Lekarz złamanych serc

Mieszkając w centrum Puszczy Białowieskiej mam możliwość oglądania różnych gatunków drzew. Każde z nich posiada swój niepowtarzalny urok. Na wiosnę jednak najbardziej zachwycam się głogiem…

Rośnie ich kil­ka u wej­ścia do Par­ku Pała­co­we­go w Bia­ło­wie­ży, od stro­ny par­kin­gu, tuż po pra­wej stro­nie zada­szo­ne­go most­ku z napi­sem Bia­ło­wie­ski Park Naro­do­wy. Drzew­ka te, obsy­pa­ne bia­łym kwie­ciem, przy­cią­ga­ją wzrok każ­de­go prze­cho­dzą­ce­go tędy tury­sty. Jesie­nią nato­miast piesz­czą oczy swy­mi drob­ny­mi, czer­wo­ny­mi owo­ca­mi. Nic zatem dziw­ne­go, że są cenio­ne jako ozdo­ba par­ków, skwe­rów i ogrodów.

Głóg nale­ży do rodzi­ny różo­wa­tych i obej­mu­je ok. 200 gatun­ków krze­wów lub niskich drzew, wystę­pu­ją­cych na pół­ku­li pół­noc­nej. W Pol­sce spo­ty­ka­my ok. 20 z nich, rosną­cych czę­ścio­wo dzi­ko, a czę­ścio­wo w odmia­nach upraw­nych. Ich pędy posia­da­ją ciernie.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Powrót po latach: 22 lat temu podjął walkę z AIDS. Ma się znakomicie!

Świat subtelnych energii

Głóg ma masę zalet.

Jego kwia­to­sta­ny i owo­ce dostar­cza­ją cen­ne­go surow­ca do wyro­bu leków sto­so­wa­nych w cho­ro­bach ser­ca, miaż­dży­cy, nad­ci­śnie­niu oraz scho­rze­niach uczu­le­nio­wych. Jest rów­nież skład­ni­kiem mie­sza­nek herbacianych.

Z owo­ców zebra­nych po pierw­szych przy­mroz­kach przy­rzą­dza się pysz­ne dże­my, mar­mo­la­dy, kisie­le, gala­ret­ki. Nie­któ­rzy robią wino gło­go­we. Owo­ce te sta­no­wią zna­ko­mi­ty doda­tek do mięs i dese­rów. Doce­nia­ją go zapew­ne i pta­ki, żywiąc się jego owo­ca­mi w okre­sie zimo­wym. Jako pożyw­ne i sycą­ce poży­wie­nie trak­to­wa­li je, nazy­wa­jąc grusz­ką, rów­nież ubo­dzy miesz­kań­cy nasze­go kraju.

A ponie­waż owa grusz­ka była bar­dzo mała, więc głóg wśród ludu zyskał nazwę zaję­czej grusz­ki (inne tra­dy­cyj­ne nazwy tego owo­cu to: babi mąka, ptôszi chléb, koli­du­pa, dio­bli grusz­ki, bodlak, bobłek, cier­nik, cierń bia­ła, jawo­rek, obrot­ni­ca). Jego owo­ca­mi żywio­no się tak­że w innych regio­nach świa­ta. Zja­da­cza­mi gło­gu nazy­wa­no np. miesz­kań­ców kana­dyj­skiej wyspy Mani­to­ulin, poło­żo­nej w pół­noc­nej czę­ści jezio­ra Huron.

Zastosowanie znajduje również drewno niektórych gatunków głogu.

Odzna­cza się ono dużą twar­do­ścią i choć jest trud­ne w obrób­ce, powsta­je z nie­go wie­le pro­duk­tów tokar­skich. Uży­wa­ne jest m.in. do wyro­bu trzon­ków sie­kier, motyk i młot­ków, bija­ków, cepów, sty­lisk, ele­men­tów młyń­skich, a nawet lasek czy pudeł. Ma zasto­so­wa­nie jako cen­ny mate­riał w rzeź­biar­stwie. Nada­je się rów­nież na opał do kominka.