny Apostoł

Obraz, któ­re­mu poświę­ca­my dziś uwa­gę, jest abso­lut­nie odmien­ny od wszyst­kie­go, z czym mie­li­śmy do czy­nie­nia w świa­to­wej kine­ma­to­gra­fii. Sta­wia naj­waż­niej­sze pyta­nia, z jaki­mi czło­wiek sta­ra się zmie­rzyć od zara­nia swych dzie­jów, doty­czą­ce sen­su życia i cier­pie­nia. Jak powin­ni­śmy żyć, aby nie cier­pieć, co powin­ni­śmy robić, jak myśleć, w jaki spo­sób dotrzeć do Boga?

Sce­na­riusz powstał na pod­sta­wie dwóch powie­ści austriac­kie­go pisa­rza-misty­ka Han­sa Ster­ne­de­ra Cudow­ny Apo­stoł i Brat Słoń­ca. Głów­ną posta­cią fil­mu jest tytu­ło­wy Cudow­ny Apo­stoł, wysłan­nik Boga, któ­ry wędru­je od mia­sta do mia­sta, naucza­jąc jak żyć, aby być bli­sko Boga i uzdra­wia­jąc cho­rych. Dru­gą pierw­szo­pla­no­wą posta­cią jest Beatus Klin­ghor, któ­ry był kie­dyś skrzyp­kiem, uwiel­bia­nym przez publicz­ność. Nie­ste­ty w rezul­ta­cie wypad­ku doznał ura­zu ramie­nia, co unie­moż­li­wi­ło mu dal­szą grę. Stra­cił wszyst­ko, co kochał w życiu naj­bar­dziej, czy­li swą muzy­kę. W takim sta­nie ducha porzu­cił świat, w któ­rym do tej pory żył, uko­cha­ną kobie­tę i rodzi­ców. Stał się włóczęgą.

Kiedyś usłyszał o Cudownym Apostole i postanowił go odnaleźć.

Odtąd jego tułacz­ka nie była już bez­ce­lo­wa. Po wie­lu tru­dach, dzię­ki nie­zwy­kłym zna­kom spo­tkał wresz­cie Tego, któ­re­go szu­kał. Został Jego uczniem, a wkrót­ce odzy­skał zdro­wie i mógł zno­wu grać na skrzypcach.

W tym momen­cie wypa­da powie­dzieć kil­ka słów o histo­rii powsta­nia Cudow­ne­go Apo­sto­ła, ponie­waż jest ona abso­lut­nie wyjąt­ko­wa. Został on nakrę­co­ny z inspi­ra­cji osób sku­pio­nych w Kole Przy­ja­ciół Bru­no Grönin­ga. O samym Bru­no Grönin­gu pisa­li­śmy już w Nie­zna­nym Świe­cie (nr 8 z 1998 r.). Przy­po­mnij­my w naj­więk­szym skró­cie, że ten nie­zwy­kły mistyk i uzdro­wi­ciel uro­dził się w 1906 roku w nie­miec­kiej rodzi­nie miesz­ka­ją­cej w Gdań­sku. Od naj­młod­szych lat wyka­zy­wał nie­prze­cięt­ne zdol­no­ści oddzia­ły­wa­nia na ludzi i zwie­rzę­ta. W 1949 roku uzdro­wił śmier­tel­nie cho­re­go chłop­ca. Wieść o tym roze­szła się bar­dzo szyb­ko i z całych Nie­miec zaczę­ły do nie­go przy­jeż­dżać tłu­my cho­rych oraz kalek, ofiar dru­giej woj­ny świa­to­wej. Wycho­dząc do zgro­ma­dzo­nych Bru­no Gröning prze­ka­zy­wał im swo­je nauki. Wśród tysię­cy przy­by­łych ludzi dzia­ły się praw­dzi­we cuda. Inwa­li­dzi wsta­wa­li z wóz­ków, odrzu­ca­li kule i odcho­dzi­li o wła­snych siłach. Wystar­czy­ły same sło­wa i obec­ność Grönin­ga, a ludzie odzy­ski­wa­li zdro­wie i wia­rę w sens życia.

