Krzysztof Boruń – Wizjoner Kosmosu

Był jedną z najważniejszych postaci polskiej powojennej parapsychologii. Autorem z powodzeniem popularyzującym naukę, i to zarówno w książkach publicystycznych, jak i beletrystycznych. Jego ulubionym sposobem wypowiedzi literackiej pozostawała jednak fantastyka: pisał powieści, opowiadania, a w latach 60. stworzył nawet libretto do musicalu. Poza rozlicznymi talentami Krzysztofa Borunia charakteryzowało też to, że był otwartym i miłym człowiekiem – życzliwym dla ludzi oraz zwierząt, co podkreśla wiele osób, jakie się z nim stykały

– Posia­dam tro­chę mate­ria­łów auto­bio­gra­ficz­nych, któ­re być może war­te są poka­za­nia. Nazbie­ra­ło się też spo­ro rodzin­nych spraw się­ga­ją­cych poło­wy XIX wie­ku, szcze­gól­nie powsta­nia stycz­nio­we­go. Ponad­to wła­sne spoj­rze­nie na dyle­ma­ty, jakie czło­wiek moje­go poko­le­nia prze­ży­wał od oku­pa­cji przez okres sta­li­now­ski, kon­spi­ra­cję, wal­kę o demo­kra­ty­za­cję… To była­by następ­na książ­ka – mówił w grud­niu 1999 r. w jed­nym z ostat­nich udzie­lo­nych pra­sie wywia­dów. Nie­ste­ty pla­ny te nie ziści­ły się. Jak wyja­śnia Kata­rzy­na Boruń-Jago­dziń­ska, cór­ka pisa­rza, przy­czy­ną był za póź­no wykry­ty rak i nad­mier­ne zaufa­nie do służ­by zdrowia.

Krzysz­tof uro­dził się w 1929 r. w Czę­sto­cho­wie. Duży wpływ na nie­go w spra­wach arty­stycz­nych wywar­ła mat­ka. W ogó­le cała rodzi­na Boru­niów w dużym stop­niu skła­da­ła się z osób twór­czych, zarów­no jeśli cho­dzi o pisa­nie, jak i aktyw­ność pla­stycz­ną. W star­szym poko­le­niu dziad­ków Krzysz­to­fa było kil­ku wykształ­co­nych i czyn­nych pla­sty­ków, takich jak Fer­dy­nand Sta­szew­ski czy Kazi­mierz Sta­szew­ski, któ­rzy odnie­śli pew­ne suk­ce­sy w dzie­dzi­nie rzeź­by i malar­stwa. Także 

PRZECZYTAJ TAKŻE

Uświęcone stópki, czyli o czym mówią kamienie

Tajemnice snów (cz. 1)

rodzice przyszłego pisarza

i bada­cza byli ludź­mi zain­te­re­so­wa­ny­mi sztu­ką i lite­ra­tu­rą. Ojciec, Sta­ni­sław, był czyn­nym lite­ra­tem, otarł się rów­nież o dzien­ni­kar­stwo pisząc np. recen­zje teatral­ne. Ponad­to wydał książ­kę Śpiew szu­bie­nic, nie­co sen­sa­cyj­ną i roman­so­wą histo­rię z okre­su rewo­lu­cji 1905 r. Kil­ka innych jego powie­ści dru­ko­wa­no w gaze­tach w odcin­kach. Z kolei Maria – mama Krzysz­to­fa, z wykształ­ce­nia nauczy­ciel­ka, a poza tym czyn­na dzia­łacz­ka kobie­ca, pisa­ła arty­ku­ły oraz felie­to­ny. W póź­niej­szym cza­sie mia­ła wła­sne przed­szko­le w Byd­gosz­czy i zaj­mo­wa­ła się kształ­ce­niem przed­szko­la­nek i wycho­waw­czyń szkół powszech­nych. W latach 30. ub.w. zda­rzy­ło się jej rów­nież napi­sać utwór epic­ki Zło­dziej, któ­ry doty­czył szem­ra­nych byd­go­skich afer. Zaraz po woj­nie dru­ko­wa­ła też w odcin­kach powieść Tajem­ni­ca leśnej pola­ny – tro­chę sen­sa­cyj­ną, a tro­chę zwią­za­ną ze śro­do­wi­skiem har­cer­skim. W fabu­le poja­wia­ły się ukry­te doku­men­ty, skarb i jakiś tajem­ni­czy Niemiec…

Boru­nio­wie przy­by­li do Byd­gosz­czy, gdy Krzysz­tof był małym dziec­kiem. Za pie­nią­dze zaro­bio­ne w Ame­ry­ce rodzi­na naby­ła kamie­ni­cę przy pre­sti­żo­wej uli­cy Jagiel­loń­skiej, gdzie zor­ga­ni­zo­wa­no rów­nież przed­szko­le pro­wa­dzo­ne przez Marię Sta­szew­ską-Boruń. W cza­sie oku­pa­cji zosta­li stam­tąd wysie­dle­ni i prze­nie­śli się do War­sza­wy. Tu od 1943 r. Krzysz­tof pra­co­wał jako nauczy­ciel fizy­ki i mate­ma­ty­ki. W 1944 r., będąc żoł­nie­rzem Armii Kra­jo­wej, jako 21-latek wziął udział w powsta­niu warszawskim.

– Słu­żył w ugru­po­wa­niu „Kry­bar”, był strzel­cem w zało­dze samo­cho­du pan­cer­ne­go „Kubuś”, spre­pa­ro­wa­ne­go na bazie cię­ża­ro­we­go Che­vro­le­ta model 157 – wspo­mi­na Kata­rzy­na. – Przy­pu­ści­li szturm na Uni­wer­sy­tet War­szaw­ski. Nie­ste­ty akcja ta zakoń­czy­ła się nie­po­wo­dze­niem. Ojciec cudem oca­lał, został ran­ny, a potem tra­fił do obo­zu w Pruszkowie.