Łączę rozmowy międzywymiarowe

• Pamięta Pan swoje pierwsze zetknięcie z „drugą stroną”?

– Wie­le lat temu prze­ży­łem śmierć kli­nicz­ną, byłem po tam­tej stro­nie, wró­ci­łem i w spo­sób nie­wy­tłu­ma­czal­ny przez medy­cy­nę wyzdro­wia­łem. W tym momen­cie jest to dla mnie już dość try­wial­ne wyda­rze­nie, bio­rąc pod uwa­gę fakt, że wie­lu ludzi mia­ło prze­ży­cia podob­ne do moich i jakoś uda­ło im się wró­cić na Zie­mię. U mnie nato­miast sku­tek był taki, że zaczą­łem ina­czej odbie­rać świat.

• Na czym u Pana polegała zmiana percepcji?

– Kie­dy czło­wiek wra­ca z pięk­nej podró­ży, zasta­na­wia się, gdzie był i co widział. Mia­łem 14 lat, więc nauka, szko­ła, rodzi­ce, brat – sta­no­wi­ły wte­dy moją ziem­ską rze­czy­wi­stość. Zupeł­nie nie paso­wa­ła do cudow­ne­go świa­ta, w któ­rym przez chwi­lę się znalazłem.

PRZECZYTAJ TAKŻE

Szpital martwych dusz

Nawiedzone szpitale na świecie

• Proszę przypomnieć, jak wyglądała Pana podróż w zaświaty.

– Zacho­ro­wa­łem na rop­ne zapa­le­nie opon mózgo­wych, leka­rze nie dawa­li mi szans na prze­ży­cie. Gdy z 40-stop­nio­wą gorącz­ką tra­fi­łem do szpi­ta­la, koniecz­ne oka­za­ło się wyko­na­nie punk­cji, żeby pobrać do bada­nia płyn mózgo­wo-rdze­nio­wy. W momen­cie, gdy lekarz wbi­jał mi igłę w krę­go­słup, usły­sza­łem w gło­wie trza­ski podob­ne do odgło­sów drew­na palo­ne­go w komin­ku i zorien­to­wa­łem się, że uno­szę się w powie­trzu. Widzia­łem z góry salę zabie­go­wą oraz wła­sne cia­ło leżą­ce na kozetce.

Usły­sza­łem: – Panie dok­to­rze, on nam ucie­ka. – To mnie łap­cie – pomy­śla­łem, bo cóż mogłem w takiej chwi­li pomy­śleć. I wte­dy coś, jak wir, zaczę­ło mnie wsy­sać do góry, sufit roz­pły­nął się i nagle wylą­do­wa­łem na łące peł­nej kwia­tów. W odda­li prze­cha­dza­li się ludzie. Na Zie­mi nie ma takich roślin ani kolo­rów. Byłem tak ocza­ro­wa­ny, że zapo­mnia­łem o szpi­ta­lu, cho­ro­bie, rodzi­nie. Nie­spo­dzie­wa­nie pod­szedł do mnie mnich w kap­tu­rze. – Zno­wu się pomy­li­li – powie­dział. – To jesz­cze nie teraz, musisz wra­cać. Pró­bo­wa­łem z nim dys­ku­to­wać, bo bar­dzo nie chcia­łem roz­sta­wać się z tam­tym świa­tem. Po chwi­li jed­nak znów zna­la­złem się w szpi­ta­lu i usły­sza­łem: – Panie dok­to­rze, mamy go. Po czym stra­ci­łem przy­tom­ność na trzy dni.