Wszystko to spowodowało, że Bruno Gröning stał się obiektem nagonki rozpętanej przez lekarzy i prawników.

Nagle oka­zał się bar­dzo groź­ny dla medy­cy­ny aka­de­mic­kiej, któ­ra czę­sto wca­le nie pra­gnie wyle­czyć cho­re­go, lecz go leczyć (naj­le­piej w nie­skoń­czo­ność) i czer­pać z tego zyski. Malucz­kie umy­sły wyobra­ża­ły sobie, że wraz z ubez­wła­sno­wol­nie­niem wiel­kie­go heale­ra, a póź­niej jego śmier­cią (w 1959 r.), pro­blem znik­nie. Sta­ło się jed­nak ina­czej. Mija­ły lata i sta­wa­ło się coraz bar­dziej oczy­wi­ste, że Bru­no Gröning poma­ga cho­rym tak samo jak za życia. Nadal za jego spra­wą docho­dzi­ło do nie­wy­tłu­ma­czal­nych uzdro­wień, pły­nę­ła ener­gia i prze­mie­nia­ła ludzi. Cuda dzia­ły się i dzie­ją nadal.

Zaprzy­jaź­nio­na z Grönin­giem za jego życia Gre­te Häu­sler (zosta­ła uzdro­wio­na z trzech nie­ule­czal­nych cho­rób) zało­ży­ła w Niem­czech pierw­sze na świe­cie Koło Przy­ja­ciół Bru­no Grönin­ga, któ­re­go celem było sze­rze­nie jego nauki. W mia­rę, jak uzdro­wień było coraz wię­cej, powsta­wa­ły w Niem­czech nowe koła. Musia­ło jed­nak upły­nąć aż 30 lat, by nauka Bru­no Grönin­ga roz­prze­strze­ni­ła się na całym świe­cie. Obec­nie koła przy­ja­ciół dzia­ła­ją w bar­dzo wie­lu kra­jach na wszyst­kich kon­ty­nen­tach. Wszę­dzie też mają miej­sce uzdro­wie­nia, któ­re są skru­pu­lat­nie doku­men­to­wa­ne przez lekarzy.

Właśnie w Niemczech, w Kole Przyjaciół skupionych wokół Grety Häusler zrodził się pomysł nakręcenia filmu Cudowny Apostoł.

Było zaś tak: w latach 50-tych Bru­no Gröning spo­tkał się z Han­sem Ster­ne­de­rem, któ­ry przy­wiózł do nie­go swą cho­rą na raka żonę w nadziei na jej uzdro­wie­nie. Gre­te Häu­sler twier­dzi, że było to wyjąt­ko­we spo­tka­nie. Od począt­ku pano­wa­ła na nim nie­zwy­kła atmos­fe­ra, a obaj pano­wie, mimo że widzie­li się po raz pierw­szy, spra­wia­li wra­że­nie jak­by dosko­na­le się zna­li. Do koń­ca życia Bru­no Grönin­ga utrzy­my­wa­li kon­takt (Hans Ster­ne­der zmarł w 1981 r. w wie­ku ponad 90 lat) i nie była to zwy­kła przy­jaźń zwy­kłych ludzi. Naj­cie­kaw­sze jest zaś to, że Ster­ne­der napi­sał obie swo­je książ­ki: Cudow­ny Apo­stoł i Brat Słoń­ca na wie­le lat wcze­śniej zanim doszło do tego spo­tka­nia. Ich treść ma zadzi­wia­ją­co wie­le wspól­ne­go z tym, co gło­sił Bru­no Gröning.

Ale to jeszcze nie koniec tej zadziwiającej historii.

Film powstał bowiem w spo­sób abso­lut­nie nie­ty­po­wy. Fun­du­sze na jego reali­za­cję pocho­dzi­ły z dobro­wol­nych dat­ków osób sku­pio­nych w Kole Przy­ja­ciół. Pro­fe­sjo­na­li­sta­mi byli tyl­ko kame­rzy­sta, inży­nier dźwię­ku oraz jeden zawo­do­wy aktor. Nato­miast autor sce­na­riu­sza, reży­ser i odtwór­ca roli Cudow­ne­go Apo­sto­ła, Tho­mas Bus­se, wszyst­ko to robił po raz pierw­szy w życiu.

