Madera – Wyspa tajemnic

Aby doświadczyć piękna niezwykłych krajobrazów położonej na Atlantyku portugalskiej wyspy, warto podejmować piesze wędrówki. Dopiero wtedy poczujemy urok tutejszych zakątków, mieszczących się z dala od miast i często pozbawionych możliwości wygodnego dojazdu samochodem. Niewiele osób wie, że Madera skrywa również liczne sekrety, także te dotyczące polskiej historii. Najciekawszą z nich jest zagadka związana z królem Władysławem III Warneńczykiem

W geo­man­cji wystę­pu­je poję­cie świę­te­go kra­jo­bra­zu, natu­ral­nej kom­po­zy­cji prze­strzen­nej uła­twia­ją­cej ludziom osią­ga­nie wyż­szych sta­nów świa­do­mo­ści, wywo­łu­ją­cej odczu­cie jed­no­ści z Przy­ro­dą i Wszech­świa­tem. Od daw­na nasi przod­ko­wie wyszu­ki­wa­li takie tere­ny, aby prze­pro­wa­dzać na nich cere­mo­nie ini­cja­cji ducho­wych. Prze­mie­rza­jąc tra­sy na Made­rze war­to zapla­no­wać, by w miej­scach, któ­re nas zachwy­cą i wywo­ła­ją wra­że­nie har­mo­nii, zna­leźć czas na kon­tem­pla­cję, zagłę­bie­nie się w sobie, przyj­rze­nie ogar­nia­ją­cym nas odczu­ciom i pozy­tyw­nym emo­cjom. Pod­czas takiej wędrów­ki nie powin­no cho­dzić wyłącz­nie o zali­cze­nie szla­ku czy pochwa­le­nie się ład­ny­mi zdję­cia­mi w mediach spo­łecz­no­ścio­wych, ale o uak­tyw­nie­nie wraż­li­wo­ści na sub­tel­ne bodź­ce oto­cze­nia. Posta­raj­my się, aby pier­wot­ny ład Przy­ro­dy zna­lazł odzwier­cie­dle­nie w naszym wnętrzu. 

Made­ra jest wyspą wul­ka­nicz­ną, dla­te­go jej for­my topo­gra­ficz­ne są bar­dzo uroz­ma­ico­ne. Może­my obser­wo­wać chmu­ry roz­po­ście­ra­ją­ce się poni­żej szczy­tów, buj­ną zie­leń, suro­we ska­ły, licz­ne kli­fy i wodo­spa­dy. Odnaj­dzie­my tu też gatun­ki roślin sprzed kil­ku milio­nów lat, któ­re w innych czę­ściach Euro­py wygi­nę­ły. Przy­kła­dem są lasy waw­rzy­no­we, któ­re w swej pier­wot­nej posta­ci zacho­wa­ły się jedy­nie tutaj oraz w dwóch innych miej­scach na świe­cie, choć w trze­cio­rzę­dzie pokry­wa­ły teren całe­go base­nu Morza Śród­ziem­ne­go. Na Made­rze zaj­mu­ją obszar 15 000 hek­ta­rów, a w 1999 r. zosta­ły uzna­ne przez UNESCO za świa­to­we dzie­dzic­two Natu­ry. Wystę­pu­ją wzdłuż wie­lu tras pie­szych. Szcze­gól­nie meta­fi­zycz­ny wygląd nada­ją im poran­ne mgły. 

PRZECZYTAJ TAKŻE

Uświęcone stópki, czyli o czym mówią kamienie

Tajemnice snów (cz. 1)

Wie­le wido­ków, któ­re moż­na okre­ślić jako świę­te kra­jo­bra­zy, ofe­ru­je wędrów­ka przez naj­da­lej wysu­nię­tą na wschód część Made­ry – Pół­wy­sep Św. Waw­rzyń­ca. Na szla­ku znaj­dzie­my licz­ne punk­ty nada­ją­ce się do kon­tem­pla­cji, a jeże­li cho­dzi o natę­że­nie pro­mie­nio­wań, to szcze­gól­nie są one odczu­wa­ne w porach wscho­dów i zacho­dów Słoń­ca. Pośród tras, któ­re rów­nież posia­da­ją walo­ry geo­man­tycz­ne, nale­ży wymie­nić przede wszyst­kim wędrów­kę mię­dzy szczy­ta­mi Pico do Arie­iro i Pico Ruivo, a tak­że Doli­nę Zakon­nic, malow­ni­czo oto­czo­ną ska­ła­mi lawo­wy­mi. Jej nazwa pocho­dzi od mni­szek, któ­re schro­ni­ły się tutaj w XVI w. przed ata­ka­mi pira­tów. Naj­lep­sze kra­jo­bra­zy roz­po­ście­ra­ją się jed­nak z poło­żo­nych wokół punk­tów wido­ko­wych, na któ­re – co waż­ne – moż­na doje­chać samo­cho­dem. W samej doli­nie zwra­ca uwa­gę mia­stecz­ko Cur­ral das Fre­iras z ulo­ko­wa­nym w miej­scu mocy kościo­łem Nos­sa Sen­ho­ra do Livramento. 

Swo­istym feno­me­nem Made­ry jest woda spły­wa­ją­ca z gór­skich źró­de­łek i stru­my­ków. Oka­za­ło się, że posia­da ona wyso­kie walo­ry bio­ener­ge­tycz­ne, któ­re powsta­ją poprzez kon­takt z tutej­szy­mi ska­ła­mi oraz zasty­głą lawą wul­ka­nicz­ną o spe­cy­ficz­nych wła­ści­wo­ściach magne­tycz­nych. Wyspa pokry­ta jest kana­ła­mi zwa­ny­mi lewa­da­mi. Budo­wa­no je począw­szy od XVI w. w celu nawad­nia­nia upraw owo­ców, trzci­ny cukro­wej i bana­now­ców znaj­du­ją­cych się w połu­dnio­wej czę­ści wyspy, któ­ra, w prze­ci­wień­stwie do pół­noc­nej stro­ny, jest bar­dzo ubo­ga w desz­cze. Ścież­ki wzdłuż tych kana­łów sta­ły się tra­sa­mi tury­stycz­ny­mi. Za szcze­gól­nie malow­ni­czą uwa­ża się Leva­dę das 25 Fon­tes, gdzie 25 źró­deł wpa­da z dużej wyso­ko­ści do gór­skie­go jezior­ka. Wła­ści­wo­ści proz­dro­wot­ne posia­da­ją rów­nież base­ny lawo­we słu­żą­ce za natu­ral­ne kąpie­li­ska. Naj­więk­szą reno­mą cie­szą się obiek­ty poło­żo­ne w Por­to Moniz.