Kraków znany i nieznany

Nasz kraj, jak długi i szeroki, obfituje w miejsca pulsujące nietypową, osobliwą energią. Bez wątpienia należy do nich malowniczy Kraków, spowity niejedną tajemnicą. Nie raz umykał archeologom i badaczom jego historii, na przestrzeni dziejów opierał się wielu najazdom i do dziś zachwyca majestatycznym pięknem królewskiego niegdyś grodu

Według usta­leń radie­ste­tów pod wzgó­rzem wawel­skim znaj­du­je się kil­ka sil­nych punk­tów pro­mie­nio­wa­nia. Naj­więk­sze z nich zlo­ka­li­zo­wa­no pod kryp­tą św. Gere­ona. Tędy rów­nież prze­bie­ga tzw. linia jero­zo­lim­ska, któ­rej przy­pi­su­je się szcze­gól­nie dużą moc. Przyj­mu­je ona kie­ru­nek pół­noc­no-zachod­ni, przez Czę­sto­cho­wę (Jasną Górę), Gnie­zno, Born­holm, dalej przez Szwe­cję, a w połu­dnio­wo-wschod­nim bie­gnie przez Sta­rą Zago­rę w Buł­ga­rii, do Jerozolimy. 

O innych Krakowach i pochodzeniu nazwy

A gdy­by zadać nie­co prze­wrot­ne pyta­nie – gdzie leży Kra­ków? Zapew­niam, że spra­wa aż tak oczy­wi­sta nie jest! Praw­do­po­dob­nie padła­by odpo­wiedź: Mało­pol­ska. Pro­blem w tym, że nie jest ona wystar­cza­ją­ca i w żad­nym wypad­ku pre­cy­zyj­na! Bowiem sie­dzi­ba legen­dar­ne­go Kra­ka to tyl­ko jed­na z miej­sco­wo­ści, któ­re chwa­li się rze­czo­ną nazwą. Wywo­dzą się one z tego same­go źró­dła, co Kra­ków wła­ści­wy. Spójrz­my na mapę USA – Kra­kow odnaj­dzie­my w sta­nach: Michi­gan, Mis­so­uri, Nebra­ska, Win­con­sin. Mia­sta o iden­tycz­nej nazwie dopa­trzy­my się też w austra­lij­skim Queen­sland. Tak bowiem nazwa­li swo­je osa­dy imi­gran­ci z Polski. 

PRZECZYTAJ TAKŻE

Zniewolone Pismo

Piekło w baiæ

Spra­wa kom­pli­ku­je się w przy­pad­ku miej­sco­wo­ści, w któ­rych w rdze­niu nazwy wid­nie­je krak lub krok, i o któ­rych w żaden spo­sób nie moż­na powie­dzieć, aby mia­ły cokol­wiek wspól­ne­go z miesz­kań­ca­mi Mało­pol­ski i ich sen­ty­men­tem do rodzin­nych stron. Nie­któ­re ist­nie­ją do dzi­siaj, z inny­mi spo­ty­ka­my się przy oka­zji prze­glą­da­nia śre­dnio­wiecz­nych doku­men­tów. Z kro­ni­ki cze­skie­go dzie­jo­pi­sa­rza Kosma­sa dowia­du­je­my się o Kro­ko­wie w Cze­chach. Według jego słów, mie­ści­na ta znaj­do­wa­ła się w lesie przy­le­ga­ją­cym do wsi Zbecz­no. Obec­nie na obsza­rze Repu­bli­ki Cze­skiej ist­nie­ją miej­sco­wo­ści Kra­kov i Kra­ko­viec, uwa­ża­ne przez bada­czy tema­tu za relikt pol­skie­go osad­nic­twa jeniec­kie­go. Z kolei w XII-wiecz­nych doku­men­tach odnaj­du­je­my wzmian­ki o Kre­ko­wie (Cri­kow, Kra­kov), któ­ry znaj­do­wał się w miej­scu obec­nej dziel­ni­cy Szcze­ci­na – Krze­ko­wo. Kra­ko­wem nazy­wa­no rów­nież wsie ulo­ko­wa­ne pod Cie­cha­no­wem i San­do­mie­rzem. Sta­ry Kra­ków – miej­sco­wość o nie­wąt­pli­wie śre­dnio­wiecz­nej metry­ce znaj­du­je się na Pomo­rzu, nie­da­le­ko Sław­na. Wyda­je się, że naj­więk­sze sku­pi­sko nazw miej­sco­wo­ści przy­po­mi­na­ją­cych brzmie­niem Kra­ków, to zie­mie daw­niej zamiesz­ki­wa­ne przez Sło­wian Połab­skich. Na samej wyspie Uznam, nie­da­le­ko miej­sco­wo­ści Dar­gen, mie­ścił się mają­tek Crakow. 

Kra­kow to rów­nież dziel­ni­ca Ber­gen (czy­li sło­wiań­ska Góra) na wyspie Rugia. W tym miej­scu zacho­wa­ły się tak­że śla­dy uży­wa­nia imie­nia Krak, wid­nie­ją­ce na doku­men­cie z 1203 r. Naj­więk­sza miej­sco­wość w Niem­czech o kra­kow­skiej nazwie to Kra­ko­wa am See (Meklem­bur­gia). Licz­nych Kra­ko­wów doszu­ka­my się rów­nież u Sło­wian Połu­dnio­wych – jeśli dać wia­rę sło­wom legend tych naro­dów – są oni bli­sko spo­krew­nie­ni ze Sło­wia­na­mi Zachodnimi.