Zmarły w 2004 r. dziennikarz, pisarz i ufolog, znaczą część swej kariery poświęcił zagadce nieznanych obiektów latających. Spod jego ręki wyszło wiele książek opowiadających o tym zjawisku – kompendiów wiedzy, które pozostają aktualne mimo upływu lat. Zawsze poszukujący naukowych wyjaśnień i propagujący racjonalne myślenie, pod koniec życia zainteresował się zagadkami ludzkiego umysłu

Byłem nauczy­cie­lem w jed­nej z byd­go­skich szkół, bel­frem o tro­chę nie­ziem­skich zain­te­re­so­wa­niach, któ­rych w naj­mniej­szym nawet stop­niu przed moimi pod­opiecz­ny­mi nie potra­fi­łem ukryć.

W związ­ku z tym pod­czas pro­wa­dzo­nych prze­ze mnie zajęć poza­lek­cyj­nych padło w koń­cu sło­wo – klucz, ter­min cał­ko­wi­cie prze­ze mnie ocze­ki­wa­ny, choć przy­oble­czo­ny mgli­stym woalem nie­do­mó­wień i misty­fi­ka­cji: UFO. Spe­cjal­nie dla moich uczniów przy­go­to­wa­łem więc spo­tka­nie z czło­wie­kiem od dekad zgłę­bia­ją­cym tema­ty­kę nie­zna­nych obiek­tów lata­ją­cych, miesz­kań­cem gro­du nad Brdą – redak­to­rem Lucja­nem Zni­czem-Sawic­kim.

Pan Redak­tor przez pierw­szą część zajęć usi­ło­wał zacho­wać sto­ic­ki spo­kój, mówić wol­no i pre­cy­zyj­nie, przed­sta­wiać inte­re­su­ją­ce nas fak­ty z nale­ży­tą powa­gą, ale cała jego stra­te­gia szyb­ko roz­pa­dła się niczym domek z kart, ponie­waż dzie­ci zasy­pa­ły go gra­dem pytań, zmu­sza­ły nie­ustan­nie do dry­fów, pod­czas gdy ich umy­sły roz­grze­wa­ły się z minu­ty na minutę.

Wów­czas nasz gość zmie­nił spo­sób komu­ni­ko­wa­nia się z dzieć­mi i sam zaczął zada­wać im pyta­nia. Chciał bar­dzo poznać ich wizję jed­nej z naj­więk­szych tajem­nic naszej cywilizacji.

Odpowiedzi zaskoczyły go, szczególnie teoria 10-letniej Kasi, która uznała UFO za… rodzaj kwiatów, roślin unoszących się w przestworzach, daremnie próbujących się w ten sposób z nami skontaktować.

Kil­ka mie­się­cy póź­niej Lucjan Znicz uznał nie­zwy­kłą wagę tego dzie­cię­ce­go pomy­słu. Wyni­kał on bowiem z mime­tycz­nej, czy­sto jun­gow­skiej sym­bo­li­ki, arche­ty­pu bez­względ­nie nas prze­śla­du­ją­ce­go, inter­pre­to­wa­ne­go w jed­no­znacz­ny spo­sób przez każ­de­go współ­cze­sne­go intelektualistę.