Listopadowa zaduma

STAMTĄD DO NAS PŁACZĄCYCH

Ci, co ode­szli, Dro­dzy Nieobecni
cie­szyć by się chcie­li swo­im życiem wiecznym
lecz nasze łzy kamie­nia­mi się kładą
na lek­kie ich ser­ca będąc zawadą.
I nasze tro­ski ziem­skie tak bardzo,
że patrzą na nie z jaw­ną pogardą.
Cią­gną ich na dół jak cięż­kie kajdany
mimo że pła­cze ktoś bar­dzo kochany.
Nie płacz­cie po nas.
Za naj­dal­szą rzeką
jeste­śmy bli­sko choć bar­dzo daleko.
Czas sta­nął w miej­scu jak mucha w bursztynie
Wszyst­ko jest TERAZ i nic nie minie.
Więc już nie płacz­cie zała­mu­jąc dłonie
Daj­cie nam spo­kój po Naszej stronie…

PRZECZYTAJ TAKŻE

Psychoterapia a poszukiwanie nowych lądów

Szczepionka spadła z piedestału

Ste­nia Dyduch

Sms z dn. 10.03.2024 r., 13 bm. ma roz­strzy­gnąć się ter­min dru­giej operacji:

– Na rok przed śmier­cią Męża nagle wsta­łam w nocy i napi­sa­łam ten wiersz. Rano się zdzi­wi­łam i kart­kę scho­wa­łam. Ale po Jego śmier­ci wiersz odna­la­złam – wspo­mi­na Stenia.

*

Ste­nia Dyduch to oso­ba mul­ti­me­dial­na, rene­san­so­wa, a przy tym ze stre­fy ezo­te­ry­ki. Trud­no za nią nadą­żyć. Wciąż tyle ma pomy­słów i tak bły­ska­wicz­nie z deter­mi­na­cją wcie­la je w życie. Prze­czu­cia, pre­ko­gni­cja, nie­ustan­ne współ­brz­mie­nie wol­nej woli z wewnętrz­ną Mocą.

Ten wiersz ewi­dent­nie był wyra­zem pre­ko­gni­cji. Nie­zwy­kle traf­nie odda­je dyle­ma­ty i ból, zwią­za­ne z odej­ściem bli­skich oraz sta­nem nasze­go ducha, któ­ry temu zazwy­czaj towarzyszy.

Od 13 roku życia, czy­li od tra­gicz­nej śmier­ci mojej uko­cha­nej Bab­ci Alek­san­dry, mie­wam kon­tak­ty z tymi, któ­rzy ode­szli, a któ­rych tak bar­dzo brak. Naj­moc­niej­sze są zwłasz­cza z tą bab­cią i moim Mężem, Mar­kiem Rymusz­ko.

Wszy­scy oni pro­si­li, aby nie roz­pa­czać, nie szlo­chać, nie tra­cić chę­ci do życia. Nas to bowiem roz­wa­la, wypa­la, wysy­sa z ener­gii. Im zaś cią­ży, blo­ku­je w dal­szej dro­dze i roz­wo­ju, smu­ci. Nie powin­ni­śmy cele­bro­wać naszą uwa­gą miejsc wypad­ków samo­cho­do­wych, jeśli w ich efek­cie zgi­nę­li. Ścią­ga­my ich bowiem do miejsc tych tra­gicz­nych zda­rzeń, cze­go oni nie chcą, np. krzy­ża­mi, zni­cza­mi, kwia­ta­mi. Niko­go to na ogół nie ostrze­ga i nie zachę­ca do zdję­cia nogi z gazu.

Nato­miast potrze­bu­ją, i to bar­dzo, naszej przy­ja­znej pamię­ci, życz­li­wo­ści, miło­ści, wspo­mi­na­nia dobrych wspól­nych chwil, wresz­cie modli­twy, zapa­le­nia świa­teł­ka. Ta praw­dzi­wie głę­bo­ka, szcze­ra (nie taka odkle­pa­na) otwie­ra nas ducho­wo na inne sta­ny świa­do­mo­ści i inne wymia­ry. Podob­nie praw­dzi­wa miłość prze­kra­cza gra­ni­ce Światów.

Oni nadal nam towa­rzy­szą i chcą nas wspie­rać, poma­gać, ale nie wtrą­ca­ją się w naszą pry­wat­ność. Zazwy­czaj sekun­du­ją nam dys­kret­nie. Czę­sto zale­ży im na wyja­śnie­niu nie­po­ro­zu­mień, jakie mie­li za życia oraz upo­rząd­ko­wa­niu ich ziem­skich spraw. Bywa, że pro­wa­dzą nas w tym pre­cy­zyj­nie, pod­po­wia­da­jąc, co i jak zro­bić. Nie­kie­dy ujaw­nia­ją te same war­to­ści, co przed śmier­cią. Innym razem pew­ne rze­czy, do któ­rych za życia byli przy­wią­za­ni, tra­cą na zna­cze­niu i dają nam wol­ną rękę, co z nimi zro­bić, a inne sta­ją się waż­niej­sze. Komu­ni­ka­cja mię­dzy nimi a nami może trwać nadal jak wza­jem­ne wspieranie.

