Miejsca mocy grodu nad Wełtawą

Nazwa Praga wywodzi się od słowa próg. Ezoterycy uważają, że chodzi o bramę do innej rzeczywistości i świata duchowego. Nic też dziwnego, że znajdują się tutaj bardzo silne punkty energetyczne, będące źródłem oddziaływań duchowych, inspirujące do przemiany wewnętrznej. Z tej też przyczyny w takich miejscach rezydowali królowie. Tak jak w dziejach Polaków decydującą rolę odegrał czakram wawelski, tak dla naszych południowych sąsiadów najbardziej znaczący jest Hrad, czyli zamek z kompleksem świątyń położony na lewym brzegu Wełtawy

Już w cza­sach neo­li­tu obszar dzi­siej­szej sto­li­cy Czech był gęsto zalud­nio­ny. W póź­niej­szym okre­sie domi­no­wa­li tu cel­tyc­cy Bojo­wie, a od 50 r. p.n.e. do 500 n.e. ger­mań­scy Mar­ko­ma­no­wie. W VI w. n.e. poja­wi­li się nato­miast Sło­wia­nie. Ok. 800 r. wła­dzę prze­ję­ła dyna­stia Prze­my­śli­dów. Pod koniec IX w. ksią­żę Borzy­woj I ulo­ko­wał swo­ją sie­dzi­bę w miej­scu, w któ­rym odby­wa­ły się od daw­na zgro­ma­dze­nia ple­mien­ne Cze­chów i gdzie skła­da­no ofia­ry pogań­skim bogom. Wład­ca zbu­do­wał nie­wiel­ki kościół pod wezwa­niem Marii Pan­ny i kazał oto­czyć go rowem. Obok usta­wio­no kamien­ny tron, na któ­rym uro­czy­ście zasia­dał każ­dy nowy książę.

Serce praskiego czakramu i paszcza smoka

Współ­cze­sna kate­dra św. Wita to trze­cia świą­ty­nia usy­tu­owa­na na tym miej­scu. W latach 1344-1385 zbu­do­wa­no część wschod­nią, wraz z ele­wa­cją połu­dnio­wą, a dokoń­czo­no w latach 1870–1929. Powstał jeden z cen­niej­szych przy­kła­dów archi­tek­tu­ry póź­ne­go goty­ku i neo­go­ty­ku w Euro­pie Środ­ko­wej. Wewnątrz zawie­ra wspa­nia­łe dzie­ła rzeź­by i malar­stwa od XIV do XX w. Jest rów­nież sank­tu­arium świę­tych patro­nów Czech: Wita, Wacła­wa, Woj­cie­cha, Zyg­mun­ta oraz Jana Nepo­mu­ce­na. Tu koro­no­wa­no i grze­ba­no kró­lów cze­skich. Prze­cho­wy­wa­ne są rów­nież insy­gnia koro­na­cyj­ne, w tym koro­na św. Wacława.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Magnetyzm Krakowa

W magicznym Krakowie

Naj­sil­niej­szy punkt ener­ge­tycz­ny kate­dry znaj­du­je się w pra­wej nawie świą­ty­ni, tuż przy Orato­rium Wła­dy­sła­wa Jagiel­loń­czy­ka. To skrzy­żo­wa­nie 3 stref geo­man­tycz­nych łączą­cych świą­ty­nię z inny­mi obiek­ta­mi Pra­gi. Pro­mie­nio­wa­nia prze­kra­cza­ją tu pułap 100 000 jed­no­stek Bovisa.

Jesz­cze sil­niej­sze oddzia­ły­wa­nia geo­man­tycz­ne wyczu­wal­ne są w poło­żo­nej rów­nież na Hrad­cza­nach Bazy­li­ce św. Jerze­go (110 000 j. B.). Krzy­żu­je się tu kil­ka stru­mie­ni ener­ge­tycz­nych, a w trak­cie medy­ta­cji poja­wia się obraz czło­wie­ka otwie­ra­ją­ce­go pasz­czę smo­ka. Suge­ru­je to, że mamy do czy­nie­nia z ser­cem pra­skie­go czakramu.

Pierw­szy kościół w tym miej­scu powstał w 920 r., a obok nie­go w 976 r. wznie­sio­no klasz­tor bene­dyk­ty­nek. W XI i XIII w. nastą­pi­ła roz­bu­do­wa bazy­li­ki. Do naj­cie­kaw­szych ele­men­tów wnę­trza nale­żą: rene­san­so­wy por­tal, w któ­re­go tym­pa­no­nie przed­sta­wio­na jest sce­na wal­ki św. Jerze­go ze smo­kiem, frag­men­ty fre­sków z XIII w. oraz gro­bow­ce z X w. 