Akto­rzy i sta­ty­ści gra­li bez­płat­nie. Krę­ce­nie fil­mu odby­wa­ło się w week­en­dy i pod­czas urlo­pów, któ­re wie­le osób poświę­ci­ło wyłącz­nie na tę pra­cę. Ich celem nie było osią­gnię­cie jakich­kol­wiek korzy­ści mate­rial­nych, ale stwo­rze­nie dzie­ła ponad­cza­so­we­go, prze­sła­nia dla ludzi zagu­bio­nych we współ­cze­snym świe­cie. Wszy­scy, któ­rzy bra­li udział w tej misji, zgod­nie pod­kre­śla­ją, że sta­no­wi­ła ona dla nich wspa­nia­łe przeżycie.

Nie spo­sób oddać sło­wa­mi, z jakim entu­zja­zmem ludzie ci pra­co­wa­li, jak przy­kła­da­li się do swo­ich zadań i jak z tego powo­du byli szczę­śli­wi. Każ­dy sam pokry­wał kosz­ty prze­jaz­du, wyży­wie­nia i noc­le­gów. Jest to więc bodaj jedy­ny na świe­cie film, do któ­re­go akto­rzy, reży­ser i obsłu­ga tech­nicz­na doło­ży­li z wła­snej kie­sze­ni. Naj­bar­dziej nie­zwy­kły jest jed­nak fakt, że ludzie ci nigdy przed­tem nie sta­li przed kame­rą, nie mie­li żad­nych doświad­czeń w tym zakre­sie, jed­nym sło­wem w punk­cie wyj­ścia byli zupeł­ny­mi laika­mi. Tho­mas Bus­se nigdy wcze­śniej nie reży­se­ro­wał żad­ne­go fil­mu, ani też nie grał żad­nej roli. Tym­cza­sem doświad­cze­ni fil­mow­cy oce­ni­li film zaska­ku­ją­co dobrze i stwier­dzi­li, że ma on wiel­ką przy­szłość. Obraz Cudow­ny Apo­stoł został rów­nież przy­chyl­nie przy­ję­ty przez prasę.

W role aktorów wcieliły się osoby z Koła Przyjaciół Bruno Gröninga.

Każ­da z nich zosta­ła wcze­śniej uzdro­wio­na z jakiejś cho­ro­by. Wszy­scy ci ludzie dozna­li po pro­stu na sobie dzia­ła­nia uzdra­wia­ją­cej siły, któ­ra nie tyl­ko usu­nę­ła nęka­ją­ce ich cho­ro­by, lecz rów­nież odmie­ni­ła życie.

Film, któ­ry powstał w takich warun­kach, oka­zał się bez­pre­ce­den­so­wy rów­nież z inne­go wzglę­du. Oka­za­ło się bowiem, że pod­czas oglą­da­nia go wie­le osób dozna­ło nie­wy­tłu­ma­czal­nych uzdrowień.

Począt­ko­wo był on wyświe­tla­ny w Niem­czech i Austrii, a widzom wrę­cza­no przed sean­sem kart­ki pocz­to­we z proś­bą o podzie­le­nie się reflek­sja­mi po jego obej­rze­niu. Licz­ni widzo­wie, któ­rzy oglą­da­li film i nigdy wcze­śniej nie sły­sze­li o nauce Bru­no Grönin­ga nade­sła­li infor­ma­cje o uzdro­wie­niach, jakich dozna­li w trak­cie emi­sji. Doty­czy­ły one zarów­no doro­słych, jak i dzie­ci. Rela­cji tych jest bar­dzo wie­le i oczy­wi­ście są róż­ne. Naj­czę­ściej cho­rzy odczu­wa­ją prze­pływ uzdra­wia­ją­cej siły w posta­ci gorą­ca, po czym poja­wia­ją się róż­no­ra­kie dole­gli­wo­ści, np. bóle, a w koń­cu oglą­da­ją­cy nabie­ra­ją wewnętrz­nej pew­no­ści, że nastą­pi­ło uzdro­wie­nie (oczy­wi­ście wszyst­ko może prze­bie­gać ina­czej). I wła­śnie ta wewnętrz­na pew­ność, któ­ra w isto­cie ma cha­rak­ter infor­ma­cji pocho­dzą­cej z inne­go źró­dła, jest cha­rak­te­ry­stycz­na dla uzdro­wień, do Jakich docho­dzi za spra­wą nauki Bru­no Grönin­ga. Jest to zja­wi­sko tak samo nie­wy­tłu­ma­czal­ne w kate­go­riach racjo­nal­nych, jak samo wyle­cze­nie z poważ­nych i trwa­ją­cych lata­mi chorób.