Mówią, że dusze prze­cho­dzą tam wie­le eta­pów, że jest wie­le nieb (nie­bios). Tyle że – jak tłu­ma­czył mi Marek – awans ducho­wy to nie wspi­na­nie się wzwyż, jak wyobra­ża­my sobie za życia dra­bi­nę karie­ry, a raczej ZGŁĘBIANIE, coraz lep­sze, bar­dziej pre­cy­zyj­ne, wła­śnie głęb­sze widze­nie i rozu­mie­nie PRAWDY ISTNIENIA.

Dusze róż­nie dają sobie z tym radę. Ana­lo­gicz­nie jest, jeśli cho­dzi o ich kon­tak­ty z tą stro­ną. One się w tym zakre­sie wza­jem­nie wspie­ra­ją. Tak np. Marek poma­gał mat­ce Andrze­ja Marii Mar­czew­skie­go (gdy ten jesz­cze żył), o czym mówił w jed­nym z prze­ka­zów – podzię­ko­wać syno­wi za pod­ję­cie tru­du wyda­nia jej książki.

Zacho­wu­ją też cechy cha­rak­te­ru, pew­ne upodo­ba­nia. Choć otwie­ra­ją się też na to, co tu prze­ga­pi­li za życia, nad­ra­bia­ją. Ewi­dent­nie na ogół są zaję­ty­mi isto­ta­mi. Wie­le się uczą. Mogą wizu­ali­zo­wać sie­bie w wie­ku i o wyglą­dzie, któ­ry uwa­ża­ją za opty­mal­ny. Nie­któ­rym uka­zu­ją się tak wyglą­da­jąc jak ode­szli, aby ten kon­takt był dla żyją­cych łatwiej­szy. Myślą kreu­ją też rze­czy­wi­stość wokół sie­bie. Mogą się nam uka­zy­wać (wizu­ali­zo­wać) czę­ścio­wo lub w całej syl­wet­ce. Naj­waż­niej­sza jest gło­wa, popier­sie, naj­mniej istot­ne nogi. Nie­zwy­kle rzad­ko może­my usły­szeć ich głos lub poczuć przez mgnie­nie cie­pły dotyk, któ­ry rozpoznajemy.

Wyda­je mi się, że potra­fią też przy­wo­ły­wać z prze­szło­ści sytu­acje, kie­dy nas przy­tu­la­li lub okry­wa­li tak real­nie, że wyda­je się nam, jak­by mia­ło to miej­sce teraz.

Jeśli nie reagu­je­my na prze­ka­zy­wa­ne nam tre­ści (we śnie lub na jawie), potra­fią poru­szać przed­mio­ta­mi, coś zrzu­cić, hała­so­wać. Wów­czas np. znaj­du­je­my na pod­ło­dze książ­kę, któ­ra nie wie­dzieć jak dofru­nę­ła tu z pół­ki, a jest otwar­ta na frag­men­cie, któ­ry wie­le nam mówi.

Wyda­je się, że ostat­nio coraz czę­ściej docho­dzi do prze­ni­ka­nia się świa­tów – ich ducho­we­go i nasze­go, mate­rial­ne­go, choć nie­któ­rzy uwa­ża­ją, iż tam­ten jest zbu­do­wa­ny po pro­stu z rzad­kiej mate­rii.

Komu­ni­kuj­my się zatem, wza­jem­nie wspie­raj­my – czyń­my to z miło­ścią i tak­tem. A łuny świa­teł palo­nych na cmen­ta­rzach z oka­zji listo­pa­do­we­go świę­ta, niech ogrze­wa­ją wszyst­kie dusze, a te pogu­bio­ne pro­wa­dzą do ich spo­koj­nej, ducho­wej przystani.

Roz­wi­nię­te dusze zwy­kle nie bytu­ją na cmen­ta­rzach. Przy­cho­dzą, by nas tu spo­tkać – zwłasz­cza, gdy ina­czej nie mogą przy­cią­gnąć naszej życz­li­wej uwa­gi. Nato­miast bytu­je tu wie­le duchów pogu­bio­nych, nie pogo­dzo­nych ze śmier­cią, złych na los i żyją­cych. One żywią się, zasi­la­ją ener­gią odwie­dza­ją­cych gro­by. Dla­te­go oso­by deli­kat­ne, wraż­li­we, po byt­no­ści na cmen­ta­rzu mogą czuć się wyzby­te ener­gii, zmę­czo­ne, przygnębione.

Odwie­dzaj­my więc gro­by z miło­ścią, dobrą myślą o zmar­łych. Jed­nak zabez­pie­czaj­my się przed pod­bie­ra­niem nam ener­gii np. przez opa­tu­le­nie się w ener­ge­tycz­ny kokon. Pro­śmy też o opie­kę naszych Opie­ku­nów oraz Anioły.