Cał­ko­wi­cie uni­ka­to­wa jest Zło­ta Ulicz­ka, mały zaułek na Hrad­cza­nach, zabu­do­wa­ny XVI-wiecz­ny­mi dom­ka­mi w paste­lo­wych kolo­rach. Miesz­ka­li tu człon­ko­wie stra­ży pała­co­wej, jak rów­nież alche­mi­cy zatrud­nia­ni przez Rudol­fa II. To im wła­śnie ulicz­ka zawdzię­cza swą nazwę. Co cie­ka­we, jak wyni­ka z pomia­rów radie­ste­zyj­nych, domi­nu­ją­cym kolo­rem tego zauł­ka są wibra­cje w kolo­rze zło­tym. Sub­tel­ne oddzia­ły­wa­nia ducho­we Zło­tej Ulicz­ki przy­cią­ga­ły rów­nież mala­rzy i pisa­rzy, np. Fran­za Kaf­kę.

Ener­gie Pra­gi wyci­snę­ły tak­że pięt­no na twór­czo­ści ezo­te­rycz­ne­go pisa­rza Gusta­va Mey­rin­ka. W latach 1882–1904 miesz­kał w Pra­dze i ten okres życia stał się dla nie­go klu­czo­wy. Zasły­nął jako autor powie­ści i opo­wia­dań z ele­men­ta­mi gro­te­ski, fan­ta­sty­ki, okul­ty­zmu i filo­zo­fii Dale­kie­go Wscho­du. Akcja wie­lu jego utwo­rów dzie­je się w nie­sa­mo­wi­tej sce­ne­rii sta­rych dziel­nic tego miasta. 

Alchemia wewnętrznej przemiany

Wspo­mnia­ny cesarz Rudolf II inte­re­so­wał się sze­ro­ko poję­tą wie­dzą tajem­ną. Prze­pro­wa­dzał nawet eks­pe­ry­men­ty alche­micz­ne. Zapra­szał naj­lep­szych mistrzów z całej Euro­py zapew­nia­jąc im sowi­te wyna­gro­dze­nie. Na jego dwo­rze pra­co­wa­li m.in. Michał Sędzi­wój z Pol­ski, Ale­xan­der Seton ze Szko­cji, John Dee i Edward Kel­ley z Anglii oraz Gior­da­no Bru­no z Włoch. Waż­ną rolę ode­grał też Micha­el Maier – nadwor­ny alche­mik cesa­rza i jego oso­bi­sty sekre­tarz. Rudol­fa II absor­bo­wa­ła rów­nież Kaba­ła. Żydzi byli prze­śla­do­wa­ni w wie­lu kra­jach Euro­py, w Pra­dze zaś cesarz oto­czył ich opie­ką. W sto­li­cy nad Wełta­wą dzia­łał słyn­ny kaba­li­sta – rab­bi Loew.

Dłu­go centrum prak­tyk alche­micz­nych była znaj­du­ją­ca się na tyłach kate­dry św. Wita, Wie­ża Pro­cho­wa, zwa­na też Mihul­ką. Dziś nie­ste­ty tyl­ko mała część zor­ga­ni­zo­wa­nej w niej eks­po­zy­cji poświę­co­na jest tej dzie­dzi­nie wie­dzy tajem­nej. Zoba­czyć tam moż­na m.in. wypo­sa­że­nie daw­nej pra­cow­ni alche­micz­nej. Ale prak­ty­ki wewnętrz­nej prze­mia­ny odby­wa­ły się rów­nież na zam­ku, w kom­na­tach nale­żą­cych do kró­la.

Faustus czyli szczęśliwy

Z ars alche­mia zwią­za­ne jest jesz­cze jed­no miej­sce w Pra­dze – tzw. Dom Fau­sta, poło­żo­ny u wylo­tu uli­cy Wyszeh­radz­kiej, nie­da­le­ko pla­cu Karo­la, z drugiej poło­wy XVI w. Tu miesz­kał m.in. wspo­mnia­ny już alche­mik angiel­ski Edward Kel­ley. Jesz­cze w poło­wie XVIII w. F. A. Mla­do­ta podob­no prze­pro­wa­dzał tutaj eks­pe­ry­men­ty alchemiczne.