Ten film otwiera serca, a ludzie wychodzący z kina nierzadko płaczą.

Współ­cze­sny świat jest nasta­wio­ny na rywa­li­za­cję i żądzę wła­dzy. Powo­du­je to, że sta­je­my się zim­ni i twar­dzi, rzad­ko pozwa­la­my sobie na sen­ty­men­ty lub oka­zy­wa­nie emo­cji, co z kolei unie­moż­li­wia praw­dzi­wy kon­takt z inny­mi ludź­mi i z samym sobą. Cudow­ny Apo­stoł przy­wra­ca to, co daw­no utra­ci­li­śmy. Dzie­je się tak zapew­ne dla­te­go, że wszy­scy jego twór­cy kie­ro­wa­li się jedy­nie war­to­ścia­mi ducho­wy­mi, a w swo­ją pra­cę wkła­da­li ser­ce i miłość. Uzdro­wie­nie zaczy­na się od duszy, bo prze­cież jeśli dusza jest cho­ra, jak może być zdro­we cia­ło? Nie­przy­pad­ko­wo więc wie­le zebra­nych od widzów rela­cji doty­czy zadzi­wia­ją­cej popra­wy w ich sto­sun­kach z najbliższymi.

Reżyser i odtwórca głównej roli Thomas Busse tak mówi o filmie:

Ludzie dziś gonią za świa­tem mate­rial­nym, luk­su­sem, sła­wą i wła­dzą. Wiel­kie postę­py naszej cywi­li­za­cji są w rze­czy­wi­sto­ści kro­ka­mi wstecz, co widać w prze­peł­nio­nych szpi­ta­lach, w bestial­skim trak­to­wa­niu zwie­rząt, nisz­cze­niu śro­do­wi­ska, woj­nach oraz w rodzi­nach. Przy­czy­ną jest odwró­ce­nie od natu­ry, a w kon­se­kwen­cji od Boga. Może­my to wszyst­ko zmie­nić i ten film poka­zu­je jak tego doko­nać. Nie treść „Cudow­ne­go Apo­sto­ła” jest waż­na, ale jego prze­sła­nie. Moim marze­niem jest, aby fil­my w przy­szło­ści nie były krę­co­ne dla sła­wy i bogac­twa, ale aby przy­świe­ca­ły im wyż­sze cele. Kie­dy film słu­ży ego­istycz­nym celom, taki też odno­si sku­tek, lecz jeśli słu­ży ludziom i wspo­ma­ga ich, słu­ży też Bogu. (…). „Cudow­ny Apo­stoł” to woła­nie do ludz­ko­ści, aby zawró­ci­ła z błęd­nej dro­gi, aby zwró­ci­ła się do Boga i prze­strze­ga­ła jego praw. To przy­nie­sie uzdro­wie­nie ludziom i Ziemi.

I dalej:

Wszyst­ko, co dziś obser­wu­je­my, dopro­wa­dzi­ło mnie do prze­ko­na­nia, że dla ludz­ko­ści nie ma ratun­ku. Wia­rę w czło­wie­ka odzy­ska­łem dzię­ki Bru­no Grönin­go­wi. Teraz wiem, że uzdro­wie­nie i roz­wią­za­nie wszyst­kich naszych pro­ble­mów jest moż­li­we tyl­ko poprzez wia­rę w Boga. W 1985 roku po raz pierw­szy zna­la­złem się na spo­tka­niu Koła Przy­ja­ciół Bru­no Grönin­ga, gdzie ludzie cho­rzy nie tyl­ko odzy­sku­ją zdro­wie, ale rów­nież odnaj­du­ją szczę­ście. Poma­ga mi to uwie­rzyć, że Bóg o nas nie zapo­mniał, że wszyst­ko jest tak, jak powie­dział Jezus przed dwo­ma tysią­ca­mi lat.

