Zmęczony wzrok jasnowidza

Jeśli czy­ta­nie z ręki nazy­wa się chi­ro­man­cją, z kart kar­to­man­cją, to umie­jęt­no­ści Krzysz­to­fa Jac­kow­skie­go trze­ba by nazwać foto­man­cją. Potra­fi bowiem zoba­czyć w foto­gra­fii to, cze­go nikt inny nawet się nie domyśla.

Róż­nie o nim mówią – przy­by­sze z Pol­ski zachwy­ca­ją się, miej­sco­wi iro­ni­zu­ją. Człu­cho­wia­nie, pamię­ta­ją­cy go od dziec­ka, patrzą na nie­go przez pry­zmat codzien­nych kon­tak­tów, a te koja­rzą się tu w pierw­szym rzę­dzie z ojcem-ory­gi­na­łem i synem-robot­ni­kiem. Czy w tak pro­za­icz­nej rodzi­nie może być jasno­widz? Facet, któ­ry bie­ga z wóz­kiem i zbie­ra maku­la­tu­rę, a do tego jest narwa­ny, miał­by być ojcem jasno­wi­dza? A on sam? Prze­cież to zwy­kły pre­ser, pra­cu­ją­cy od lat przy wtry­skar­ce w Spół­dziel­ni Inwa­li­dów „Pol­styr”. Zresz­tą swo­je jasno­wi­dze­nie odkrył dopie­ro czte­ry lata temu, a dobie­ga trzydziestki.

Od urodzenia był jednym z nich; zwykłym chłopcem bez żadnych nadzwyczajnych zdolności.

Nigdy wcze­śniej nie miał żad­nych wizji, nie dzia­ło się nic, co by je zapo­wia­da­ło. Tyle tyl­ko, że od dziec­ka lubił samot­ność i patrze­nie w gwiaz­dy. Ucie­kał nie­raz w nocy nad jezio­ro i wpa­try­wał się w migo­cą­ce nie­bo. Do dziś to lubi.

- Jak w nocy patrzę w gwiaz­dy – wyzna­je – czu­ję, że oddy­cham peł­ną pier­sią, nabie­ram jakiejś ener­gii. Odbie­ram to tak jak­by… coś mną kierowało.

Tyl­ko nie­licz­ni człu­cho­wia­nie chył­kiem prze­my­ka­ją do Jac­kow­skie­go z proś­bą, żeby zaj­rzał im w życio­rys, w cho­ry orga­nizm, w przy­szłość czy inną tajem­ni­cę. Bez naj­mniej­szych opo­rów nato­miast zjeż­dża­ją do nie­go ludzie z oko­li­cy, z sąsied­nich woje­wództw, z całej Pol­ski. Ci ostat­ni wie­rzą w nie­go i trak­tu­ją jak ostat­nią deskę ratun­ku. Wie­lu z nich pisze póź­niej do nie­go, dzię­ku­jąc za oka­za­ną pomoc.

Pew­na kobie­ta z woje­wódz­twa byd­go­skie­go przy­je­cha­ła do jasno­wi­dza w poszu­ki­wa­niu nadziei. W domu bie­da, małe dzie­ci, mąż pijak, a u niej lekarz podej­rze­wał nowo­twór. Była tak bied­na, że nie mia­ła nawet na bilet powrot­ny. Jac­kow­ski uspo­ko­ił ją. Nie stwier­dził nowo­two­ru, dał pie­nią­dze na podróż i poru­szył opie­kę spo­łecz­ną, by kobie­tę i dzie­ci obję­ła pomo­cą. Tak zaczął się jej powrót do nor­mal­ne­go życia. Po jakimś cza­sie leka­rze przy­zna­li, że podej­rze­nie raka nie potwier­dzi­ło się.

Jedna z ciekawszych spraw, jakie rozwiązał drogą prekognicji, dotyczyła dwóch volkswagenów skradzionych z parkingu w Chojnicach.

Pierw­szy z nich nale­żał do pana P. z Człu­cho­wa. Poszko­do­wa­ny wła­ści­ciel, bez samo­cho­du lecz z klu­czy­ka­mi w gar­ści, przy­szedł do Jac­kow­skie­go. Ten wziął klu­czy­ki, sku­pił się i zoba­czył oba samo­cho­dy – jeden na dro­dze za Choj­ni­ca­mi, dru­gi w Gdań­sku. Dokład­nie opi­sał miej­sce i oka­za­ło się, że samo­cho­dy rze­czy­wi­ście tam były.