Legen­da gło­si, że nie­gdyś w tym samym budyn­ku miesz­kał stu­dent Jan Stiast­ny (co po cze­sku zna­czy szczę­śli­wy, a po łaci­nie fau­stus). W jed­nym z kątów swo­jej kwa­te­ry odkry­wał każ­de­go dnia tala­ra, dzię­ki cze­mu finan­so­wał stu­dia i pra­ce alche­micz­ne. W ten spo­sób nie­wi­dzial­na siła wspo­ma­ga­ła jego działalność.

Rabin Loewe i Golem

W dziel­ni­cy Josefov prze­ży­ciem wewnętrz­nym będzie z pew­no­ścią chwi­la sku­pie­nia w sta­rych żydow­skich boż­ni­cach. Szcze­gól­nie doty­czy to Syna­go­gi Sta­ro­no­wej zwią­za­nej z dzia­łal­no­ścią słyn­ne­go rabi­na i mędr­ca Jehu­dy Löwa ben Beca­le (1520−1609), zwa­ne­go też MaHa­RaL (hebr. More­inu Ha-Rav Löw – Nasz Nauczy­ciel Rab­bi Lew). Uwa­ża się go za twór­cę legen­dar­ne­go sztucz­ne­go czło­wie­ka Gole­ma. Pocho­dzą­ca z dru­giej poło­wy XIII w. świą­ty­nia jest naj­star­szą czyn­ną syna­go­gą w Euro­pie. Daw­ne boż­ni­ce loka­li­zo­wa­no w nie­przy­pad­ko­wych miej­scach. Cie­ka­we, że w cza­sie medy­ta­cji zja­wia­ją się w nich lite­ry alfa­be­tu hebraj­skie­go. W syna­go­dze Sta­ro­no­wej np. lamed - ל‍, a w Syna­go­dze Wyso­kiej: szin- ש. Pro­mie­nio­wa­nia w tej pierw­szej prze­kra­cza­ją 50 000 j. B., a w tej dru­giej – 40 000 j. B.

Nie­spo­ty­ka­ną atmos­fe­rę posia­da rów­nież Sta­ry Cmen­tarz Żydow­ski zało­żo­ny w XV w. Jego prze­sła­nie medy­ta­cyj­ne zupeł­nie nie wią­że się ze śmier­cią – cmen­tarz po hebraj­sku to bet cha­im, czy­li dom życia.

Zanim powstał Zamek na Hrad­cza­nach, na prze­ciw­le­głym brze­gu Wełta­wy funk­cjo­no­wa­ła twier­dza Wyszeh­rad. W tym miej­scu mia­ły się osie­dlić pierw­sze ple­mio­na sło­wiań­skie. Jak poda­je kro­ni­karz cze­ski Kosmas, ksią­żę Krok wraz ze swy­mi ludź­mi prze­niósł się na prze­ło­mie VII i VIII w. n.e. z rów­nin nad Łabą na połu­dnie i osiadł na Wyszeh­ra­dzie (co zna­czy dosłow­nie wyso­ki gród). A w miej­scu, gdzie wcze­śniej dzia­łał ośro­dek kul­tu cel­tyc­kie­go ple­mie­nia Bojów, wzniósł zamek oraz świą­ty­nię chrze­ści­jań­ską. Szcze­gól­nie inten­syw­ne radia­cje (60 000 j. B.) wystę­pu­ją przy fun­da­men­tach śre­dnio­wiecz­ne­go kościo­ła św. Waw­rzyń­ca.

Inny­mi waż­ny­mi pod wzglę­dem geo­man­tycz­nym budow­la­mi wzgó­rza są: neo­go­tyc­ki kościół św. Pio­tra i Paw­ła oraz rotun­da św. Mar­ci­na. Pierw­szy z wymie­nio­nych wznie­sio­no na ruinach XI- wiecz­nej bazy­li­ki. Krzy­żu­ją się tu trzy linie geo­man­tycz­ne, z któ­rych jed­na bie­gnie w stro­nę Hrad­czan. Ener­gie prze­kra­cza­ją poziom 60 000 j. B., a w świą­ty­ni domi­nu­ją wibra­cje odpo­wia­da­ją­ce kolo­ro­wi fio­le­to­we­mu. Ma to zna­cze­nie dla pobu­dze­nia sta­nu sku­pie­nia i pra­cy wewnętrz­nej. Podob­ny nastrój odczu­wa­my na przy­le­ga­ją­cym do kościo­ła cmen­ta­rzu, na któ­rym od wie­ków cho­wa­ni są zasłu­że­ni cze­scy arty­ści i intelektualiści. 