Pisząc o filmie Cudowny Apostoł nie można zapomnieć o towarzyszącej mu wspaniałej muzyce.

Jej auto­rem jest Bur­khart Pesch. Ten mło­dy czło­wiek od dziec­ka prze­ja­wiał nie­zwy­kłe zain­te­re­so­wa­nie muzy­ką kla­sycz­ną. Życie jed­nak poto­czy­ło się ina­czej i jego talent obja­wił się dość póź­no. W 1984 roku Bur­khart Pesch tra­fił do Koła Przy­ja­ciół, gdzie prze­żył uzdro­wie­nie. Dzię­ki temu, jak pisze, uwie­rzył w bożą wszech­moc i jej wpływ na ludz­kie życie. Powró­ci­ło wte­dy drę­czą­ce pra­gnie­nie, aby zostać kom­po­zy­to­rem. Pro­sił Boga o speł­nie­nie tego dzie­cię­ce­go marze­nia i nagle sta­ło się ono rze­czy­wi­sto­ścią – Pesch zaczął kom­po­no­wać. Tak powsta­ły pierw­sze utwo­ry chó­ral­ne oraz instru­men­tal­ne. Oka­za­ło się, że są to kom­po­zy­cje uzdrawiające.

Ponie­waż Pesch posia­da raczej skrom­ne wykształ­ce­nie muzycz­ne, jego utwo­ry są god­ne szcze­gól­nej uwa­gi. Pesch nie trak­tu­je ich zresz­tą jako wła­snych, ale prze­sła­nie z wyż­sze­go świa­ta. Mówi o tym tak: Zawsze gdy sam zasia­dam z zamia­rem kom­po­no­wa­nia, nic mi z tego nie wycho­dzi, lecz gdy otwo­rzę się na stru­mień boskiej ener­gii, wte­dy wszyst­ko jest moż­li­we, muzy­ka przy­cho­dzi do mnie i cze­ka tyl­ko, aby ją zapi­sać. Są to wiel­kie dary, któ­re powin­ny słu­żyć nie tyl­ko mnie, ale Bogu i Ziemi.

Muzy­ka do fil­mu Cudow­ny Apo­stoł jest naj­wspa­nial­szym osią­gnię­ciem tego mło­de­go kom­po­zy­to­ra. Słu­cha­jąc jej czło­wiek odry­wa się od docze­sne­go świa­ta, a dusza szy­bu­je gdzieś dale­ko, pozo­sta­wia­jąc za sobą wszyst­kie tro­ski. Zosta­ła ona wyda­na na pły­cie kom­pak­to­wej oraz na kase­tach przez wydaw­nic­two Gre­ty Häu­sler, któ­re jest rów­nież wyłącz­nym dys­try­bu­to­rem filmu.

Cudow­ny Apo­stoł był wyświe­tla­ny już w licz­nych kra­jach, prze­tłu­ma­czo­no go na wie­le języ­ków. Ostat­nio docze­kał się rów­nież pol­skiej wer­sji. Wszę­dzie budzi takie same emo­cje: po obej­rze­niu go ludzie są odmie­nie­ni, pła­czą i są szczę­śli­wi. Czę­sto zosta­ją uzdro­wie­ni na duchu i ciele.

Bóg może prze­ma­wiać na wie­le spo­so­bów. Dla­cze­go nie miał­by prze­ma­wiać poprzez obraz filmowy?

Zdjęcie z filmu Cudowny Apostoł za wydawnictwem Das Buch zum Spielfilm. Der Wunderapostel, Grete Häusler Verlag Nachf., Mönchengladbach, Niemcy.