Łapacz kosmicznych energii

Z kolei pocho­dzą­ca z XI w. rotun­da św. Mar­ci­na nadal poprzez swój kształt pre­cy­zyj­nie wyła­pu­je pozy­tyw­ne ener­gie kosmicz­ne i kon­cen­tru­je je w jed­nym miej­scu. Dzię­ki temu w jej wnę­trzu wystę­pu­je skon­den­so­wa­ne pro­mie­nio­wa­nie o mocy 72 000 j. B. Do cie­ka­wych pod wzglę­dem geo­man­tycz­nym obiek­tów Pra­gi nale­ży tak­że zało­żo­ny w 1410 r. przez nor­ber­ta­nów klasz­tor na Stra­ho­wie. Rów­nież dziel­ni­ca Mala Stra­na posia­da bar­dzo ener­ge­tycz­ne miej­sca, w któ­rych przed wie­ka­mi zlo­ka­li­zo­wa­no kościół Pan­ny Marii pod Łań­cu­chem Mat­ki (Kawa­le­rów Mal­tań­skich) oraz Mat­ki Boskiej Zwy­cię­skiej przy ul. Karmelickiej. 

Z kolei na Sta­rym Mie­ście nie­zwy­kłe wibra­cje posia­da­ją: kościół Naj­święt­szej Marii Pan­ny przed Tynem, kościół św. Jaku­ba oraz Kapli­ca Betle­jem­ska. Szko­da, że wie­le pier­wot­nych sub­tel­nych ener­gii popsu­ła baro­ki­za­cja daw­nych świą­tyń. Na Pla­cu Sta­ro­miej­skim w Pra­dze znaj­du­je się słyn­ny zegar astro­no­micz­ny Orloj. Jego dzie­je się­ga­ją 1410 r. Legen­da gło­si, że wło­da­rze mia­sta pole­ci­li ośle­pić zegar­mi­strza, aby nie był w sta­nie wyko­nać podob­ne­go dzie­ła gdzie indziej. W akcie zemsty Orloj, twór­ca uni­kal­ne­go cza­so­mie­rza, rzu­cił się pomię­dzy try­by mecha­ni­zmów, uszka­dza­jąc swo­je dzie­ło. Zegar odmie­rza rów­no­cze­śnie kil­ka cza­sów, współ­cze­sny – uka­zy­wa­ny w licz­bach rzym­skich oraz daw­ny, cze­ski – wyra­ża­ny przez licz­by arab­skie. W tym ostat­nim sys­te­mie poło­że­nie słoń­ca decy­do­wa­ło o godzi­nie – np. zachód wyzna­czał godzi­nę 24. Cza­so­mierz z pra­skie­go ratu­sza poka­zu­je też, w jakim zna­ku zodia­ku znaj­du­je się Słoń­ce i Księ­życ. Poni­żej ma umiesz­czo­ny kalen­darz. Co godzi­nę uak­tyw­nia­ją się figur­ki takie jak: kościo­trup (śmierć), Turek (woj­na), pięk­niś z lustrem (próż­ność) i żydow­ski lichwiarz (chci­wość). Wyżej uka­zu­ją się posta­cie dwu­na­stu apo­sto­łów, a na koniec pie­je kogut oznaj­mia­ją­cy nową godzi­nę. Może­my zoba­czyć zmie­nia­ją­ce się posta­cie apo­sto­łów, fazy księ­ży­ca oraz pla­ne­ty. O każ­dej peł­nej godzi­nie poja­wia się Chry­stus i jego dwu­na­stu uczniów, a śmierć swo­im dzwon­kiem ogła­sza nam, że jest coraz bli­żej. Turek kiwa gło­wą na znak, iż wszyst­kim rzą­dzi woj­na. Z kolei lichwiarz suge­ru­je, że tyl­ko pie­niądz ma zna­cze­nie. Pięk­niś, jako sym­bol próż­no­ści, spo­glą­da w lustro, czy fak­tycz­nie się posta­rzał o godzi­nę. W ten spo­sób odby­wa się na Pla­cu Sta­ro­miej­skim uni­katowy spek­takl.

Odwie­dza­jąc sto­li­cę Czech powin­ni­śmy doce­nić subtel­ne oddzia­ły­wa­nia oraz ener­gie. W dużej mie­rze dzię­ki nim gród nad Wełta­wą ode­grał inspi­ru­ją­cą rolę w lite­ra­tu­rze i sztu­ce całej Europy.